ბონჟუღ

საათი სამ საათსა და ჩვიდმეტ წუთს უჩვენებს. ვემზადები გასამგზავრებლად. სულ რაღაც 4 საათში ჩემი თვითმფრინავი ჰაერში აფრინდება და ჯერ სტამბულში, შემდეგ ბაზელში და იქიდან უკვე მატარებლით სტრასბურგში აღმოვჩნდები. ცხოვრება სურპრიზებითაა სავსე. ერთი თვის წინ აზრდაც არ მომივიდოდა, რომ ახალ წელს საფრანგეთში შევხვდებოდი.
ბოლოს საფრანგეთში 4 წლის წინ ვიყავი. მახსოვს საქართველოში დავბრუნდი თუ არა, ომი დაიწყო. ხუმრობით ვეუბნებოდი ჩემ თავს “რა იყო შე ჩემა, ომი მოუტანე ქვეყანას-თქო?”. მარა სახუმარო რა იყო. ეგაა რა. სიმწრის დროს უფრო მეტად ვხუმრობთ ხოლმე. ყოველ შემთხვევაში ვცდილობთ. დღეს საფრანგეთში მივდივარ. მერე 21 დეკემბერი მოდის. ვითომ საფრანგეთში ვეტყვი ჩემ თავს ხუმრობით რაიმე მსგავსს? მაგალითად: “რა იყო შე ჩემა, არეულობა მოუტანა ამ საათივით აწყობილ ქვეყანას?”. არა მგონია. 21 დეკემბერს თუ რამე მოხდა, ეს მხოლოდ ზომბი აპოკალიფსი შეიძლება იყოს. ზომბი აპოკალიფსის კი სულაც არ მეშინია. წიგნები წავიკითხე და ვიცი, როგორ დავამარცხო ზომბები. აი ასე.
არ მიყვარს მგზავრობ. უფრო სწორად ის მომენტი არ მიყვარს, სადღაც რომ ხარ მიჩვეული და მერე სხვა “სადღაც” რომ მიდიხარ, სადაც ის ახალი “სადღაც” შენი ძველი “სადღაცის” სრულფასოვანი შემცვლელი უნდა გახდეს. მერე იქ რომ მიეჩვევი, სადღაც, უკვე უკან დაბრუნებისას მიჩვეულ “სადღაცს” უნდა გადაეჩვიო და ახალ “სადღაცს” უნდა მიეჩვიო ისევ. მოკლედ რა. ასე სითბოს ძიებაში ნელ-ნელა ვემსგავსები ფრინველებს, რომლებიც მუდმივად სითბოს ძიებაში არიან. სადაც სითბოა, ჩემი ფრთებიც იქით მიმაფრენენ. რა პოეტურია, ღმერთო ჩემო.
ბებიამ შემოვიდა ოთახში, ხომ არ დაგაგვიანდაო. ბებიამ არ იცის, რომ თვითმფრინავით მივდივარ. ეშინია თვითმფრინავების. ერთხელ, როცა გაიგო, რომ უკრაინაში თვითმფრინავით წავედი, დედაჩემს უსაყვედურა – შვილს ასეთ ამბავში როგორ უშვებ, დედა არ ხარ, არ ნერვიულობო?! მას მერე დედა ცდილობს საკუთარი იმიჯის გამოსწორებას ბებიაჩემის, ანუ იგივე დედამისის თვალში და ეუბნება, რომ შვილს, ანუ მე, სამგზავროდ აღარ უშვებს თვითმფრინავით. კიდევ კარგი მატარებელი და მანქანა ბებოს მოსაწონ ტრანსპორტთა სიაში შედის, თორემ ველოსიპედით რა ჩამიყვანდა საფრანგეთში.
კარგი ქვეყანააო საფრანგეთი, ასე მითხრეს. მეც ეგრე მახსოვს პრინციპში. იცი როგორი ქვეყანაა? აი მეტროდან რომ გამოდიან, კარებს ხელს არ უშვებენ და გელოდებიან, სანამ შენც მიხვალ. თუ შემთხვევით გაეშვათ ხელი, ბოდიშს გიხდიან. მერე შენ მადლობა უნდა გადაუხადო. მშვნეიერია. მადლობა-ბოდიშის რეჟიმში ცხოვრება ბევრად უფრო მშვიდია. ბევრად უფრო საინტერესოც. ყველა თამაშობს ცოტ-ცოტას და კარგია. აკვირდები, ვინ უფრო კარგი მსახიობია და ვინ იმსახრებს ოსკარს და ვინ ჟოლოს. საქართველოში რომ დავბრუნდი, მაღაზიაში შევედი და გამარჯობა ვუთხარი გამყიდველს. მერე მადლობა. არ მიპასუხა. მერე ქუჩაში გამოვედი და ვიღაც ტიპები ცუდად იდგნენ, გზას მიღობავდნენ. ბოდიში-მეთქი ვუთხარი და ველოდებოდი როდის გაიღიმებდნენ, მეტყოდნენ “პირიქით, ჩვენ ბოდიშიო” და გამატარებდნენ. ნურას უკაცრავად. აგერ გვერდულად გაგვიარეო, სახეებით მითხრეს და მეც უხმოდ გავუარე გვერდიდან, გაჭირვებით. მას მერე აღარ ვეუბნები არავის ბოდიშს. მარტო მეგობრებს. იმათაც ხანდახამ უკვირთ. არადა საფრანგეთში ჩემ მეგობარს რომ ვკითხე რომელი საათია-მეთქი, მითხრა “გეთაყვა უნდა დააყოლო ხოლმეო”. მერე აღარ მეშლებოდა. კაი ხალხია ფრანგები. კაი ქვეყანაა ფრანცია.
უკვე 3:36 გამხდარა. წავედი ახლა, ჩავალაგო ჩემოდანი. თორემ დავრჩები ასე და ვეღარ წავალ საფრანგეთში და მერე ვეღარ შევადრი 4 წლის შემდეგ ნანახ საფრანგეთს ჩემი ბავშვბოსი ფრანციას. ოღევუაღ და ბონ ნუი თქვენ. ბონჟუღ საფრანგეთს.

Read Full Post »

On a crossroad of choices

ოხ რა. შენი გამოსწორება არ შეიძლება. იმენა კიბო ხარ. აი დააჯდები ადამიანს და მორჩა, აღარ მიდიხარ. იმ სტუდენტს გავხარ, ბოლო ლექციებზე ლექტორს რომ ტვინს უბურღავს, ნიშანი დამიწერეო. მერე ლექტორიც ნებდება და უწერს. ან არ ნებდება და გემრიელ გინებას იღებს სანაცვლოდ. არავის უყვარს კიბოები. ალბათ არც შენ დაგევასებოდა, უბრალოდ საიდან მიხვდები ამას, შენ თვითონ კიბო ხარ.
ჩასაფრებული ნაძირალა რომ გიწოდო გაგიტყდება? ხო რა იყო, ნაძირალა ზრდილობიანი სიტყვაა. აბა რა უნდა გიწოდო? ჩასაფრებული განდონი? ცუდად ჟღერს რა. თანაც ეს განდონი სულ ქართულ ანბანთან ასოცირდება და თავი სკოლის მოსწავლე მგონია. არადა უკვე მეექვსე წელია სკოლა დავამთავრე. იქ კიდევ სკოლაში სულ იყო ფრაზები: “აბა ანბანის მოყოლა დაიწყე რა, იცი როგორ, აი “ან, ბან, გან…” მერე იყო სიცილი: ჰაჰაჰააა, განდონ, განდონ. კაი იყო ბავშვობა. განდონზე გვეცინებოდა. ახლა კიდევ აღარ. ნუ არც ისე.
მოკლედ ხანდახან მგონია, რომ შენი კიბოობის გარეშე ცხოვრება უკეთ მექნებოდა აწყობილი. შენ მომაჯდები და პიზდეც, იმენა და კანცა მხმარობ, სანამ სულს არ ამომხდი. მიმიშვი რა. ცოტა მამხიარულე, მასუნთქე, არჩევანი გამაკეთებინე. არა ბაზარი არაა, არასდროს არ გითქვამს, ეს არ გააკეთო ან ის არ გააკეთეო, მარა პრობლემაც სწორედ მაგაშია. შენ ის კიბო ხარ, ვერაფერს რომ ვერ მაწყვეტინებს. არ ვიცი რა მინდა, მწვადი თუ შამფური. მერე იზმენებში ვვარდები. ვაიდა შამფური გავაფუჭო? და ვუიდა მწვადი დავწვა? ვაი და ვუი შენ, ჩამოყალიბდი რა ძმაო. ის ანეგდოტი მაინც არ იცოდე, ტიპმა სიბნელეში ორჯერ რომ აიღო პირში. ხოდა ჩამოყალიბდი იტოკში. ყველასათვის კარგი იქნება, ასიანს ვბაზრობ.
ხოდა რა არჩევანი, ღადაობ? წვერი გავიპარსო თუ არა, იმას ვერ ვწყვეტ. და შენ მეუბნები ცხოვრებაში რამე სერიოზული არჩევანი გააკეთეო? წადი შენიც! ვაფშე ვინ ხარ? კიბო ხარ, მეტი რა?! მეტი არც არაფერი. ჩემ გარდა ვერავინ გხედავს და ზნაჩიტ ვერავინ გაღიარებს. დაჟე ახლა შენზე რომ არ ვწერდე, მომავალშიც ვერავინ გაიგებდა, რომ კიბო ხარ, რომელიც შემომიჩნდი. ხოდა სანამ რამე ისეთი მოიფიქრეს, რომ მოგსპონ, ცოტა ტრაკი დააყენე და ნუღარ ამშლი ნერვებზე რა. თუ არა და იცოდე, რომ გავიგებ როგორ მოგიღო ბოლო და მერე პიპეც!
უკრაინაში ამიხსნეს გინებების სერიოზულობა თანმიმდევრობის მიხედვით. კაპეც –> პიპეც –> პიზდეც. ეს პიზდეცი იმენა სერიოზული ვეშია. ყველა არ ამბობს. ან ამბობს და სახალხოდ ერიდება. იგივე თემაა რაც ჩვენთან გინება: ქუჩაში შეიგინები, ცუდი ტიპი ხარ. მარა სახლში ყველა ყველას აგინებს. უფრო ხშირად ცოლებს აგინებენ. სულ მინდოდა ეს მეთქვა პირში იმ ქალებისთვის, რომლებიც წუწუნებენ, რომ ქმრები ცუდად ექცევიან: გათავისუფლდით რა ქალებო და გადააგდეთ ეგ თქვენი იდიოტი კიბოები, რომლებიც ალბათ გეუბნებიან, რომ ჯერ არ გინდათ არაფერი რადიკალური. დაიკიდეთ! იმენა დაიკიდეთ! ადექით და სახეში შეაფურთხეთ მოძალადე ტიპებს, პირში უთხარით, რომ არ გაკმაყოფილებთ მათი პენისების მოხერხებულობა და რომ ყოველთვის გინდოდათ თქვენს მეორე ნახევარს თქვენთვის გემრიელი კუნილინგუსი გაეკეთებინა. სანამ ამას არ ეტყვით, იქამდე მიიღებთ გინებას და იქამდე გეყოლებათ კიბოები.
დაუმუღამეთ კაეშნიან საღამოებს. მაგარი სიტყვაა კაეშანი. თვითონ გრძნობა ვაფშე ღვთაებრივია. ეჭვია მაქვს ღმერთი რომ ლუდს იგონებდა, იმ დროს კაეშანში იყო. აი იმენა ლუდია კაეშნის სასმელი. რაც უფრო მეტს სვავ, უფრო მეტი კაეშანი გეუფლება. ხოდა მერე ეს კაეშანი უფრო გისწორებს, ვიდრე ლუდის გრადუსი. ეგრევე აქვს პრიხოდი. აი ეგრევე. რა წამალი, რა ნარკოტიკი. ლუდი და კაეშანი. იმენა გარანტირებულია კარგად ყოფნა. მარა თავიდან სარისკოა. ყველა ვერ უმუღამებს კაეშანს და ზოგი მერე იმენა აფრენს. მე მაგრად დავუმუღამე კაეშანს.
ოქტომბერში არჩევნებია. მოვა ბიძინაჩემი და პიზდეც. ჰაჰ. სასაცილოა. ბიძინაჩემი არა სტეფანე და სამი გოგო. რა ბიძინაჩემი. დაიკიდეთ ვაფშე ეგ თემა. პოლიტიკა, შმოლიტიკა. ადექით, ტრაკი გაანძრიეთ და ეცადეთ ყოველდღიურად იცხოვროთ ისე, როგორი ქვეყანაც გინდათ რომ გქონდეთ. მოიცა რა. თან გინდა ევროპა, დემოკრატია, თანასწორობა და ამავდროულად სიამოვნებით იყენებ ნაცნობობას სადმე ურიგოდ შესასვლელად? არავის ტრაკში არ გაერჭო მაგ შენი ორმაგი სტანდარტებით რა. მაგარი ბანძი ტიპი ხარ. ორმაგი ტიპი ხარ.
არჩევანის გზაჯვარედინი. ბევრი ბევრი არჩევანი. უხ. ტეხავს. სადაა მაგდენი ფიქრის დრო და საშუალება. რა ვქნა? პოსტის წერისასაც კი იმაზე ვფიქრობდი, რაზე დამეწერა და საბოლოოდ გადაუწყვეტელობის გამო ყველაფერზე დავწერე. ასეთი ვარ. გზაჯვარედინები მაბნევს. ნუ მომცევთ არჩევანის უფლებას. ან თუ მომცემთ, ორზე მეტი შესაძლო ვარიანტი არ იყოს რა. სიმარტივე – არჩევნის გზაჯვარედინის ამოცანის ამოხსნის საუკეთესო ხერხია. საუკეთესო და თან მიუღწევადი. ჰეჰ.

Read Full Post »

უ

უძილობა. უმოქმედობა. უძლურობა. უგულებელყოფა. უანგარობა. უაზრობა. უშვილობა. უტყუარობა. უნდაგავაკეთოფეხებზემკიდიობა. უძრავ-მოძრაობა. უდედობა. უმამობა. უწყლობა. უსაჭმლობა. უჭმლობა. უსაშველობა. უგუნურობა. უსაქმურობა. უბედურება. უსაყვარლესობა. უნდაჩაგყპალოობა. უნდაყურზეგიკბინოობა. უსექსობა. უზენაესობა. უღმერთობა. უკვდავება. უიშენგენაცვალექართველობა. უიმედედარასგავსესსირობა. უუარობა. უქალობა. უუთოობა. უხაჭაპურობა. უკუღმართობა. უკანგაიკეთეშენიფულობა. უნდაგადაცუროზღვაობა. უკუნეთისობა.

Read Full Post »

Midnight stories about you

“დღეს უნდა დაწერო ბიჭო, გაიგე?!” – მეუბნება ჩემი მეორე მე, აი ის – 90-იანებში რომ იზრდებოდა და ძალაუნებურად ცოტას ბლატაობდა, ცოტა შავები ეცვა და ცოტას ქურდობაზე ოცნებობდა. მერე ტუალეტში ანძრევდა, მონიკა ბელუჩიზე. “კაი დავწერ” – პასუხობს კიდევ ერთი მე, აი ის – 90-იანებში რომ იზრდებოდა და ძალაუნებურად ცოტას ჩმორდებოდა, ცოტა ჭრელები ეცვა და ცოტას როკ ვარსკვლავობაზე ოცნებობდა. მერე ესეც ტუალეტში ანძრევდა, ოღონდ ევრილ ლავინზე.
ამ ბოლო დროს კარგი ამინდებია თბილისში. წვიმს. ხო რა იყო, რომანტიული ტიპი ვარ, პრობლემაა რამე? რანაირად მიყურებ. თუ არ გინდა დავაი რა. უკვე აღარ შემიძლია ეს ზედმეტად მიმტევებლური, ცოტათი “შემეცოდე” სახეები: “უი, შე რომანტიკოსო” ან “უი როგორი რომანტიკოსი ხარ”. მერე? შენ თორემ თუ რომანტიკოსი არ ხარ, ბებიაშენისამ რა, ჩემზე კაი ტიპი ხარ. დაახვიეთ რა! აი ეგრე!
რომანტიკოსი ვარ. ხო ვარ. თან მაგრად. ვგიჟდები დეტალებზე. აი ისეთ დეტალებზე, შენ რომ მუღამს ვერ უჭერ, მე კიდევ მაგარს რო ვკაიფობ. მომწონს, როგორ შეიღებე ორშაბათს თვალები. იდეაში ისეთივე მაკიაჟი გაიკეთე, როგორსაც კვირის სხვა დღეებში იკეთებ ხოლმე, მაგრამ მე მაინც ვამჩნევ განსხვავებას. ამ ორშაბათს გაკეთებული მაკიაჟი ოდნავ ნაჩქარევია და უფრო ბუნებრივი. ვსო. მე გავჭედე. ორშაბათი კარგი დღეა.
მაგრად მიტყდება, რომ აქამდე არცერთ გოგოს არაფერი ისეთი არ უჩუქნია, აი მე როგორსაც ვჩუქნი ხოლმე. მე როგორს ვჩუქნი? როგორს და ჩემეულს. ჩემსას. იმას, რაც ჩემთვისაა ძვირფასი. ბევრად უფრო გამიხრდება გოგომ თავისი სამაჯური რომ მოიხსნას და მაჩუქოს, ან საყურე მომცეს, თავისი საყვარელი საყურე. აი რომ წავიდეს და საათობით მაღაზიაში ეძებოს საჩუქარი, კი კარგია, მაგრამ ეგრევე, ექსპრომტად რომ მაჩუქოს თავისი ნაწილი, უფრო გამისწორდება.
სამი დღე რომ სახლში ხარ და ფერი გეცვლება და მერე გინდა რამე ისეთი გააკეთო, რომ ბუნებრივი ფერი დაგიბრუნდეს – აი ასე ვარ დაახლოებით. ამ პოსტსაც ვწერ, იმიტომ რომ დიდი ხანია არ დამიწერია არაფერი. და უკვე ვჭედავ იმაზე, რომ არ ვარ სტაბილური. ვყოფილიყავი რა პრაგმატული გამოსირებული ტიპი. ხო მეკიდებოდა რომანტიკა და ამბები. აი ახლაც როგორი ცვალებადი ვარ. ზემოთ კბილებით ვიცავდი ჩემს “მეობას” და ახლა ვამბობ, სულაც არ მინდა, უკან გაიკეთეთ-მეთქი.
მიყვარს ისეთი გაჭედვები, აი ერთ გოგოს რომ მუღამს უჭერ და ეს გოგოც რომ აგყვება. ოდნავ შესამჩნევად, დასტოინად, ქალურად. კისერზე რომ მეკიდებიან არ მიყვარს. აუფ, მაგრად ვატრაკებ რა. არადა მიყვარს. ანუ მომენტი, რომ კისერზე მეკიდებიან მიყვარს, მაგრამ ის გოგო აღარ მიყვარს. და აი დასტოინად რომ ხდევა ყველაფერი – ერთი-ორი გასეირნება, ხანგრძლივი საუბრები და პატარ-პატარა მინიშნებები. ეგაა კაიფი. მერე პირველი კოცნა – არავითარ შემთხვევაში ფრანგულად. მეორე უკვე ფრანგულად – გემრიელად. ენებით.
სიზმარი ვნახე. ერთი გოგო მომწონდა. ხოდა ამ გოგოსთან არაფერი რა. არ ამყვა, არ შემომყვა ფლირტში, არც დასტოინად და არც ისე. დავიკიდე. ოღონდ ნუ მომწონს ტიპი და რას იზავ. გარეგნობით კაი გოგოა. ხოდა არ ვიცი რატომ, სიზმარში გამეჩითა: ვითომ მონაზონია, კათოლიკურ ეკლესიაში ოღონდ. მე საიდანღაც, ვაფშე ნიპრიჩომ, მაგის ოთახში ვიჩითები და ეს ამ დროს აბაზანიდან გამოდის. ნუ მერე ჩვეულებრივი ბაზარი – “წადი თორემ ხო იცი, არ შეიძლება” და ამბები. მერე კოცნა და ბრახ – სიზმარშივე არ მომწონს როგორ მკოცნის. პახოდუ სიზმარშივე ვიწყებ ფიქრს: არა, ცუდად კი მკოცნის, მარა ისე კაი გოგოა და კოცნას დაამუღამებს. მაგრად მივქარე სიზმარში რა. მე ვაფშეტა მგონია, რომ ზოგ გოგოში სულ არ დევს მოფერების ელემენტი. არც კოცნის. არც სექსუალურობის. აი მინახავს ლამაზი გოგოები და ვაფშე არაფერი ემოცია არ გამოუწვევიათ. მინახავს გოგო, ისე უკოცნია, რომ სიამოვნებისგან თვალები ტომ იორკივით გამქცევია, ერთი ზემოთ, ერთი ქვემოთ.
როცა წვიმს და მერე მზე გამოდის (მზე პირს იბანს დვიჟენია რო იჩითება), მაგ დროს მაგრად მინდება გასეირნება. ხელიხელჩაკიდებული გასეირნება. ნუ ამის გარეშეც შეიძლება, ეს იდეალური ვარიანტია. მარა სადაა ეგრე. ზემოდან მგონი ვიღაც ტიპი დამცინის. წვიმას გამოუშვებს, მომანდომებს სეირნობას და მერე ღადაობს ჩემზე, რომ ასე მარტოხელად ვლპები კომპიუტერის მონიტორთან. მაგარი გაიძვერა ტიპია, ვინც წვიმის სამუშაო გრაფიკს არეგულირებს. ან არაა გაიძვერა და უბრალოდ კარგი იუმორის გრძნობა აქვს. და ვაფშე ვის მოყავს რო წვიმა? დამაკავშირეთ რა თუ გაიგებთ. ვეტყვი, რომ სანამ თანამოსეირნეს ვერ ვიშოვი, ცოტა ხანი თავი შეიკავოს რა. თორემ ახლაც წვიმს და მე კიდევ დებილივით ველოდები ერთ გოგონას, მინდა რომ მომწეროს. ეტყობა არ მოხვდა ფეისბუკზე. ნუ დამცინი, თავს არ ვიმშვიდებ. არ მწერს არა, ვერ. კარგად დააკვირდი სიტყვას – ვერ მწერს, არაა ფეისბუკზე. ეეე, ნუ მშლი ნერვებზე! შემოგარტყავ!
გოგოები წერენ ხოლმე, მუცელში პეპლები გვყავსო. ნეტა როგორია პეპელა მუცელში. ისე რა ცოდოა ტო. ისედაც რა ცოტა ხანი ცხოვრობს და ისიც  მუცელში უწევს ყოფნა. მაგრად ტეხავს. ბიჭებს არ გვყავს მუცელში პეპლები. მუცელში ვაფშე არაფერი არ გვყავს ხოლმე. ახლა იფიქრებთ, მე ვიცი სადაც რა გყავთ, შარვალში გაქვთ ბილიარდის ბურთებიო. აი ეგრეა, სტერეოტიპულად აზროვნებთ. არა იმას არ ვამბობ, რომ ბლა ბლა ბლა, ქალს ტრაკზე არ ვუყურებ და ა.შ. მარა მთლად მარტო ეგ არაა. ყველაზე მაგარი გოგო ისაა, გულს რომ გიჩქარებს. მემართება ხოლმე ეგრე. გული რომ გიჩქარდება, მერე ყველაფერიც უფრო მაგარია. ზედემეტად მაგარი.
“შე ჩემა, რომ გითხარი დაწერე მეთქი, ის კი არ მითქვამს, რუსთაველი გაიჩითე-თქო.” – მეუბნება ის, ბნელი მე. “ნუ მჩაგრავ, პატარა აღარ ვარ. და აღარც ჩვენი ქვეყანაა ძველი ბიჭების” – პასუხობს ის, ნათელი მე. ორივეს მაგრად აკლია რა. ჯერ წერეო, მერე რატომ წერო. ესეც ეტყვიან წერეო – წერს. გაჩერდიო – ჩერდება. დედიკოს ბიჭი. მალჩიკ ნა პაბეგუშკახ რა. ფუ. არ მევასებით!

Read Full Post »

უმოძრაობა

მაგარი გაღადაო. იმ დღეს გამეღვიძა და ვეღარ ავდექი. ხო რა, აი ეგრე. იმენა ვეღარ ავდექი. რა გეღადავები შე ჩემა, გაგიჟდი? ახლაც ვწევარ. მხოლოდ თითებს ვამოძრავებ. არავის არ უთხრა ბიჭო, გაიგე? არა ვიცი ტო, ცუდად კი არ მიიღო ამას რო გეუბნები. პროსტა მაინც რა. ხო აზზე ხარ. ოჯახური საიდუმლო გაიჩითა და რამე. დედაჩემი გიჟს გავს. მამაჩემმა ლეპტოპი დამითრია. ინტერნეტში მაინც იყოს, ცოდოა ეგ ჩემისაო. უკვე ორი თვეა ხმა არ ამომიღია. არა რა, ვერ. რაღაცის თქმა მინდა ხოლმე, მაგრამ ვერ ვამბობ. ჩემებს მესიჯებით ვებაზრები. ბილაინის რაღაც ძიშოვი სირული ტარიფი ჩავრთეთ და დღეში რამდენ მესიჯსაც მინდა იმდენს ვაგზავნი. თავიდან იმენა საშინელება იყო. თავს დავიბრიდავ-თქო, ვფიქრობდი. მერე მუღამი დავუჭირე. აი წარმოიდგინე, წევხარ და უცბად მოგინდა ლუდი. იღებ მობილურს, წერ მესიჯს და აგზავნი. ლუდი თავისი ჩიფსებით და ფისტაშკებით ეგრევე შენს საწოლთან იჩითება. მისაყოლებელი იმ პონტში მოაქვთ რო ეცოდებით რა. ავად ხარ და ზრუნავენ შენზე. მარა არ მკიდია? რითი ვარ ახლა ცოდო? რომ ვერ დავდივარ და ვერ ვლაპარაკობ? ბებიამაგათის რა! სამაგიეროდ ხო ვწერ და ვფიქრობ? არ ესმით რა. მაგრად არ ესმით. ინტერნეტში ისევ კაი როჟა ვარ. თესლი სურათები მიდევს და იასნად ყველა სურათში ფეხზე ვდგავარ. გოგოებს ჩვეულებრივ ვკერავ რა, როგორც ადრე. ბეზ პრაბლემ. პროსტა თუ რომელიმე ნაბოზარი ვიდეოთვალის ჩართვას მთხოვს, იასნად ვეუბნები გაფუჭებული მაქვს-თქო რა. აბა რა პონტია, ხომ არ ვეტყვი ინვალიდი რომ ვარ შე ჩემა. ღადაობ? ბიჭო სიმუნჯეს კიდევ ეშველება ბაზარი არაა. იმასაც ეშველება რო ვერ დავდივარ. მარა აი რო აღარ მიდგება ეგ მაგრა ტეხავს რა. იმენა პლატონი გავიჩითე. პლატონურად მიყვარს. ხო იცი ეგ ბაზარი არა? შენ რო გიყვარს და პლატონი რო ტყნავს რა. ბიჭო ვეღარც კი ვანძრევ შე ჩემა. პრინციპში რომც მიდგებოდეს მაინც ვერ დავანძრევდი, სულ ვიღაცაა ჩემ ოთახში. აი ამ მხრივ კი მართლა დამენძრა. ერთი ეს ტეხავს, თორე ისე სამოთხეა რა. არავინ მეუბნება წადი იმუშავე, წადი ეს ქენი, ის ქენი. პახაობა არ მიწევს. მომავალზე აღარ ვფიქრობ. იტოკში ასწორებს რა. შენ როდის უნდა გამომიარო შე ჩათლახო შენა? ხო ვიცი ტო. აქამდე სულ გეუბნებოდი არ მცალია-თქო. ეგ იმ პონტში რომ არ იცოდი ეს ბაზარი რა. ახლა ხო აზზე ხარ, შეგიძლია ბეზ პრაბლემ მოხვიდე. ჩემებს ვეტყვი რომ ყველაფრის აზზე ხარ და შეუძლიათ გენდონ. წინასწარ მოიწერე და ლუდს ან რამეს დაგახვედრებ რა. ვაფშე ისეთ დროს გაიჩითე ან ფეხბურთი იყოს ან კალათბურთი. ვუყუროთ რა. ხო კიდევ მაგარი უნდა გითხრა ტო. ეს დღეები რაც ასე მკვდარივით ვწევარ, ბევრ რამეს დავაკვირდი რა. და იმენა ვატყობ, რომ სასტავი მაგარი გამოსირებულია. ბიჭო დაჟე ჩვენიანებს ვაკვირდები და ისინიც მაგრად უბერავენ ტო. აქამდე ვერ ვამჩნევდი. რაღაც პონტში მგონია რო დროა რამე შევცვალოთ რა. ძაან ერთნაირი დღეებია ყველასთვის. ძაან. პოკერი, შმოკერი. ხოდა რომ გამოხვალ ჩემთან გეტყვი რაღაც დვიჟენიების პონტებს. გეტყვი რა, ფურცელზე დაგიწერ რა. სიგარეტს ეწევი კიდე? მალბოროს ხო? დაგახვედრებ ერთ პაჩკას. თუ გინდა პარლამენტსაც გაგიძრობ. კაი რა ტეხავს, ვერ ხარ შენ შე ჩემა რა. ჩემთვის ყველაფერს აკეთებენ. ოჯახის ბუდა ვარ ტო. იმენა. პროსტო ჯერ ეგრე ვერ გავსივდი იმ ჩემისასავით. აუ მაგრად გამისწორდა შენთან ბაზარი ტო. იმენა მომეშვა. წავალ ახლა, ერთი ნაშა უნდა დავკერო. კაროჩე ერთ საიდუმლოსაც გეტყვი. იტოკში რაც აღარ მიდგება და ამბები, სხვა ადგილით ვიღებ კაიფს – ცხივირს წვერით. იტოკში აი ნაშას რომ დავკერავ, ჩემ ცხვირს უნდა დაეჩალიჩოს რა. ბუნება მაგარი ვეშია. სულ ისე არ დამტოვა რა. რა გაცინებს? მართლა ეგრეა. იმენა სერიოზულად მაგდებს ცხვირის პონტი რა და მაგრად მინდა ვინმე დავითრიო. თან მაგისიც რა წავა, მოვა და ჩემ ცხვირს გაეთამაშება რა. რა დრო დადგა ბლიად. ამას ვიფიქრებდი ორი თვის წინ? თავი ტონი მონტანა მეგონა. ახლა მე მართლა გავედი რა ნიკუშ და არ დაიკარგო რა ძმა. ის გოგო მწერს კაკრას და დავებაზრები. მაგარი ვეშია რა ეს ფეისბუკი.

Read Full Post »

მე დღეს

მე დღეს შენ გნახე. ყოველ წელს გნახულობ. მერე ვეღარ. მერე რა. მაინც მადლობელი ვარ. ვისი? არ ვიცი. ალბათ ისევ მადლობა ცხოვრებას იმისთვის, რომ გნახულობ თუნდაც წელიწადში ერთხელ თუ ორჯერ, ხანდახან სამჯერ. მე ესეც მაბედნიერებს და მყოფნის იმისთვის, რომ მოვიდე და დავწერო რამე. მივჯღაბნო რამე. შენზე. ჩემზე. ჩვენზე. რა თქმა უნდა აბსტრაქტულ ჩვენზე. შენ კარგი ხარ. იცი როგორი კარგი ხარ? აი სახეზე ღიმილი რომ გეფინება გახსენებისას. მერე სულ ვიღიმი. დებილივით. მართლა. არ ვაჭარბებ ერთ სიტყვასაც. მე ცოტას ვიცნობ კარგს. შენსავით კარგს. ცოტას რა, მარტო შენ გიცნობ. მართლა. და მიხარია, რომ თუნდაც წელიწადში ორჯერ (და გამართლების შემეთხვევაში მეტჯერ) მხვდები და მიხალისებ ცხოვრებას. ისე მიხალისებ, რომ მერე კვირები გაღიმებული დავდივარ. დღეს არ ვიცოდი რა მეთქვა. შენ ისევ ისეთი ლამაზი იყავი, როგოც მაშინ, პირველად რომ გნახე. შენ სულ ასეთი ლამაზი ხარ. სულ. არ შეიძლება რა ასე. დამინდე. ერთი ფილმი ვნახე და ტიპმა თავის ძაღლს იმ გოგოს სახელი დაარქვა ვინც უყვარდა. შეიძლება მეც ეგრე მოვიქცე. ლაბრადორის ყიდვას ვაპირებ და რა თქმა უნდა შენს სახელს დავარქმევ. იცი რატომ? შენ სახელს რომ დავიძახებ და ვინმე მიპასუხებს გამიხარდება. თანაც შენ სულ იქნები ჩემს ცხოვრებაში. ხო მართლა. დღეს რაღაცები გებუტბუტე. მარა ეგ რა არის. არ შეიმჩნიო. მე ხომ პატარა ბიჭი ვარ. მხოლოდ ის შემიძლია, რომ გიმღერო და ჩემი გრძნობა მოგცე. მეტი არაფერი. გინდა კი ეს ყველაფერი შენ? არ ვიცი. შენ ჩამოყალიბებული ადამიანი ხარ. მე ალბათ არ გჭირდები. მერე რა, მე გაგიგებ და მესმის კიდეც შენი. შეიძლება მეწყინოს, მარა დებილი არ ვარ. გაგიგებ და გამიხარდება შენი კარგად ყოფნა. შენ ყოველ ნახვაზე ისე მინდა ჩეგეხუტო და გითხრა, რომ სახლამდე მიგაცილებ. ან თუნდაც ის, რომ ხვალ გნახავ. ან საერთოდ უკეთეს შემთხვევაში ის, რომ ხვალ ერთად გავისეირნებთ. არადა ყოველი შეხვედრა ისე მთავრდება: “კაი, შეხვედრამდე. იმედია მალე შევხვდებით” და მერე სულ ან მეგობრის დაბადების დღეზე ვხვდებით, ან ქალაქგარეთ გავდივართ ერთად. იცი რა მომენტია? მე გავიზარდე. შევიცვალე. მართლა. შემიძლია ვიყო შენ გვერდით. მესმის შენიც, მე ხომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ, თავის ცხოვრება რომ ვერ მიუგნია და არ იცის რა უნდა. იცი, მე ვიცი რა მინდა. მე სითბო მინდა. კიდევ სიმშვიდე მინდა. არ ვიცი, გავგიჟდი? ალბათ გავგიჟდი, იმიტომ რომ შენ არასდორს წაიკითხავ ამას და ეს ყველაფერიც ისეთივე უცნობი დარჩება შენთვის, როგორც ის, რასაც მე ვგრძნობ. მე მთელი ცხოვრება, ბუხრის წინ მოვუყვები ჩემ შვილიშვილებს, რომ არსებობდა პრინცესა, რომელიც ჩემ მთელ ცხოვრებას ჯობდა. რომ იცოდე, ალბათ შენც გაგიხრდებოდა. მაგრამ ამას ვერ გეტყვი. არ გეტყვი. შენ განწირული ხარ იყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი. სხვანაირად არ შემიძლია. მართლა არ შემიძლია. მადლობა რომ არსებობ. მე შენ… არ ვიცი რა ვთქვა. მაგრამ იცოდე, რომ უფრო მეტი, ვიდრე უბრალოდ მე შენ…

Read Full Post »

გპირდები

გპირდები:
არასდროს გადავიწერ პირჯვარს აფთიაქის წინ.
არასდროს დამავიწყდება გაგაცნო ადამიანები, ვისაც ვიცნობ.
არასდროს დაგიმალავ რაიმეს, თუნდაც უმნიშვნელოს და ყველაზე უინტერესოს.
არასდროს დავივიწყებ შენს პირველ კოცნას – უცხოპლანენელთა შემოსავეზე უფრო მოულოდნელს და ზურგში ჩაცურებულ ყინულებზე უფრო ამაღელვებელს.
არასდროს ვიფიქრებ, რომ შენ ხარ ჩვეულებრივი.
არასდროს შეგადარებ სხვებს, იმ სხვებს, ჩემი ღირსნი რომ არ იყვნენ და სითავხედიდან გამომდინარე თავი ადამიანებაც კი მოჰქონდათ.
არასდროს გაგიცრუებ იმედებს, რადგან იმედი ერთადერთია, რაც შემოგვრჩა.
არასდროს დაგტოვებ ამ გაპარტახებულ ყოველდღიურობაში.
არასდროს ვიმღერებ ისე, თვალზე მომდგარი ცრემლის სინანულით მოიწმენდის საბაბი რომ მოგცე.
არასდროს ვიმღერებ ხმამაღლა.
არასდროს დავუკრავ ისე, რომ ადგე და ოთახიდან გახვიდე
არასდროს გატკენ გულს.
არასდროს დავაწიყდება ვის უნდა გავუფრთხილდე ცხოვრებაში.
არასდროს დავუბრუნდები პერიოდს, როცა საკუთარ თავს ვერ ვცნობდი და ხან ალთას ვიყავი და ხან ბალთას…
არასდროს დავიწუწუნებ წარსულზე, რომელიც ცალ-ცალკე გავატარეთ.
არასდროს დავივიწყებ ადამიანებს, რომლებიც არასწორად გაფასებდნენ.
არასდროს არავინ გეტყვის, რომ მე შორს ვარ.

ვერ შეგპირდები:
ოდესმე მივხვდები, რა მინდა.
ოდესმე მეცოდინება, რა მიყვარს.
ოდესმე ვიპოვი სიმშვიდეს.
ოდესმე შევძლებ გავიცინო.
ოდესმე მოვრჩები საკუთარი თავის ძიებას.
ოდესმე ვიქნები ის, ვინც ვარ.
ოდესმე ვიპოვი ძალას ვიარსებო უშენოდ.
ოდესმე ვიცხოვრებ სტაბილურად.

ვიცი:
შემიძლია სიყვარული.
შემიძლია ზრუნვა.
შემიძლია ტირილი.
შემიძლია გემრიელი სადილის მომზადება.
შემიძლია სუპრიზების გაკეთება.
შემიძლია ჩემი ცხოვრება შენ დაგითმო.
შემიძლია მიყვარდე.

Read Full Post »

ბედნიერებისთვის საჭიროა

ბედნიერებისთვის საჭიროა:

• დილით ადრე გაღვიძება
• საძილე ნიღბის მოხსნა
• დილის გამაჯანსაღებელი ვარჯიშების შესრულება
• წყლის გადავლება
• კბილების გამოხეხვა
• სახის ჰიგიენური მოწესრიგება
• ჯანსაღი საუზმის მიღება
• გემოვნებიანად ჩაცმა-დახურვა / გამოპრანჭვა
• სამსახურში წასვლა
• შუადღემდე აქტიურად მუშაობა
• თავაზიანი და მომღიმარი სახით ჯდომა
• შუადღეს სადილი მეგობრებთან / კოლეგებთან ერთად – სასურველია არა fast food ტიპის დაწესებულებები
• სამსახურში დაბრუნება
• ვორკოჰოლიკ იმიჯის შექმნა
• უფროსისთვის ორი-სამი კომპლიმენტის თქმა
• ყველაფრის ხუთიანზე პლიუსით შესრულება
• სამუშაო დროზე ნახევარი საათით მეტხანს დარჩენა: გახსოვდეს რომ ბევრი საქმე გაქვს და თან ეს ყველამაც ნახოს
• სახლში დაბრუნება – სასურველია საკუთარი ავტომობილით. უკიდურეს შემთხვევაში – ტაქსით
• ვახშამი – ჯანსაღი მინერალებით მდიდარი, რა თქმა უნდა
• ტელევიზორის ყურება – არხების მშვიდი ტემპით ცვლა
• საინფორმაციოების მოსმენა
• ამ თვის ბესტსელერის წაკითხვა
• ძილის წინა მომზადება – კბილების გამოხეხვა, პიჟამოების ჩაცმა
• დაძინება

Read Full Post »

Running Home

გავიქეცით. ყველანი ერთად. უკანმოუხედავად.

Read Full Post »

შუაღამის ამბავი

მცივა. 3:44 – მიჩვენებს მონიტორის მარჯვენა დაბალ კუთხეში განთავსებული ციფერბლატი. ხანდახან ჩემი კომპიუტერი ერთი საათით უკანაა ხოლმე. გაიგე ახლა რომელია, 3:44 თუ 4:44? თან მცივა. ერთი და იგივე სიმღერა ტრიალებს და ტრიალებს. უკვე ზეპირადაც ვიცი.

3:50. ვითარება უცვლელია. სიცივე. სიმღერა. ფიქრები, რომელიც არასდროს გტოვებს. მერე ვინმეს ეძებ, რომ გაუზიარო. უზიარებ, მარა მაინც არ კმაყოფილდები. ისეთი მომენტებია, რომ ხვდები, ის რაც ახლა შენშია, მხოლოდ იმისთვისაა და მხოლოდ ის თუ გაიგებს. გჯერა ან ცდილობ რომ დაიჯერო. გინდა რომ დაიჯერო? არ ვიცი, მჯერა. ალბათ იმ ლოგიკით, რომ ყოველთვის ჯობს გჯეროდეს, ვიდრე არ გჯეროდეს.

3:57. მეღიმება.

3:58. ვღიღინებ. ჩემებს ძინავთ. იმედია არ გავაღვიძებ. არ მიყვარს როცა მცივა და ოთახში ახალგაღვიძებული ადამიანები შემოდიან.

4:05. გავძლებ გათენებამდე? თუ იმას გავითვალისწინებთ, რომ ფიქრი დაუსრულებელია, შეიძლება შემომათენდეს კიდეც. ლამაზი ხედი მაინც მქონდეს ფანჯრიდან, განთიადს შევეგებებოდი.

4:17. რა ვქნა აღარ ვიცი. დედაჩემმა გაიღვიძა. რომელი საათიაო, იკითხა. ოთხი-მეთქი, ვუპასუხე და დაიძინა. კიდევ ერთხელ დავრწმუნდი, რომ ყველაზე კარგი დედა მყავს. წავალ ახლა ღვინოს დავისხავ და დავლევ.

4:23. წითელი. წითელი ფერი. წითელი ღვინო. წითელი ტუჩები. წითელი.

4:26. თითები. ხელის გულები. სიცოცხლის ხაზები. ჩვენი სიცოცხლის ხაზები. ტუჩებზე წვეთად ჩამოსული წითელი ღვინო, რომელიც ლაქად რჩება. გიხდება.

4:31. ერთი ჭიქა დავცალე უკვე. რა კარგია, რომ ღვინო და მეგობრები ყოველთვის გვერდით არიან. რა თქმა უნდა ნამდვილ ღვინოს და ნამდვილ მეგობრებს ვგულისხმობ.

4:33. როცა იცი, რომ მას კონკრეტული სიმღერა, ფილმი თუ წიგნი უყვარს. ზიხარ და უსმენ. უყურებ. კითხულობ. გსიამოვნებს, სითბოთი ივსები. თან ღელავ. მომავალზე ღელავ.

4:38. უკვე ისე გავიყინე, რომ პლედი მოვიტანე, შემოვიხვიე და ისე ვზივარ და ვწერ. მეორე ჭიქა გავივსე და ნახევრამდე დავცალე. სიმღერა იგივე. ყველი მინდა. ფრანგული ყველი.

4:41. ნიკალა კიბის ქვეშ მოკვდაო, ამბობენ. მე სულ არ მიყვარს პრიმიტივისტი ნიკალა, მაგრამ მაინც. მე კომპიუტერის წინ მოვკვდები. როგორ შეიცვალა დრო. ნიკალაზე თუ ამბობენ საწყალი, ციოდა კიბის ქვეშ და გარდაიცვალაო, ჩემზე იტყვიან – დეგენერატი, კომპიუტერის წინ გაიყინა და მოკვდაო.

4:50. ხელები გამითბა. ღვინო თავისას შვრება. მიყვარს. წვიმაში სეირნობა მინდა. თავიდან გეუცხოვება სხეულზე წვიმის წვეთების მოხვედრა, მერე ნელ-ნელა ეჩვევი და ბოლოს გსიამოვნებს.

4:58. გარეთ მინდა გასვლა. მაგრამ მარტო სეირნობა სასტიკად მეზარება. ძაღლი უნდა მეყიდა თავის დროზე.

5:01. ზაფხულში უკვე დღის სინათლე შემოვიდოდა ფანჯრებში. ახლა კი ბნელა. ვიღაც ისევ მღერის. თავისთვის. ჩემთვის. შენთვის. ყველაზე კარგად სიმღერით გადმოვცემ იმას, რასაც ვგრძნობ.

5:06. Fail with consequence, lose with eloquence
and smile. I’m not in this movie, I’m not in this song. Never.

5:10. სასწორი ვარ. და უკვე მერამდენედ ვხვდები, რომ თუ მინდა გავიგო როგორი ვარ, უნდა წავიკითხო ჩემი დახასიათება ზოდიაქოს მიხედვით. სულაც არ მიხარია. ცუდია, როცა ვიღაც იმას წერს, რასაც შენ აკეთებ და ან აპირებ გააკეთო.

5:17. მესამე ჭიქაც მალე დაიცლება. ხანდახან, როცა გინდა ყველაფერს თავი გაანებო, სასმელი მოიმარაგო და მუსიკას უსმინო. ხანდახან, როცა ხვდები, რომ მთელი შენი ცხოვრება მხოლოდ ერთ მიზანს ემსახურება – ბედნიერების და სიმშვიდის ძიებას. მიაღწევ კი როდესმე?

5:27. ბევრი მეგობარი გყავს? არ იცი? აბა ახლა დაფიქრდი, უცბად. მალე მიპასუხე, არ მაქვს დრო. არც ისე ბევრი ხო? კარგია, გულახდილი პასუხია, მომწონს.

5:34. You’re the colour, you’re the movement and the spin.

5:40. გარშემო ყველას ძინავს, საბანში გახვეულს, თბილად. შენ მარტო ზიხარ კომპიუტერთან. ისევ იმ სიმღერას უსმენ, რასაც უკვე მთელი ღამეა ვერ თიშავ. ხანდახან გვსიამოვნებს, როცა სასიამოვნოდ ვსევდიანდებით.

5:44. სიმღერა შევცვალე.

5:48. ისევ ძველი სიმღერა დავაბრუნე. დღევანდელ ღამეს იდეალურად შეეფერება.

5:56. თითქმის მთლიანად გამოვწრუპე ღვინო. მაღაზიაში გასვლა ნამდვილად მეზარება. არც ისე ახლოსაა 24 საათიანი სუპერმარკეტი. რა ვქნა?

6:02. მზეო, ამოდი, ამოდი, ნუ ეფარები გორასა. სიცივეს კაცი მოუკლავს, საწყალი აგერ გორავსა.

6:12. მგონი მზის ამოსვლა გადაიდო. გათენებაც გადაიდო. და საერთოდაც, ყველაფერი გადაიდო. “რეისი ნომერი 7756 გადაიდო უამინდობის გამო”. შეგიძლიათ შეკრული ღვედები გაიხსნათ, აღარ მივფრინავთ.

6:19. ისევ მცივა. ღვინო ვეღარ მათბობს. ალბათ მალე დავიძინებ. თან თვალები ნელ-ნელა მეხუჭება, თუმცა ფარ-ხმალს ჯერ არ ვყრი. მინდა რაც შეიძლება დიდხანს არ დავიძინო.

6:37. მთელი მსოფლიო ოსკარების გადაცემის ცერემონიას უყურებს. მე არ მაინტერესებს. ჩავრთე და მალევე გამოვრთე. მე მხოლოდ შენ, შენთან დაკავშირებული სიმღერები და ამბები მაინტერესებს. შენ მიფერადებ ცხოვრებას.

6:41. How many reasons do you have to live your life without me?

6:47. გუშინ ფილმს ვუყურე. პარალიზებულ ადამიანზე. ყველაზე მეტად ის უნდოდა, რომ არავის შეეხედა მისთვის შეცოდების თვალით. ამიტომ მეც გთხოვთ, ნუ შემიცოდებთ. მერე რა რომ პარალიზებული ვარ და ვერ ვმოძრაობ. სამაგიეროდ კეთილი ვარ და არასდროს არაფერი ცუდი არ გამიკეთებია.

6:52. დიდი ხანია ასე გვიანობამდე არ ვყოფილვარ ფხიზლად. აშკარად მნიშვნელოვანი ამბები ხდება ჩემ თავს.

6:58. მამაჩემი იღვიძებს. სანთებელის ხმა მესმის. პირველ ღერ სიგარეტს გემრიელად ეუფლება დილის 7 საათზე. სხვანაირად არ შეიძლება.

7:04. ახალი სიმღერა ჩავრთე, კიდევ ერთხელ. ამჯერად კარგი შემცვლელი მოვუძებნე ჩემი ღამის საუნდტრეკს. გათენდა.

7:08. უკვე დროა დავიძინო. ძალიან კარგი იყო ღამის გათენება ღვინოსთან და შენ მუსიკასთან ერთად. ფაქტობრივად აქ იყავი, ჩემთან. ან თავს ვიტყუებ. სინამდვილეში ვიცი, რომ სიმღერა ვერ შეგცვლის. დილა მშვიდობის, შუადღე მშვიდობის ან საღამო მშვიდობის. დღის ნებისმიერ დრო მშვიდობის. მადლობა რომ ხარ.

Read Full Post »