უმოძრაობა

მაგარი გაღადაო. იმ დღეს გამეღვიძა და ვეღარ ავდექი. ხო რა, აი ეგრე. იმენა ვეღარ ავდექი. რა გეღადავები შე ჩემა, გაგიჟდი? ახლაც ვწევარ. მხოლოდ თითებს ვამოძრავებ. არავის არ უთხრა ბიჭო, გაიგე? არა ვიცი ტო, ცუდად კი არ მიიღო ამას რო გეუბნები. პროსტა მაინც რა. ხო აზზე ხარ. ოჯახური საიდუმლო გაიჩითა და რამე. დედაჩემი გიჟს გავს. მამაჩემმა ლეპტოპი დამითრია. ინტერნეტში მაინც იყოს, ცოდოა ეგ ჩემისაო. უკვე ორი თვეა ხმა არ ამომიღია. არა რა, ვერ. რაღაცის თქმა მინდა ხოლმე, მაგრამ ვერ ვამბობ. ჩემებს მესიჯებით ვებაზრები. ბილაინის რაღაც ძიშოვი სირული ტარიფი ჩავრთეთ და დღეში რამდენ მესიჯსაც მინდა იმდენს ვაგზავნი. თავიდან იმენა საშინელება იყო. თავს დავიბრიდავ-თქო, ვფიქრობდი. მერე მუღამი დავუჭირე. აი წარმოიდგინე, წევხარ და უცბად მოგინდა ლუდი. იღებ მობილურს, წერ მესიჯს და აგზავნი. ლუდი თავისი ჩიფსებით და ფისტაშკებით ეგრევე შენს საწოლთან იჩითება. მისაყოლებელი იმ პონტში მოაქვთ რო ეცოდებით რა. ავად ხარ და ზრუნავენ შენზე. მარა არ მკიდია? რითი ვარ ახლა ცოდო? რომ ვერ დავდივარ და ვერ ვლაპარაკობ? ბებიამაგათის რა! სამაგიეროდ ხო ვწერ და ვფიქრობ? არ ესმით რა. მაგრად არ ესმით. ინტერნეტში ისევ კაი როჟა ვარ. თესლი სურათები მიდევს და იასნად ყველა სურათში ფეხზე ვდგავარ. გოგოებს ჩვეულებრივ ვკერავ რა, როგორც ადრე. ბეზ პრაბლემ. პროსტა თუ რომელიმე ნაბოზარი ვიდეოთვალის ჩართვას მთხოვს, იასნად ვეუბნები გაფუჭებული მაქვს-თქო რა. აბა რა პონტია, ხომ არ ვეტყვი ინვალიდი რომ ვარ შე ჩემა. ღადაობ? ბიჭო სიმუნჯეს კიდევ ეშველება ბაზარი არაა. იმასაც ეშველება რო ვერ დავდივარ. მარა აი რო აღარ მიდგება ეგ მაგრა ტეხავს რა. იმენა პლატონი გავიჩითე. პლატონურად მიყვარს. ხო იცი ეგ ბაზარი არა? შენ რო გიყვარს და პლატონი რო ტყნავს რა. ბიჭო ვეღარც კი ვანძრევ შე ჩემა. პრინციპში რომც მიდგებოდეს მაინც ვერ დავანძრევდი, სულ ვიღაცაა ჩემ ოთახში. აი ამ მხრივ კი მართლა დამენძრა. ერთი ეს ტეხავს, თორე ისე სამოთხეა რა. არავინ მეუბნება წადი იმუშავე, წადი ეს ქენი, ის ქენი. პახაობა არ მიწევს. მომავალზე აღარ ვფიქრობ. იტოკში ასწორებს რა. შენ როდის უნდა გამომიარო შე ჩათლახო შენა? ხო ვიცი ტო. აქამდე სულ გეუბნებოდი არ მცალია-თქო. ეგ იმ პონტში რომ არ იცოდი ეს ბაზარი რა. ახლა ხო აზზე ხარ, შეგიძლია ბეზ პრაბლემ მოხვიდე. ჩემებს ვეტყვი რომ ყველაფრის აზზე ხარ და შეუძლიათ გენდონ. წინასწარ მოიწერე და ლუდს ან რამეს დაგახვედრებ რა. ვაფშე ისეთ დროს გაიჩითე ან ფეხბურთი იყოს ან კალათბურთი. ვუყუროთ რა. ხო კიდევ მაგარი უნდა გითხრა ტო. ეს დღეები რაც ასე მკვდარივით ვწევარ, ბევრ რამეს დავაკვირდი რა. და იმენა ვატყობ, რომ სასტავი მაგარი გამოსირებულია. ბიჭო დაჟე ჩვენიანებს ვაკვირდები და ისინიც მაგრად უბერავენ ტო. აქამდე ვერ ვამჩნევდი. რაღაც პონტში მგონია რო დროა რამე შევცვალოთ რა. ძაან ერთნაირი დღეებია ყველასთვის. ძაან. პოკერი, შმოკერი. ხოდა რომ გამოხვალ ჩემთან გეტყვი რაღაც დვიჟენიების პონტებს. გეტყვი რა, ფურცელზე დაგიწერ რა. სიგარეტს ეწევი კიდე? მალბოროს ხო? დაგახვედრებ ერთ პაჩკას. თუ გინდა პარლამენტსაც გაგიძრობ. კაი რა ტეხავს, ვერ ხარ შენ შე ჩემა რა. ჩემთვის ყველაფერს აკეთებენ. ოჯახის ბუდა ვარ ტო. იმენა. პროსტო ჯერ ეგრე ვერ გავსივდი იმ ჩემისასავით. აუ მაგრად გამისწორდა შენთან ბაზარი ტო. იმენა მომეშვა. წავალ ახლა, ერთი ნაშა უნდა დავკერო. კაროჩე ერთ საიდუმლოსაც გეტყვი. იტოკში რაც აღარ მიდგება და ამბები, სხვა ადგილით ვიღებ კაიფს – ცხივირს წვერით. იტოკში აი ნაშას რომ დავკერავ, ჩემ ცხვირს უნდა დაეჩალიჩოს რა. ბუნება მაგარი ვეშია. სულ ისე არ დამტოვა რა. რა გაცინებს? მართლა ეგრეა. იმენა სერიოზულად მაგდებს ცხვირის პონტი რა და მაგრად მინდა ვინმე დავითრიო. თან მაგისიც რა წავა, მოვა და ჩემ ცხვირს გაეთამაშება რა. რა დრო დადგა ბლიად. ამას ვიფიქრებდი ორი თვის წინ? თავი ტონი მონტანა მეგონა. ახლა მე მართლა გავედი რა ნიკუშ და არ დაიკარგო რა ძმა. ის გოგო მწერს კაკრას და დავებაზრები. მაგარი ვეშია რა ეს ფეისბუკი.

Read Full Post »

სამი მეგობარი, ორი ქილა “ექსტრა” და ნაწინასწარმეტყველები მომავალი

დღეს გურამმა დამირეკა. გურამი ჩემი საუკეთესო მეგობარია – მე-9 კლასის მერე ერთად ვართ და მიხარია, რომ ასეთი ადამიანი არსებობს ჩემ ცხოვრებაში. გურამმა მითხრა, რომ ცისკარა, ჩვენი მეგობარი, გველოდებოდა მრგვალ ბაღთან. გავისეინროთ ჩემი მანქანითო – ასე შემომთავაზა. მეც სიამოვნებით დავთანხმდი და ცოტა ხანში მრგვალ ბაღში ველოდებოდით ჩვენ მეგობარ გიორგის (ცისკარას). რამოდნეიმე წუთი ბაღთან დავრჩით და სხვადასხვა თემებზე ვისაუბრეთ, როგორც უინტერესო, ისე საინტერესოზე და ბოლოს გადავწყვიტეთ, რომ ჩავსულიყავით გიორგის (ცისკარას) სახლთან და იქ გაგვეგრძელებინა ცხოვრებისეული დებატები.
წარმოიდგინეთ სცენა: ქაშუეთის ეკლესიის უკან მდებარე ბაღი, საბავშვო გასართობები, მის გვერდით განლაგებული სკამები და ზედ მოთავსებული რამოდენიმე მეგობარი – მე, გურამი, გიორგი (ცისკარა), გიორგი (ფრუზიკა) და ცოტა ხნის შემდეგ მოსული მარი (გიორგი-ცისკარას მეგობარი). ხუთი ადამიანი, რომლებიც სხედან ყველასგან და ყველაფრისგან დავიწყებული პარკის მარტოხელა სკამზე და საუბრობენ იმაზე, თუ როგორ აღიქვამენ ამ ცხოვრებას. ბუნებრივია, რომ გაჩნდა განსხვავებული აზრები და დაიბადა ჭეშმარიტებისკენ სწრაფვის სურვილი; თუმცა მალევე მივხვდით, რომ ჭეშმარიტება არ არსებობს და საერთოდაც, ნებისმიერი რეალობა მხოლოდ ჩვენ მიერაა აღქმული. ასეა თუ ისე, მე თქვენ გიამბობთ იმ რამოდენიმე მნიშვნელოვანი მოსაზრების შესახებ, რომელიც გაჩნდა ჩვენი საუბრის შემდეგ.
ცისკარამ ასეთი რამ ვკითხა: “თქვენი აზრით, ცხოვრებაში უფრო მეტი კარგია თუ ცუდიო?” ყველას სხვადასხვანაირი პასუხი გვქონდა – გიორგი-ფრუზიკამ ცუდიო, ასე უპასუხა; მე მხოლოდ კარგს ვხედავ და ჩემი პასუხიც ბუნებრივია “კარგი” გახლდათ; გურამმა საერთოდ ორაზროვნად უპასუხა: “ალბათ კარგიო”. ამის შემდეგ ცისკარამ გვკითხა, თუ როგორ წარმოგვედგინა ჩვენი მომავალი. გურამმა უპასუხა, რომ არაფერ განსაკუთრებულს არ ელოდა: სამსახური, ცოლი, შვილები, ერთ-ორ კვირიანი შვებულება და ყველაფერი სტანდარტული. თუმცა ის ამ ყველაფერს კარგად იღებს და არ თვლის თავს ცუდ მდგომარეობაში მყოფ ადამიანად. აი როდესაც ჯერი ჩემზე დადგა, მაშინ დაიწყო ყველაფერი საინტერესო…
ბუნებრივია, ვეცადე ყველაზე კარგად წარმომედგინა ჩემი მომვალი. გონების ძლიერი დაძაბვა არც იყო საჭირო, რადგან უკვე დიდი ხანია რაც წარმოდგენილი მაქვს ჩემი მომავალი. ალბათ თქვენც გაინტერესებთ, არა? მოკელდ გიამბობთ. ჩემი მომავალი ცხოვრება იქნება შემდეგნაირი: ვიქნები მარტოხელა, რადგანაც არ შემხვდება ქალი, რომელიც შეეცდება ჩემ გადაქცევას ნორმალურ ადამიანად; ვიქნები ცოტათი ლოთი, რადგანაც უკვე ძალიან მიყვარს სასმელი; გავხდები არშემდგარი მუსიკოსი, რომელიც მუდამ იწუწუნებს იმაზე, რომ სუბიექტური მიზეზების გამო მისი სიმღერები არ დააფასეს; შიგადაშიგ, თვეში ორჯერ, მოვიხმარ რომელიმე ნარკოტიკულ საშუალებას – ალბათ სიიაფის და ხელმისაწვდომობის მიხედვით; საბოლოო ჯამში კი მოვკვდები ახალგაზრდა, 50-55 წლის, ყველასგან მივიწყებული, ისე რომ შთამომავლობასაც კი არ დავტოვებ. ასე წარმომიდგენია მე ჩემი მომავალი. თუმცა მე იმასაც ვამბობ, რომ  ვცდილობ ასეთი მომავლის თავიდან აცილებას და ჩემი ცხოვრების შეცვლას. თუმცა ცისკარამ მკაცრი ვერდიქტი გამომიტანა: რადგანაც შენ ასე წარმოგიდგენია შენი მომავალი, ე.ი. შენ მოგწონს კიდეც ისო. ასე რომ, ცხოვრების ბოლოს მე იქნები ლოთი და მარტოხელა მუსიკოსი. ვნახოთ, ვნახოთ. ხმამაღალი განაცხადია ბატონი გიორგი-ცისკარას მხრიდან.
ასეა თუ ისე, ჩვენი ბაღის საუბრებიც მალე დამთავრდა და მე, გურამი და ფრუზიკა სახლში დავბრუნდით. საბოლოოდ მე და ფრუზიკა შემოვრჩით ჩვენ იტალიურ ეზოს. ამიტომაც გადავწყვიტეთ გვეყიდა ლუდი და ძილის წინ ოდნავ შეზარხოშებულებს ჩაგვეთვლიმა და გვეთქვა ნახვამდის ამ ყოველდღიური რუტინისთვის. მე დავლიე ორი “ნატახატარი ექსტრა” და ახლა ძალიან კარგ ხასითზე ვწერ ამ პოსტს. სიმართლე გითხრათ, სულ არ მადარდებს ჩემი მომავალი. ჩემთვის მთავარია ორი რამ: (1)ვგრძობდე თავს კარგად და (2)ვუყვარდე იმ ადამიანს, რომელიც მე მეყვარება. თუ ეს ორი რამ ასრულდება, მერე თუნდაც სულ ლოთად და უსახლკაროდ დავღუპულვარ. ცხოვრება მაინც წარმავალია და ყველა კვდება.

Read Full Post »

ეროვნული გამოცდები

ეროვნული გამოცდები – მასობრივი ისტერიის კიდევ ერთი ქართული გამოვლინება. ეს არის სახალხო ზეიმი (ვისთვის როგორ, პრინციპში), სადაც მშობლები, ნათესავები და მეგობრები წარმატებით ითავსებენ მარაომომარჯვებული ან კისერზე სველ “პლატოკ” შემოხვეული გულშემატკივრის როლს; აბიტურიენტები კი ქანცგაწყვეტილები და დასევდიანებულნი (ზოგი სწავლისგან, ზოგიც კი WOW-ის თამაშისგან ან უბანში ბირჟაობისგან), ჯერ კიდევ უდიპლომო და ჩამოუყალიბებელი სასიძო-სარძლოების როლში გვევლინებიან. ეს არის მარათონი, რომელსაც 30000-მდე გამარჯვებული ყავს; ეს არის ოლიმპიადა, სადაც მთავარი მონაწილეობა კი არა, დასაწყისამდე მიღწევაა – ბევრი ვერ უძლებს “გადატვურთულ” მოსამზადებელ წელს; ეს არის ტურნირი, სადაც ყველა იმარჯვებს (ჯერ არ შემხვედრია ისეთი ადამიანი, ვინც გამოცდა დაწერა ან გადაწერა და თუ რომელიმე პრესტიჟულ უნივერსიტეტში ვერა, აგრარულ უნივერსიტეტში მაინც ვერ მოხვდა). ეროვნული გამოცდები სახელითაც იპყრობს განსაკუთრებულ ყურადღებას. ეს არ არის არც მისაღები, არც სკოლის დამამათავრებელი და მითუმეტეს არც საატესტატო გამოცდები. არც მეტი არც ნაკლები, ესაა ეროვნული გამოცდები! მხოლოდ ჭეშმარიტ ქართველთათვის, მხოლოდ ნამდვილი ეროვნული ადამიანებისთვის (“ეროვნული კაცია, ძალინ მიყვარს!” – ზვიად ძიძიგურის წინასაარჩევნო სარეკლამო რგოლი). აბა უცხოელები გამოცდების გარეშეც მიღებულნი არიან და… ამაზე ცალკე ვისაუბროთ: უცხოელებს ისე ველაქუცებით, გამოცდების ჩაბარებას კი არა, ქართული ენის ცოდნასაც აღარ ვთხოვთ უნივერსიტეტში სასწავლებლად. ეს დისკრიმინაციაა, საკუთარი მოსახლეობის დიკსრიმინაცია.

Read Full Post »

საქმიანი ზარმაცი ქართველები: "მეჩქარება, გავრბივარ"

“მეჩქარება, გავრბივარ” – ვინ მოსთვლის რამდენჯერ გაგვიგონია ეს ჯადოსნური ფრაზა (“ჯადოსნური” არ ასოცირდება “სატანისტურთან”. ასე რომ იმედი მაქვს მართმადიდებელ მშობელთა კავშირისგან ვერანაირ საყვედურს ვერ (არ) მივიღებ). ყველას ეჩქარება: ზოგს სახლში, ზოგს სამსახურში, ზოგს შეყვარებულთან, ზოგს კონკრეტულად არსად და არავისთან – უბრალოდ ეჩქარება. არასდროს არაფერს არ ვაკეთებთ: გამყიდვლები კარგად არ გვემსახურებიან, ბანკის სალაროში თავაზიანად არ მოგვმართავენ, სასტუმროებში ცხვირჩამოშვებული პერსონალი გვემსახურება, უნივერსიტეტში “მეჩემფეხება” ლექტორები და მთქნარებისგან ძალაგამოცლილი ადმინისტრაცია და ა.შ. ყველაფრის ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს. მიუხედავად ამისა, ყველას ეჩქარება და ყველა დროის ნაკლებობას განიცდის. უსაქმრუბა, სიზარმაცე და ამავდროულად “დროის ნაკლებობის” განცდა ადრეული ასაკიდანვე გვიჯდება ძვალ-რბილში.

სკოლა. ერთი საყვარელი, “პუტკუნა” და ქერა 7 წლის მეზობელი მყავს. მასზე ასე იტყვიან კეკლუცი თბილისელები: “ჩასაყლაპი ბავშვიაო” (ისე არ მესმის, რატომ უნდა ჩაყლაპო ბავშვი). მართლაც ყველას უყვარს და ყველა ლოყებზე ჩქმეტს; მისთვის ღიაა ყველა მეზობლის კარი და გული. ბავშვიც გათამამებულია, უკვე დაუკაკუნებლადაც კი შედის “მეგობარ” მეზობლებთან. მეორე კლასშია, სკოლაში კი სულ რამოდენიმეჯერ იყო მოსული. არ ვაზვიადებ, მართლა ასეა. როგორ იწყება “ჩასაყლაპი ბავშვის” დილა? “მა, ხაჭაპური მომიტანე რა” – თხოვნა შესრულებულია. “მა, ლობიანიც მინდა რა” – თხოვნა შესრულბულია. “აუ მეზარება რა დღეს სკოლაში” – თხოვნა შესრულებულია. ყოველ დილას, ბავშვის “თხოვნები” სრულდება და ისიც ნელ-ნელა ეჩვევა სიზარმაცეს, უარს ამბობს სკოლაში სიარულზე და ძვალ-რბილში უჯდება ქართული ხასიათი, “მეჩქარება-გავრბივარ” სინდრომი.

Read Full Post »

სტუდენტური ფიქრები

გამოცდები მომიახლოვდა. გულს ვერ ვუდებ – ვერც სწავლას და ვერც სხვა საქმიანობებს. ივნისის შუა რიცხვებია. ცხელა. ჩვენ კიდევ სასწავლო წლის დასრულებამდე კიდევ ერთი თვე დაგვრჩა. სად არის სამართალი? ივნისში ადამიანი უნდა ისვენებდეს, მითუმეტეს თუ ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობს, სადაც ზაფხულის პირველ თვეს უკვე საშინელი სიცხეები იცის. მაგრამ ვინ ფიქრობს სტუდენტობასა და ახალგაზრდობაზე? მთავარია სექტემბერში ვისვენებთ – თურმე “ბარხატნი” სეზონია და ადამიანებს დასვენება, ხოლო ბიზნესმენებს – ფულის გაკეთება სჭირდებათ. ევროპაში არ სჭირდებათ დასვენება, ისინი ადამიანები არ არიან და ამიტომაც სექტემბერში იწყებენ სწავლას. არადა სწორედ მაგ “არაადამიანებმა” ააშენეს სახელმწიფოები, ჩვენ კი ისევ ძველ კალაპოტში ვიმყოფებით – არც შამფურს ვწვავთ და არც ხორცს.

ასეთ სიცხეებში დღეში რამოდენიმეჯერ უნდა გადაივლო წყალი, წინააღმდეგ შემთხვევაში გგონია რომ იწვი და ბოლი აგდის. ქალაქიც ზედმეტად ბინძურდება ზაფხულში. კახა თოლორდავას ეწერა ერთ-ერთ სტატიაში (ვინც არ იცით: ეს ადამიანი ჟურნალ “ლიბერალში” წერს ჩვენს ქალაქზე და საკმაოდ კარგადაც, გირჩევთ გაეცნოთ), თბილისში თეთრი პერანგების ჩაცმა შეუძლებელიაო: დილით გასულს შუადღეზე უკვე გაშავებული საყელო გაქვს და თავი ჭუჭყიანი გგონიაო. ეს მართლაც ასეა. თბილისელები საერთოდ აღარ ზრუნავენ ქალაქზე, საერთოდ არ ადარდებთ მისი ბედი. ვერ აცნობიერებენ, რომ თვითონვე არიან ეს ქალაქი, ეს სახელმწიფო, ეს მსოფლიო…

შაბათს პირველი გამოცდა მაქვს. ასე თუ ისე მზად ვარ. რაც არ უნდა იყოს, თავს დავიძვრენ და გადამსვლელ ქულებს ნებისმიერ შემთხვევაში ავიღებ. გამოცდების პერიოდი ძალიან დამღლელია, საშინელად დამღლელიც კი. ყველა აქეთ-იქით დარბის, მეცადინეობს და ცდილობს მთელი სემესტრი რაც არ უკეთებია, ერთ კვირაში “ჩაიყაროს” თავში, გამოცდის შემდეგ კი – სანაგვეზე გადააგდოს. ამიტომ გვყავს კარგი პროფესიონალები.

ისე არ გაინტერესებთ რა ხდება ჩემთან უნივერსიტეტში? ესეც ხომ ქართული საზოგადოებაა! მოკლედ გეტყვით: არაფერი. თუ რამ ხდება, მხოლოდ ბოღმა, ერთმანეთის ჭამა ან მეორე უკიდურესობა – “პოხუისტობა” და უსაქმურობა. ჩემ სპეციალობაზე კონკურსი დააწესეს პირველკურსელთათვის და თქვენ უნდა ნახოთ ხალხი რა დღეშია: ვისაც სწავლა უნდა თვალებამოღამებული დაიარება, სხვა აღარაფერს აკეთებს. ეს არსებული კონკურსი კიდევ უფრო აკარგვინებს ადამიანობას და იქ იწყება ყველაზე საშინელი რამ – შური და აუტანელი “შენ რა მიიღე?” “როგორ დაწერე?” “გადადიხარ კონკურსის ზღვარს?” და ა.შ. ოღონდ ეს კითხვები მხოლოდ ირონიისა და პირფერობისთვის თუ დაისმის, გრძნობებზე და გულითად დაინტერესებაზე საუბარიც ზედმეტია. მე საერთოდ არ ვდარდობ და არც მაღელვებს ეს ყველაფერი. მეცინება კიდეც არსებულ სიტუაციაზე. სხვა რა რეაქცია უნდა მქონდეს ერთმანეთის დასაჭამად მზადყოფნაში მყოფი 100 სტუდენტის დანახვაზე? სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს. ვერ ვისწავლეთ ჯანსაღი კონკურენცია, ვერა და მორჩა. მთელს ევროპაში არის კონკურენცია, ოღონდ ჯანსაღი ფორმით და არა იმის მტკიცებით, რომ ვიღაც ლექტორი არაობიექტურია, რომ ვიღაცა თეა თუთბერიძეს გავს (ეს საერთოდ აბსურდია), ვიღაც სოროსელია და ა.შ. პარანოია სჭირს ამ ხალხს, პარანოია! მოდუნდით ადამიანებო, ნუ გელანდებათ მსოფლიო შეთქმულება თქვენს გარშემო, დაწყნარდით. სწავლის გარდა სხვა რამითაც რომ იყოთ დაკავებული, ეს ყველაფერი ასე ძალიან არ შეგაწუხებდათ და არც ამაზე ფიქრით გადაიღლიდით თავს.

ლუდის ფესტივალზეც უნდა გიამბოთ. 13-14 ივნისს რესპუბლიკის მოედანზე აგერ უკვე მესამედ გაიმართა პირველი ლუდის ფესტივალი. გაგიკვირდათ? იმედია არა: წესით უკვე მიჩვეული უნდა იყოთ იმ ფაქტს, რომ ყველაფერი რაც საქართველოში ხდება, აუცილებლად “პირველი” და “განუმეორებლია”. გავაგრძელოთ ფესტივალის თემა და შევეხოთ რამოდენიმე მტკივნეულ საკითხს. საშინელი ლუდი – წყალგარეული ნატახტარი. მე ვიყო რასისტი და ჰომოფობი, თუ მაგ ლუდს 2 ლიტრიან ბოთლებში ჩამოსხმული ნატახტარი არ ჯობდეს. ლუდს დავანებოთ თავი. პრომო გოგონები – მცდელობა იყო მათი მეშვეობით გაელამაზებინათ ლუდის ფესტივალი. კაბები კარგი ეცვათ, თავი შუა საუკუნეების რომელიმე გერმანულ სოფელში გეგონებოდათ, ქუდებიც კარგი ეხურათ, ფეხზეც ლამაზი “ბაჩები” ეცვათ. თუმცა ორგანიზატორებს ერთი მთავარი რამ გამორჩათ და დაავიწყდათ (ან შეიძლება სულაც არ იცოდნენ): კი მაგრამ ბატონებო, სად არის სავსე მკერდი და ემოციურად მოძრავი თეძოები? განა შეიძლება ლუდი უმკერდო და უთეძოო ქალმა შემოგთავაზოს? არავითარ შემთხვევაში. ესეც ნაკლი ნომერი 2. მაგრამ მაინც გადავიდეთ უმთავრეს ნაკლზე: მუსიკა – რა იყო ეს? სამი ძირითადი შეფასება შეიძლება გაკეთდეს: (1)ჯაზი: კარგით, გავიგეთ რომ ჯაზი გენიალურია, რომ ჯაზი ელიტარული მუსიკაა და მის მოსასმენად ტრაკში პეროები უნდა გავიკეთოთ. ჩვენ გვაპატიეთ, უბრალო მოკვდავებს. უბრალოდ ცოტა მეტს ვითხოვთ, ვიდრე ვოკალისტის მიკროფონში ბურდღუნი და სლოკინია. ნუ ეს რა თქმა უნდა არ ეხება ზოგადად ჯაზს, მაგრამ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში მართლაც მომაბეზრებელი და სრულიად უადგილო იყო. არავინ არ უსმენდა, არავის არ აინტერესებდა. ლუდის ფესტივალს უფრო მეტად როკი მოუხდება, ქანთრიც მშვნეიერი იქნება. მეექვსე კორპუსის მიწისქვეშა გადასასვლელში ბიჭები ისე კარგად უკრავენ ქანთრის, დარწმუნებული ვარ ლუდის ფესტივალსაც ძალიან გაალამაზებდნენ. თუმცა რათ გინდა: მათ ფულიანი პატრონი არ ყავთ. (2)უნდა ავღნიშნო ბენდი (სახელად ზარები, თუ არ ვცდები), რომელიც უკრავდა ქავერებს – ეს იყო ერთადერთი ნათელი წერტილი ლუდის ფესტივალის მუსიკალური გაფორმების თვალსაზრისით. რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს, მათ ადრე დააკვრევინეს, რათა საღამოს სცენა დაეთმოთ გენი(ტ)ალური ბენდებისთვის. (3)კულმინაცია გახლდათ ქართული “სალ კლდეებს გაუმარჯოს” სიმღერები და ჯგუფები: ფრანი, მგზავრები… კარგით რა, კარგით! არ გეყოთ, არ დაიღალეთ? გავიგეთ რომ გიგი დედალამაზიშვილი ყველაზე კარგი, ძლიერი, სიმპატიური და ღიპიანი მომღერალია, გავიგეთ რომ ფრანის ვოკალისტი გაგა ჩიხლაძე არაფერში არ გაცვლის სამშობლოს სალ კლდეებს. მაგრამ გაისმის მთავარი კითხვა: სადაა აქ მუსიკა? სადაა აქ მდუღარე გრძნობა, ეიფორიის მომგვრელი ნოტები და თეძოების ამამოძრავებელი რითმები? ნურას უკაცრავად (ჩვენთვის ცნობილი ადამიანის აქცენტითა და მიმიკებით)! ჩვენ შემოგვთავაზეს მხოლოდ ფსევდო-პატრიოტული სულისკვეთებით გაჟღენთილი “ჯგუფები”.  ვიღას სჯერა ასეთი რამეების – სალი კლდეების და უცვლელი სამშობლოსი? აღარავის. სიმღერის დროს ყველა ყვიროდა – “არ გავცვლი სალსა კლდეებსაო”, მაგრამ რეალობა სულ სხვანაირია. ამ ყველაფერზე ჩემი მეგობრის ნათქვამი მახსენდება: “მანახეთ სხვისი სამოთხე და ჩემი სალი კლდეები ჭირსაც წაუღიაო!” – ესაა რეალობა, ჩემო მეგობრებო.

Read Full Post »

ბირჟა – უბნის საკრებულო თუ თბილისური საფიხვნო?

არ დავიჯერებ ვინმე თუ მეტყვის თბილისური ბირჟები არ მიყვარს და არც ვდგავარ ხოლმეო. არ დავიჯერებ და მორჩა! თუ ერთხელ მაინც არ იდექი თბილისის ბირჟაზე, ბევრი რამ დაგიკარგავს ამ ცხოვრებაში… მე არ ვარ ბირჟის მუდმივი “ბინადარი”, მაგრამ იმის გამო, რომ თბილისის ერთ-ერთ ყველაზე ძველ(ამ სიტყვის ორივე გაგებით) უბანში – ვორონცოვზე ვცხოვრობ, წელიწადში რამოდენიმეჯერ აუცილებლად მიწევს ჩვენი უბნის საპატიო ბირჟის გამაგრება. აქ უზომო მრავალფეროვნებაა: გაიგონებ ყველანაირ იუმორს – სასაცილოსაც და სატირალსაც; მოისმენ ყველაფერს – ხშირ შემთხვევაში უაზრობას, საზიზღრობას და ბილწსიტყვაობას, თუმცა ალაგ-ალაგ ჭკვიანურსაც გამოკრავ ხოლმე ხელს(თუ ყურს, თუ როგორცაა, რა მნიშვნელობა აქვს); ნახავ ყველანაირ ადამიანებს – ძველებს, ახლებს, მაღლებს, დაბლებს, გამხდრებს, მსუქნებს, ქერებს, “რიჟებს”, შავტუხებს, მშიშრებს, გაბედულებს, დაოჯახებულებს, დასაოჯახებლებს, შიგადაშიგ ქვრივებსაც კი (ამ ბოლო დროს “ფარულ” ჰომოსექსუალებსაც, რომლებიც ჰეტეროობენ უბნის დასანახად, ლოგინში კი ბუნებრივ მდგომარეობას უბრუნდებიან ხოლმე); გადააწყდები მულტინაციონალურ პალიტრას – ერთი-ორ რუსს (მათი რაოდენობა ბოლო პერიოდში შემცირდა, ჩემდა გასაკვირად), ბევრ სომეხს (ღმერთო ადიდე მესროფ მაშტოცი), ცოტა აზერბაიჯანელს (მარნეულში გადავიდნენ, უფრო დიდ “ბირჟაზე”), საკმაო რაოდენობის ქურთს (“კურო ვარე?”) და უთვალავ ქართველს (ნამდვილ მუჟიკებს);

სასაუბრო თემები. რომ დაფიქრდე მთელი დღე საუბრობენ და ალბათ რამდენი რამის განხილვას ასწრებენ არა? პრინციპში ეგრეცაა. მეორე საკითხია რამდენად საინტერესო საკითხებზე “მსჯელობენ”. “აუ ლევან, ბრატ, რომას ორიანი მოვა ხვალ?” – “რავი ნიკუშ, რომა გასვლაზე “ტეხავს” ხოლმე და რა გითხრა ბრატ. ისე გამაზე ერთი 500 ლარიანი, შენი რა მიდის, მაგის დედაც ტო!”. ლევანიც უჯერებს ნიკუშას, “მაზავს” 500 ლარს რომაზე და აგებს. წაგების შემდეგ სულ სხვანაირ დიალოგია მათ შორის: “ნიკუშ ძმაო, სად გავჩითო ახლა 500 ლარი? ასეთ პონტში პირველად ვარ ტო. მე და უბანში ფული ვერ გავჩითო? გავგიჟდები რა!” – “კაი რა მოგივიდა, სიმონ. ხო იცი როგორ მომრავლდნენ “კრიჟანები”, ამათი დედაც ვატირე მე, 500 ლარს არავინ მოგცემს რა!”. ცოტა ხნის მერე ვიღაცის მობილურს დაალომბარდებენ, მერე ვინმე “გულკეთილი” ერთ 100 ლარს  აჩუქებს და ასე “შეკრავენ” დაახლოებით 500 ლარს. ასე დამთავრდება ერთი დღის აზრიანი საუბარი და ლევანსაც არ მოუწევს ჭრელების ჩაცმა და უბანში სახელგატეხილი სიარული. ერთი ისაა, რომ ნერვიულობისგან რამოდენიმე ჭაღარა მიემატება შავტუხა თმაში.

საყვარელი საქმიანობა. “ბიჭო რა ვქნათ დღეს?” – “დავლიოთ, შე ჩემა”. 3.50ლარი ერთი ბოთლი გომი “ორიგინალი”, 1.65ლარი ერთი ზეიკიძის ძეხვი, 65თეთრი – შავი პური – ესეც 5.70 ლარად გაწყობილი სუფრა. “სად მოვსხდეთ?” – ესეც მნიშვნელოვანი საკითხია, რომელიც მარადიულ პრობლემას წარმოადგენს “ბირჟავიკებისთვის”. ადრე უბანში გაჩერებული მანქანების “კაპოტებზე” ნადიმობდნენ ხოლმე, მაგრამ ახლა ჟიგულების რაოდენობა თითქმის ნულს გაუტოლდა და მერსედესის “კაპოტზე” ქეიფი კიდევ არ გამოვა რა, მაინც გერმანულია ტო. არსებობს მეორე ვარიანტი: რომელიმე მყუდრო, ყველასგან მოფარებული სადარბაზო; ან ხიდთან, მტკვირს სანაპიროზე – ლამაზი ხედიცაა და თან შენთვის, მყუდროდ იქნები. თუ დათვრები და ბანაობა მოგინდება, მტკვარიც იქვეა. ასე რომ, რაც გინდა სულო და გულო!

საყვარელი საქმიანობა 2. ნებისმიერი ბირჟა წარმოუდგენელია ცხარე “დებატების” გარეშე. დებატები მიმდინარეობს ყველანაირ თემაზე: ფეხბურთზე, ტოტალიზატორზე, მანქანებზე, ქალებზე, კაცებზე, კაი ბიჭებზე, ჩმორებზე, დედებზე, დებზე, ძმებზე და ა.შ. რა გამოლევს მათი წარმოსახვის ამოუწურავ და დაუშრეტ წყაროს? იმ დღეს შემთხვევით მოვკარი მეზობელ ბირჟაზე გამაგრებული ორი თინეიჯერის ანუ “პაცანას” საუბარს:”აუ ბიჭო, რაგბი უფრო ისეთია რა: დარბიხარ, სრიალდები, ურტყავ” “კი ეგრეა. სხვათაშორის კალათბურთი რაღაცით გავს რაგბს: იქაც ხელით უტევ და აქაც.” “რაგბში 13 კაცი თამაშობს არა?” “კი, ეგრეა. კალათბურთში 7 თუ 8, ზუსტად არ მახსოვს” – ალბათ შეამჩნიეთ, თუ როგორი ენთუზიაზმით განიხილავს ეს ორი ახალგაზრდა ქართული სპორტის ორ, ასე თუ ისე ნათელ წერტილს. სპორტში მთავარია დაარტყა, წააქციო და გასრიალდე, თორემ “გავარტყი ჩოგბურთს, ორი ტიპი აქეთ-იქით აგდებს რაღაც პატარა ბურთს”.

საყვარელი საქმიანობა 3.“მიყვარს ტო!” “დაგენძრა შე ჩემა?!” – დაენძრა, იმიტომ რომ უყვარს. სიყვარული ხომ კარგია, მაგრამ ამავდროულად ზიანის მომტანიც. თბილისური საფიხვნოს წევრს ან არ უნდა უყვარდეს ან კი ჩუმად უყვარდეს, არავინ რომ არ შეამჩნიოს ისე (ეს ტუალეტში ჩუმად ანანისტობას გავს რაღაცით, მეზობელმა რომ დაგინახოს თავი მოგეჭრება). და მაინც, საკმაოდ მნიშვნელოვანი თემაა ეს “ოხერტიალი სიყვარული”. უსაქმურობისგან შთამომავლობისმომცემადგილგაყინული ქართველი მამულიშვილები, დალევის, მოწევის და საკაცობრიო თემების გარჩევის შემდეგ გადადიან ამ ფრიად მნიშვნელოვან თემაზე. “ოხ, თამუნია, თამუნია…” როგორ ახსოვს თითოეულ მათგანს პირველი სიყვარული, მისი პირველი ჩამოსეირნება ბირჟის მახლობლად. პირველ რიგში ის უნდა გაარკვიონ, მეგობრის და ხომ არ არის; მერე ისიც უნდა გაიგონ, კაი ბიჭის და ხომ არ გახლავთ ან ნათესაობაში ვინმე ქურდი ხომ არ ჰყავს; თუ ეს ყველაფერი არ გამართლდება, საფიხვნოს წევრსაც დიდი იმედი მიეცემა და აქტიურ ქმედებაზე გადავა. მაინც? იყიდის N რაოდენობის ყვავილებს, დაუწყებს გოგონას დევნას ყველგან და ყოველთვის, უბანში გაავრცელებს ხმებს, რომ ეს “მისი გოგოა” და ა.შ. არსებობს მოვლენების შემდგომი განვითარების ორი ვარიანტი: (1) გოგონა ებმევა ბიჭის მახეში და ბირჟის მბრძანებელი უკვე გოგონას გულის მბრძანებელიც ხდება; (2) გოგონა ყველაფერს ხვდება, არ უნდა გახდეს უბრალო “ხორცი” ბიჭის ხელში(© “ჩემო ქალბატონო”); თუ მოვლენები მეორე გზით წავა, ბირჟის მბრძანებელს ეს სრულებითაც არ დაწყვეტს გულს: “გოგოებს რა გამოლევს?”. თუ მოვლენები პირველი სცენარის მიხედვით განვითარდა, გოგონასა და ბიჭის დამოკიდებულება რადიკალურად შეიცვლება: სადღაც გაქრება რომანტიული, მუდმივად ყვავილებით გამანებივრებელი და მზრუნველი ბიჭი და მის ნაცვლად მკაცრი, ეჭვიანი და სულთამხუთავი რაინდი გამოჩნდება. გოგონაც შეეგუება, რადგან “ეს მისი ბედია, უბანში უკვე დაინახეს ერთად” და ა.შ. აღარ გავაგრძელებ, თორემ მოგბეზრდებათ.

პ.ს. რომელი ტერმინი გირჩევნიათ ისე? “უბნის საკრებულო” თუ “თბილისური საფიხვნო”?

Read Full Post »

შავომანია (!) – შავოფობია (?)

დიდხანს ვფიქრობდი რა დამეწერა, ეს ალბათ პირველი შემთხვევაა, როცა ჯერ დაწერის სურვილი გაჩნდა და შემდეგ – საწერი თემა. მეგობრებს ვეკითხებოდი, ვის რა აწუხებდა, რა აინტერესებდა და მათთან საუბარში ვცდილობდი საინტერესო თემის გამოძებნას. ერთ-ერთ პოსტში უკვე ვისაუბრე, რომ მომხიბვლელი ქალბატონი გახდა ჩემი შთაგონების წყარო. ახლაც მას უნდა უსაყვედუროთ ის, რომ მე კიდევ ერთი ნაჯღაბნით მოგაბეზრებთ თავს. მომხიბვლელ ქალბატონს აწუხებს შავი ფერი, უფრო სწორად აწუხებს შავი ფერის სიჭარბე ჩვენ საზოგადოებაში. მეც მაწუხებს შავი ფერი, ოღონდ არა მომხიბვლელი ქალბატონის შავი თმის ფერი. მაწუხებს შავი მაისურები, ჭუჭყს რომ დიდხანს იტანენ; მაწუხებს შავი ფეხსაცმლები, ლილოს ბაზრობაზე რომ იყიდება; მაწუხებს შავი შარვლები, ჩაცუცქვით მუხლებზე რომაა გაცვეთილი; მაწუხებს შავი ქუდები, უაზრო სახეებს რომ მალავს. ზოგადად მაწუხებს ეს სიშავე.

შავ ფერზე ფიქრისას, ნელ-ნელა გამოიკვეთა ორი ძირითადი მიმართულება, რომელიც განასხვავებს საზოგადოების მიდგომას ამ აწ უკვე ავადსახსენებელ ფერთან დაკავშირებით: (1) გამოიყოფა ერთი ნაწილი, რომელიც უბრალოდ აღმერთებს ამ ფერს; (2) მათ უპირისპირდება მეორე ნაწილი, რომელიც არაფერს შავს არ იცვამს, ფობიაც კი სჭირს შავ ფერზე. განვიხილოთ ეს ორი უკიდურესობა და შევეცადოთ ვიპოვოთ ოქროს შუალედი, ანუ ის რაც ასე გვაკლია ქართველებს, ნებისმიერ დროსა და სივრცეში.

Read Full Post »

კარგად გათხოვება ანუ გათხოვება ქართულად

ჩემთვის მეტად საინტერესო საკითხია. წესით და რიგით საზოგადოებაც უნდა განიცდიდეს ამ პრობლემას, მაგრამ ვაი რომ არა: სწორედ ამ საზოგადოებამ შექმნა ეს მოვლენა და შესაბამისად არც განიცდის მის არსებობას. ჩემმა მეგობარმა დაწერა თავის ბლოგზე ამ ფენომენის შესახებ და მეც პირველად მაშინ დავფქირდი. შევეცდები ჩამოვაყალიბო რამდენიმე პუნქტად, თუ რა შეიძლება ჩაითვალოს “კარგად გათხოვებად”. მცირე ფიქრის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ წარმატებლად შეიძება ჩაითვალოს რამოდენიმე ტიპის გათხოვება.

1.გათხოვება ანუ ოჯახი და ბავშვობის ოცნება
ყველა ქალის ოცნებაა გათხოვება. ადრეული ასაკიდან გოგონები უკვე არჩევენ საქორწილო კაბებს, წარმოიდგენენ საკუთარ თავს პატარძლის ამპლუაში და ამით გაჰყავთ დრო. თითქმის ყველას უსრულდება ეს “ოცნება” – საქორწილო კაბაში, შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი მეუღლის გვერდით, ნაზად გაღიმებულნი იღებენ უამრავ სურათს. შემდეგ იწყება რუტინული ცხოვრება: სახლის საქმეები და ქმრის მოვლა. ერთ წელში ქმარს ემატება შვილი, მერე შვილები და უკვე მათი მოვლაც ხდება ქალის ყოველდღიური “საქმიანობა”. შემდეგ ქმრის მოხუცებული მშობლების მოვლა, საკუთარ მშობლებზე ზრუნვა. შვილებიც იზრდებიან, მათზე საზრუნავიც უფრო და უფრო იმატებს. თუმცა ქალი, რომელიც ბავშვობიდან გათხოვების ოცნებით იყო შეპრყობილი, ზედმეტი შეკითხვების გარეშე ასრულებს ამ ყველაფერს, რადგან ეს მისი მოვალეობაა. ის შეიძლება წარმატებულად ჩაითვალოს, რადგან გათხოვდა, შვილებიც ჰყავს და ბავშვობის ოცნებაც აიხდინა. ბევრი არ დამეთანხმება, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ასეთ ტიპის ქალებისთვის ეს იდეალური ქორწინებაა.

2. გათხოვება ანუ აუცილებლობა და სტატუსის მოპოვება
გადავივეთ მეორე ტიპის ქორწინებაზე. ამ კატეგორიაში გადიან ქალები, რომლებსაც არასდროს უოცნებიათ გათხოვებაზე. ისინი წყნარად მიჰყვებოდნენ საკუთარი ცხოვრების მდარე და უინტერესო დინებას. ინერციით მოქმედებდნენ მთელი ცხოვრების მანძილზე: დაამთავრეს სკოლა და უმაღლესი სასწავლებელი (ბაკალავრიატი + მაგისტრატურა), დაიწყეს მუშაობა. თვალსა და ხელს შუა გადააბიჯეს 23 წლის ზღვარს და აქ დაიწყო მთელი “უბედურება”: ოჯახი, ნათესავები და მეზობლებიც კი ლაპარაკს იწყებენ – “ეს გოგო არ აპირებს გათხოვებას? კი მაგრამ, რამე პრობლემა ხომ არ აქვს?” და ასე უსასრულოდ. გოგონა, რომელიც არ გამოირჩევა შინაგანი სიძლიერით, ვერ იტანს ასეთი ჭორების გავრცელებას. ოჯახი, მეგობარი ან სხვა რაიმე საშუალებები ეხმარება მას იპოვოს “ცხოვრების მამაკაცი”, რომელიც მას იმ აუცილებელ და საციცოცხლოდ მნიშვნელოვან – გათხოვილი ქალის სტატუსს მიანიჭებს. ამის შემდეგ მისი ცხოვრება კალაპოტში ჯდება. უჩნდება შვილები, გარკვეული პერიოდის შემდეგ მოდის სამსახურიდან და სიცოცხლის დარჩენილ წლებს 2 საყვარლიან ქმართან ერთად ატარებს. ქალი არ არის ბედნიერი, სამაგიეროდ მას აქვს “კარგი ქალის” სტატუსი და ეს უმთავრესია, სასიცოცხლოდ უმთავრესიც კი.

3. გათხოვება ანუ სექსი აკრძალვის გარეშე
თოჯინებთან თამაშის სტადიიდან ყველა გოგო გადადის ბიჭებთან თამაშის სტადიაზე. ეს პერიოდი დგება დაახლოებით 14-15 წლის ასაკში. თუმცა ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარი ის არის, რომ ეს პერიოდი აუცილებლად დგება, განურჩევლად რელიგიისა და ეროვნებისა. ქართულ ღირებულებებზე ადრეც მეწერა და აქაც მომიწევს, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ეს თქვენ განსაჯეთ. ქალიშვილობის ინსტიტუტი (სამჯერ დავაკაკუნე მაგიდაზე) ყველას გაგვიგია. მის მიერ დაწესებული “შეზღუდვების” გამო, გოგონათა უმეტესობა (კარგია რომ “ყველა გოგონადან” “გოგონათა უმეტესობა”-ზე გადავედით) ვერ იკმაყოფილებს ბუნებრივ მოთხოვნილებებს ან იკმაყოფილებს, მაგრამ “ისე რა”, ნახევრად. ამიტომ, გოგონათა გარკვეული ნაწილი ირჩევს გათხოვებას, რათა ამით დაიკანონოს ის, რაც მას ისედაც ეკუთვნის ყველა კანონისა თუ წესის დაცვით: სექსი. სამწუხაროა, მაგრამ რეალობაა: ასეთი “ოჯახები” ძალიან მალე იშლება, რადგან ერთი პარტნიორით დაკმაყოფილება არავის არ უყვარს და არც სიამოვნებს. ახალი პარტნიორების ძებნას კი ბუნებრივად მივყავართ ოჯახის დაშლამდე. თუმცა არ შეიძლება იმის თქმა, რომ ასეთ შემთხვევაში გოგონა უბედურია. მას სურდა სექსის დაკანონება. მან ეს შეძლო და ახლა თავისუფლად შეუძლია ფეხი აწიოს ან დაწიოს, ისაუბროს იმაზე მუხლებზე ურჩევნია და ფეხზე მდგარს, მისიონერულად მოსწონს თუ დომინანტურ პოზაში და ა.შ. გოგონა ბედნიერია და ესეც შეიძლება ჩაითვალოს “კარგად გათხოვებად”.

4. გათხოვება ანუ “გამდიდრება”
მოდი ყველამ კარგად ჩავიხედოთ საკუთარ თავში: რამდენჯერ გიფიქრიათ, ერთი ამ ადგილს დამაღწევინა თავი, ერთი აქედან გამიყვანა და პირველივე შემხვედრს გავყვებიო. ოღონდ ეს “პირველივე” აუცილებლად მდიდარი უნდა იყოს, სასურველია უცხოელიც. საქართველოს ჭაობიდან გასაღწევად, ეს იდეალური საშუალებაა. თუ უცხოელი არა, ვაკელი ან ვერელი მაინც უნდა იყოს: გარეუბნიდან (ან თუნდაც რაიონიდან) თბილისის ცენტრში გადასვლა უკვე გარკვეული სტატუსის და პატივისცემის მოპოვების ტოლფასია. ასეთი ტიპის გათხოვება ჩაითვლება ბედნიერად, რადგან გოგონას სხვა არაფერი სურდა, გარდა სიმდიდრისა. ახლა იკითხავთ, კი მარა სექსიო? კი მაგრამ, მართლა გჯერათ რომ სექსი მხოლოდ გათხოვების შემდეგ აქვთ? მიმოიხედეთ გარშემო, ოღონდ ფართოდ გახელილი და არა ვარდისფერი შუშით შენიღბული თვალებით.

ამდენი ვწერე და რატომ ნამდვილად არ ვიცი. ბრმები მაინც ვერ დაინახავენ, ყრუები მაინც ვერაფერს გაიგებენ და მუნჯებიც არაფერს იტყვიან. მე კი მაინც ვიტყვი დასკვნის სახით: ჩვენ გვჭირდება ის, რაც კუბამ 60-70 იან წლებში, ხოლო ევროპამ უფრო ადრე გამოიარა. ჩვენ გვჭირდება რევოლუცია, სექსუალური რევოლუცია.

პ.ს. გაფუჭებული და უზნეო ვარ, მართალია. მაგრამ ჩემ თავთან მაინც ვარ გულახდილი და არაფერს ვმალავ. მადლობ ყურადღებისთვის.

Read Full Post »