მე დღეს

მე დღეს შენ გნახე. ყოველ წელს გნახულობ. მერე ვეღარ. მერე რა. მაინც მადლობელი ვარ. ვისი? არ ვიცი. ალბათ ისევ მადლობა ცხოვრებას იმისთვის, რომ გნახულობ თუნდაც წელიწადში ერთხელ თუ ორჯერ, ხანდახან სამჯერ. მე ესეც მაბედნიერებს და მყოფნის იმისთვის, რომ მოვიდე და დავწერო რამე. მივჯღაბნო რამე. შენზე. ჩემზე. ჩვენზე. რა თქმა უნდა აბსტრაქტულ ჩვენზე. შენ კარგი ხარ. იცი როგორი კარგი ხარ? აი სახეზე ღიმილი რომ გეფინება გახსენებისას. მერე სულ ვიღიმი. დებილივით. მართლა. არ ვაჭარბებ ერთ სიტყვასაც. მე ცოტას ვიცნობ კარგს. შენსავით კარგს. ცოტას რა, მარტო შენ გიცნობ. მართლა. და მიხარია, რომ თუნდაც წელიწადში ორჯერ (და გამართლების შემეთხვევაში მეტჯერ) მხვდები და მიხალისებ ცხოვრებას. ისე მიხალისებ, რომ მერე კვირები გაღიმებული დავდივარ. დღეს არ ვიცოდი რა მეთქვა. შენ ისევ ისეთი ლამაზი იყავი, როგოც მაშინ, პირველად რომ გნახე. შენ სულ ასეთი ლამაზი ხარ. სულ. არ შეიძლება რა ასე. დამინდე. ერთი ფილმი ვნახე და ტიპმა თავის ძაღლს იმ გოგოს სახელი დაარქვა ვინც უყვარდა. შეიძლება მეც ეგრე მოვიქცე. ლაბრადორის ყიდვას ვაპირებ და რა თქმა უნდა შენს სახელს დავარქმევ. იცი რატომ? შენ სახელს რომ დავიძახებ და ვინმე მიპასუხებს გამიხარდება. თანაც შენ სულ იქნები ჩემს ცხოვრებაში. ხო მართლა. დღეს რაღაცები გებუტბუტე. მარა ეგ რა არის. არ შეიმჩნიო. მე ხომ პატარა ბიჭი ვარ. მხოლოდ ის შემიძლია, რომ გიმღერო და ჩემი გრძნობა მოგცე. მეტი არაფერი. გინდა კი ეს ყველაფერი შენ? არ ვიცი. შენ ჩამოყალიბებული ადამიანი ხარ. მე ალბათ არ გჭირდები. მერე რა, მე გაგიგებ და მესმის კიდეც შენი. შეიძლება მეწყინოს, მარა დებილი არ ვარ. გაგიგებ და გამიხარდება შენი კარგად ყოფნა. შენ ყოველ ნახვაზე ისე მინდა ჩეგეხუტო და გითხრა, რომ სახლამდე მიგაცილებ. ან თუნდაც ის, რომ ხვალ გნახავ. ან საერთოდ უკეთეს შემთხვევაში ის, რომ ხვალ ერთად გავისეირნებთ. არადა ყოველი შეხვედრა ისე მთავრდება: “კაი, შეხვედრამდე. იმედია მალე შევხვდებით” და მერე სულ ან მეგობრის დაბადების დღეზე ვხვდებით, ან ქალაქგარეთ გავდივართ ერთად. იცი რა მომენტია? მე გავიზარდე. შევიცვალე. მართლა. შემიძლია ვიყო შენ გვერდით. მესმის შენიც, მე ხომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ, თავის ცხოვრება რომ ვერ მიუგნია და არ იცის რა უნდა. იცი, მე ვიცი რა მინდა. მე სითბო მინდა. კიდევ სიმშვიდე მინდა. არ ვიცი, გავგიჟდი? ალბათ გავგიჟდი, იმიტომ რომ შენ არასდორს წაიკითხავ ამას და ეს ყველაფერიც ისეთივე უცნობი დარჩება შენთვის, როგორც ის, რასაც მე ვგრძნობ. მე მთელი ცხოვრება, ბუხრის წინ მოვუყვები ჩემ შვილიშვილებს, რომ არსებობდა პრინცესა, რომელიც ჩემ მთელ ცხოვრებას ჯობდა. რომ იცოდე, ალბათ შენც გაგიხრდებოდა. მაგრამ ამას ვერ გეტყვი. არ გეტყვი. შენ განწირული ხარ იყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი. სხვანაირად არ შემიძლია. მართლა არ შემიძლია. მადლობა რომ არსებობ. მე შენ… არ ვიცი რა ვთქვა. მაგრამ იცოდე, რომ უფრო მეტი, ვიდრე უბრალოდ მე შენ…

Read Full Post »

შობა

ვფიქრობ.
ჩუმად ვფიქრობ. მარტო ვფიქრობ.
ფიქრობ.
ხმამაღლა ფიქრობ. სხვებისთვის ფიქრობ.
მე აღარ. მე ვეღარ. მე მეყო.
შენ კიდევ. შენ უფრო. შენ მეტად.
გიყურებ. გიყურებ.
სულ შენ გიყურებ.
მზერას მარიდებ. ურცხვად მარიდებ.
თვალებს დაბლა ხრი.
აღარ გიყურებ. ვეღარ გიყურებ.
სხვას ვუყურებ.
მამჩნევ. სულ მამჩნევდი.
მე მზერას გარიდებ.
ვუკრავ. გიტარაზე ვუკრავ.
ცოტ-ცოტას ვმღერი.
არ მისმენ. თვალებს ვერ ამჩნევ.
სივრცეში ეძებ.
მომბეზრდა. მელოდიას ვცვლი.
სიმი გამიწყდა.
თვალებს ეძებ.
სიმები უკვე გაწყდა. თვალებიც.
ნაყინი გინდა?
მე ყელი მტკივა. შენ ვანილი არ გიყვარს.
მე შენ სათამაშო გიყიდე. შენ კიბეზე მოისროლე.
ბავშვობის ოცნება დაიმსხვრა.
შენ არ უნდა აგდებდე სათამაშოს.
ახალ წელს გნახე.
ჩამეხუტე. სულ მიყვარდიო.
მე შენი ტყვეობიდან დახსნა გადავწყვიტე.
მერე გამოვფხიზლდი.
ხანდახან კარგია სიმთვრალე. გმირობა უფრო ადვილია.
ლაჩრობა რთულია. ძნელად ასატანი.
მე ვერ დაგიხსენი.
შენ ახლა სადღაც ხარ. მეც სადღაც ვარ.
მეცეკვეო. გეცეკვე.
მახსოვს ყურში ჩამჩურჩულე.
მეტი აღარაფერი. ბუნდოვნად.
შენი შვილი გოგო უნდა იყოს.
ლამაზი. შენსავით.
ჩემი შვილი გოგო უნდა იყოს.
ლამაზი. შენსავით.
მერე მზე გამოვიდა.
კიდევ დამავიწყდა ბორჯომის ყიდვა.
გინდა რაღაც გითხრა? მოიწი ახლოს.
გეღიმება. როგორც ადრე. ბავშვობაში.
ადრე არ ციოდა.
სახლში მოსვლისას იღიმოდი. სადილობდი.
ახალი წელი გიყვარდა. სკოლაში ერთად ვმღეროდით.
ოცდახუთსა დეკემბერსა. ქრისტე იშვა.
მერე შვიდ იანვარს შობა დგებოდა.
შენ წახვედი. სულ წახვედი.
მე შობას გილოცავ. სულ მოგილოცავ.

Read Full Post »