უმოძრაობა

მაგარი გაღადაო. იმ დღეს გამეღვიძა და ვეღარ ავდექი. ხო რა, აი ეგრე. იმენა ვეღარ ავდექი. რა გეღადავები შე ჩემა, გაგიჟდი? ახლაც ვწევარ. მხოლოდ თითებს ვამოძრავებ. არავის არ უთხრა ბიჭო, გაიგე? არა ვიცი ტო, ცუდად კი არ მიიღო ამას რო გეუბნები. პროსტა მაინც რა. ხო აზზე ხარ. ოჯახური საიდუმლო გაიჩითა და რამე. დედაჩემი გიჟს გავს. მამაჩემმა ლეპტოპი დამითრია. ინტერნეტში მაინც იყოს, ცოდოა ეგ ჩემისაო. უკვე ორი თვეა ხმა არ ამომიღია. არა რა, ვერ. რაღაცის თქმა მინდა ხოლმე, მაგრამ ვერ ვამბობ. ჩემებს მესიჯებით ვებაზრები. ბილაინის რაღაც ძიშოვი სირული ტარიფი ჩავრთეთ და დღეში რამდენ მესიჯსაც მინდა იმდენს ვაგზავნი. თავიდან იმენა საშინელება იყო. თავს დავიბრიდავ-თქო, ვფიქრობდი. მერე მუღამი დავუჭირე. აი წარმოიდგინე, წევხარ და უცბად მოგინდა ლუდი. იღებ მობილურს, წერ მესიჯს და აგზავნი. ლუდი თავისი ჩიფსებით და ფისტაშკებით ეგრევე შენს საწოლთან იჩითება. მისაყოლებელი იმ პონტში მოაქვთ რო ეცოდებით რა. ავად ხარ და ზრუნავენ შენზე. მარა არ მკიდია? რითი ვარ ახლა ცოდო? რომ ვერ დავდივარ და ვერ ვლაპარაკობ? ბებიამაგათის რა! სამაგიეროდ ხო ვწერ და ვფიქრობ? არ ესმით რა. მაგრად არ ესმით. ინტერნეტში ისევ კაი როჟა ვარ. თესლი სურათები მიდევს და იასნად ყველა სურათში ფეხზე ვდგავარ. გოგოებს ჩვეულებრივ ვკერავ რა, როგორც ადრე. ბეზ პრაბლემ. პროსტა თუ რომელიმე ნაბოზარი ვიდეოთვალის ჩართვას მთხოვს, იასნად ვეუბნები გაფუჭებული მაქვს-თქო რა. აბა რა პონტია, ხომ არ ვეტყვი ინვალიდი რომ ვარ შე ჩემა. ღადაობ? ბიჭო სიმუნჯეს კიდევ ეშველება ბაზარი არაა. იმასაც ეშველება რო ვერ დავდივარ. მარა აი რო აღარ მიდგება ეგ მაგრა ტეხავს რა. იმენა პლატონი გავიჩითე. პლატონურად მიყვარს. ხო იცი ეგ ბაზარი არა? შენ რო გიყვარს და პლატონი რო ტყნავს რა. ბიჭო ვეღარც კი ვანძრევ შე ჩემა. პრინციპში რომც მიდგებოდეს მაინც ვერ დავანძრევდი, სულ ვიღაცაა ჩემ ოთახში. აი ამ მხრივ კი მართლა დამენძრა. ერთი ეს ტეხავს, თორე ისე სამოთხეა რა. არავინ მეუბნება წადი იმუშავე, წადი ეს ქენი, ის ქენი. პახაობა არ მიწევს. მომავალზე აღარ ვფიქრობ. იტოკში ასწორებს რა. შენ როდის უნდა გამომიარო შე ჩათლახო შენა? ხო ვიცი ტო. აქამდე სულ გეუბნებოდი არ მცალია-თქო. ეგ იმ პონტში რომ არ იცოდი ეს ბაზარი რა. ახლა ხო აზზე ხარ, შეგიძლია ბეზ პრაბლემ მოხვიდე. ჩემებს ვეტყვი რომ ყველაფრის აზზე ხარ და შეუძლიათ გენდონ. წინასწარ მოიწერე და ლუდს ან რამეს დაგახვედრებ რა. ვაფშე ისეთ დროს გაიჩითე ან ფეხბურთი იყოს ან კალათბურთი. ვუყუროთ რა. ხო კიდევ მაგარი უნდა გითხრა ტო. ეს დღეები რაც ასე მკვდარივით ვწევარ, ბევრ რამეს დავაკვირდი რა. და იმენა ვატყობ, რომ სასტავი მაგარი გამოსირებულია. ბიჭო დაჟე ჩვენიანებს ვაკვირდები და ისინიც მაგრად უბერავენ ტო. აქამდე ვერ ვამჩნევდი. რაღაც პონტში მგონია რო დროა რამე შევცვალოთ რა. ძაან ერთნაირი დღეებია ყველასთვის. ძაან. პოკერი, შმოკერი. ხოდა რომ გამოხვალ ჩემთან გეტყვი რაღაც დვიჟენიების პონტებს. გეტყვი რა, ფურცელზე დაგიწერ რა. სიგარეტს ეწევი კიდე? მალბოროს ხო? დაგახვედრებ ერთ პაჩკას. თუ გინდა პარლამენტსაც გაგიძრობ. კაი რა ტეხავს, ვერ ხარ შენ შე ჩემა რა. ჩემთვის ყველაფერს აკეთებენ. ოჯახის ბუდა ვარ ტო. იმენა. პროსტო ჯერ ეგრე ვერ გავსივდი იმ ჩემისასავით. აუ მაგრად გამისწორდა შენთან ბაზარი ტო. იმენა მომეშვა. წავალ ახლა, ერთი ნაშა უნდა დავკერო. კაროჩე ერთ საიდუმლოსაც გეტყვი. იტოკში რაც აღარ მიდგება და ამბები, სხვა ადგილით ვიღებ კაიფს – ცხივირს წვერით. იტოკში აი ნაშას რომ დავკერავ, ჩემ ცხვირს უნდა დაეჩალიჩოს რა. ბუნება მაგარი ვეშია. სულ ისე არ დამტოვა რა. რა გაცინებს? მართლა ეგრეა. იმენა სერიოზულად მაგდებს ცხვირის პონტი რა და მაგრად მინდა ვინმე დავითრიო. თან მაგისიც რა წავა, მოვა და ჩემ ცხვირს გაეთამაშება რა. რა დრო დადგა ბლიად. ამას ვიფიქრებდი ორი თვის წინ? თავი ტონი მონტანა მეგონა. ახლა მე მართლა გავედი რა ნიკუშ და არ დაიკარგო რა ძმა. ის გოგო მწერს კაკრას და დავებაზრები. მაგარი ვეშია რა ეს ფეისბუკი.

Read Full Post »

მე დღეს

მე დღეს შენ გნახე. ყოველ წელს გნახულობ. მერე ვეღარ. მერე რა. მაინც მადლობელი ვარ. ვისი? არ ვიცი. ალბათ ისევ მადლობა ცხოვრებას იმისთვის, რომ გნახულობ თუნდაც წელიწადში ერთხელ თუ ორჯერ, ხანდახან სამჯერ. მე ესეც მაბედნიერებს და მყოფნის იმისთვის, რომ მოვიდე და დავწერო რამე. მივჯღაბნო რამე. შენზე. ჩემზე. ჩვენზე. რა თქმა უნდა აბსტრაქტულ ჩვენზე. შენ კარგი ხარ. იცი როგორი კარგი ხარ? აი სახეზე ღიმილი რომ გეფინება გახსენებისას. მერე სულ ვიღიმი. დებილივით. მართლა. არ ვაჭარბებ ერთ სიტყვასაც. მე ცოტას ვიცნობ კარგს. შენსავით კარგს. ცოტას რა, მარტო შენ გიცნობ. მართლა. და მიხარია, რომ თუნდაც წელიწადში ორჯერ (და გამართლების შემეთხვევაში მეტჯერ) მხვდები და მიხალისებ ცხოვრებას. ისე მიხალისებ, რომ მერე კვირები გაღიმებული დავდივარ. დღეს არ ვიცოდი რა მეთქვა. შენ ისევ ისეთი ლამაზი იყავი, როგოც მაშინ, პირველად რომ გნახე. შენ სულ ასეთი ლამაზი ხარ. სულ. არ შეიძლება რა ასე. დამინდე. ერთი ფილმი ვნახე და ტიპმა თავის ძაღლს იმ გოგოს სახელი დაარქვა ვინც უყვარდა. შეიძლება მეც ეგრე მოვიქცე. ლაბრადორის ყიდვას ვაპირებ და რა თქმა უნდა შენს სახელს დავარქმევ. იცი რატომ? შენ სახელს რომ დავიძახებ და ვინმე მიპასუხებს გამიხარდება. თანაც შენ სულ იქნები ჩემს ცხოვრებაში. ხო მართლა. დღეს რაღაცები გებუტბუტე. მარა ეგ რა არის. არ შეიმჩნიო. მე ხომ პატარა ბიჭი ვარ. მხოლოდ ის შემიძლია, რომ გიმღერო და ჩემი გრძნობა მოგცე. მეტი არაფერი. გინდა კი ეს ყველაფერი შენ? არ ვიცი. შენ ჩამოყალიბებული ადამიანი ხარ. მე ალბათ არ გჭირდები. მერე რა, მე გაგიგებ და მესმის კიდეც შენი. შეიძლება მეწყინოს, მარა დებილი არ ვარ. გაგიგებ და გამიხარდება შენი კარგად ყოფნა. შენ ყოველ ნახვაზე ისე მინდა ჩეგეხუტო და გითხრა, რომ სახლამდე მიგაცილებ. ან თუნდაც ის, რომ ხვალ გნახავ. ან საერთოდ უკეთეს შემთხვევაში ის, რომ ხვალ ერთად გავისეირნებთ. არადა ყოველი შეხვედრა ისე მთავრდება: “კაი, შეხვედრამდე. იმედია მალე შევხვდებით” და მერე სულ ან მეგობრის დაბადების დღეზე ვხვდებით, ან ქალაქგარეთ გავდივართ ერთად. იცი რა მომენტია? მე გავიზარდე. შევიცვალე. მართლა. შემიძლია ვიყო შენ გვერდით. მესმის შენიც, მე ხომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ, თავის ცხოვრება რომ ვერ მიუგნია და არ იცის რა უნდა. იცი, მე ვიცი რა მინდა. მე სითბო მინდა. კიდევ სიმშვიდე მინდა. არ ვიცი, გავგიჟდი? ალბათ გავგიჟდი, იმიტომ რომ შენ არასდორს წაიკითხავ ამას და ეს ყველაფერიც ისეთივე უცნობი დარჩება შენთვის, როგორც ის, რასაც მე ვგრძნობ. მე მთელი ცხოვრება, ბუხრის წინ მოვუყვები ჩემ შვილიშვილებს, რომ არსებობდა პრინცესა, რომელიც ჩემ მთელ ცხოვრებას ჯობდა. რომ იცოდე, ალბათ შენც გაგიხრდებოდა. მაგრამ ამას ვერ გეტყვი. არ გეტყვი. შენ განწირული ხარ იყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი. სხვანაირად არ შემიძლია. მართლა არ შემიძლია. მადლობა რომ არსებობ. მე შენ… არ ვიცი რა ვთქვა. მაგრამ იცოდე, რომ უფრო მეტი, ვიდრე უბრალოდ მე შენ…

Read Full Post »

Memento Mori

გიფიქრიათ ოდესმე, რომ თქვენ ერთ დღეს აღარ იქნებით? მე მიფიქრია, თან ძალიან ხშირად. ვიღაც 80 წელი ცოცხლობს, ვიღაც დაბადებისთანავე იღუპება… ყველა ადამიანს აერთიანებს სიკვდილი. ბუნებრივი წრე იქმნება სიკვდილსა და სიცოცხლეს შორის: რომ არა სიკვდილი, არ იქნებოდა სიცოცხლე და პირიქით – რომ არა სიცოცხლე, არ იქნებოდა სიკვდილი. არსებობენ უკვდავი ადამიანები? ფიზიკურად არა, სულიერად – კი. “თუ გსურთ იყოთ მარადიული, შექმენით წიგნები ან ბავშვები” – ბრძანა პლატონმა. მის ნათქვამში სრული სიმართლეა: მარადიულობის უზრუნველსაყოფად, ადამიანმა უნდა დატოვოს შთამომავლობა – სულიერი შთამომავლობა, რომელიც აისახება წიგნებში, მუსიკაში, ბავშვებში (ბავშვი არ არის მატერიალური მემკვიდრეობა, ის სულიერის ასახვაა მატერიალურში).
13 წლის ვიყავი, როდესაც გავიგე ჩემი ბავშვობის მეგობრის, ჩემზე ორი წლით უფროსი თენგოს გარდაცვალების ამბავი. თენგო სიცოცხლით იყო სავსე, მასში არ იყო არაფერი ნეგატიური.სახე მუდამ უბრწყინავდა და ყველას მეგობრულად შესციცინებდა მუქი შავი თვალებით. მთელი სამეზობლო იცნობდა თენგოს, ყველას უყვარდა და ყველა პატივს სცემდა. 15 წლის ასაკში კი მისი სიცოცხლე უდროოდ დასრულდა – თენგო ლიფტის შახტაში ჩავარდა და მისმა ხერხემალმა ვერ გაუძლო 10 სართულიან ვარდნას. მის საფლავზე არც კი მივსულვარ… ან რა უნდა მექნა? იმდენად ცუდად ვგრძნობდი თავს, რომ საცხოვრებელი ადგილის გამოცვლის შემდეგ, აღარც დავბრუნებულვარ ძველ უბანში. თენგოსთან ერთად, ჩემთვის ბავშვობა დასრულდა.
მეგობრებთან ხშირად მომდის კამათი ერთ მნიშვნელოვან საკითხზე: როგორ უნდა იცხოვორო ადამიანმა – ყველაფერი წინასწარ დაგეგმო თუ გული კარნახს მიჰყვე და მისი დახმარებით იხელმძღვანელო ცხოვრების რთულ გზაზე? სამეგობრო წრეში ორივე აზრის მიმდევრები მყავს, საბედნიეროდ. ერთნი მიმტკიცებენ, რომ დაუფიქრებლად არასდროს არ უნდა მოვიქცე, ყველა ნაბიჯი უნდა მქონდეს განსაზღვრული; მომავალზეც უნდა ვიფიქრო, გეგმებიც დავალაგო. მეორენი პირიქით, მირჩევენ მქსიმალურად მოვდუნდე, ცხოვრებას მარტივად შევხედო და ვაკეთო ის, რაც ჩემს გულს გაუხარდება; “მთავარია სულიერი შიმშილის დაკმაყოფილება და არა ხორციელის”-ო, მარიგებენ ისინი. მე ვცდილობ ვიპოვო ოქროს შუალედი ორ უკიდურესობას შორის. ვმოქმედებ გონებით, მაგრამ გრძნობების გათვალისწინებით. ცარიელი გრძნობები უფსკრულისკენ წაგვიყვანს, ისევე როგორც ცარიელი პრაგმატიზმი. რაც მთავარია უნდა გვახსოვდეს, რომ ჩვენ მოკვდავნი ვართ, რომ ყოველი დღე შეიძლება იყოს უკანასკნელი. ვაკეთოთ სიკეთე, გვიყვარდეს ადამიანები და გონიერად განვაგოთ ჩვენი ცხოვრება და ბედნიერება. Memento Mori!

Read Full Post »