მე + მე + … + მე = ჩვენ (?)

მე.
მე.
მე.
მე თავისუფალი ვარ.
მე. მე. მე.
მ. მ. მ.
მე შოვინისტი ვარ.
მე მე მე – მეეეეე!
მე არ მიყვარს სომხები.
მე იმ დღეს სადღეგრძელო დავლიე.
მე არ.
მე რა თქმა უნდა განსხვავებული მოვითხოვე.
მე. მე-თქმევინება.
მე ავიღე განსხვავებული.
მე რიხიანად დავიყვირე “რუსეთის დედას შევეცი”.
მე-ებმა დასჭექეს: ამინ!
მე-ამინება.
მე დავლიე.
მე კმაყოფილი ვარ.
მე ნამდვილი ქართველია.
მე.
შენ?
ამას აქ რა უნდა?
ვინ მისცა უფლება აქ ყოფილიყო?
მე, სასწრაფოდ მომაცილე აქედან ეს უზრდელი.
მე.
მ – ე.
მე-ორე, მე-სამე, მე-ოთხე, მე-ხუთე.
მე-ასი ათასე ქართველი.
მე თავი დავკარგე მეტეხის ხიდზე.
მე სომეხი ვარ.
მე.
მე გავყიდე საქართველო.
მე.
მე ქართველი ვარ.
მე ქუჩაში ნაგავს ვყრი.
მე ქართველი ვარ.
მე.
მე მიყვარს პატრიარქი.
მე ქართველი ვარ.
მე.
მე მძულს სომეხი.
მე ვაჟკაცი ვარ.
მე ვიცი.
მე ვიცი რა მითხრეს.
მე ვაკეთებ იმას რაც მითხრეს.
მე მძაგს ქალი შარვალში.
მე განსაკუთრებით.
მე მიყვარს ფქვილი.
მე.
მ.
ე.
მე ნამდვილი ქართველი ვარ.

Read Full Post »

მეცხრე ბლოკი

“შუქი მოვიდა!!!” – ისმის გახარებული ბავშვის ყვირილი თექვსმეტსართულიანი კორპუსის ბოლო სართულზე. ტელევიზორს ვრთავთ და კასანდრას დაწყებას ველოდებით. თუმცა, როგორც ყოველთვის, ახლაც სულ რაღაც ხუთ წუთში ქრება შუქი და ჩვენც სიბნელეში ვიძირებით. “წავედით, ჯულიას აკუმულატორი აქვს და მთელი სამეზობლო იქ ვუყურებთ სერიალს” – ამბობს დედაჩემი და ჩვენ ერთად, მთელი ოჯახით ჩავდივართ ჯულიასთან მე-14 სართულზე კასანდრას საყურებლად. შარვალზე მუხლები მაქვს გაცვეთილი და ძალიან მრცხვენია, ამიტომაც შესვლისთანავე ხალიჩაზე ვეცემი და ასე მივღოღავ პატარა ტელევიზორისკენ, რომელიც შავ-თეთრად გადმოსცემს ბოშა ქალის ისტორიას. უფროსებს ჰგონიათ, რომ ძაღლის იმიტაციას ვაკეთებ და მათ გახალისებას ვცდილობ, სინამდვილეში კი შარვლის გაცვეთილი მუხლების მრცხვენია. მთელი ჩემი კორპუსი აქაა, გარდა შეძლებული მეზობლებისა, რომელთაც საკუთარი აკუმულატორი ან, უკეთეს შემთხვევაში, გენერატორი გააჩნიათ. სერიალი მალე მთავრდება, ჩვენც სახლში ვბრუნდებით.
ყველანი ერთ ოთახში ვართ, რადგან მთელი სახლის გასათბობად ნავთი არ გვყოფნის. ბებიაჩემი სკამზე ზის, რომელზეც სქლად დაკეცილი პლედი აფარია სითბოს შესანარჩულებად. მამიდაჩემი ზღაპრებს მიკითხავს, რომელიც თვითონვე დაწერა; მე მთავარი გმირი ვარ, ახალგაზრდა მონადირე, რომელსაც არაფრის არ ეშინია: მე ხომ ჩემი სათამაშო იარაღით დავამარცხე ტყის მეფე, ღრმად პატივცემული ლომი. ცოტა ხანში მე და ჩემს დას ძილი გვერევა და დედაჩემსაც საძინებლისკენ მივყავართ. ჯერ თვითონ წვება ჩვენს ლოგინებში, რათა გაათბოს სიცივისგან გალურჯებული საბნები და არ გვაგრძნობინოს ზამთრის სიმკაცრე. მალე სიზმრებს ვხედავთ. მე, როგორც ყოველთვის, ოცნებებში დავფრინავ; ჩემი და კი უკვე მერამდენედ ხედავს დევებს, რის გამოც დილით ატირებული იღვიძებს და დედას უყვება როგორ შეაშინეს წყაროს თავში მოკალათებულმა ცხრათავებმა.
დედა თბილად გვაცმევს, რადგან ვარკეთილში და თანაც მეთექვსმეტე სართულზე, საშინელი ზამთარი იცის. სათამაშოდ გავდივარ. ვეძახი ვიტალიკას, რომას, ტიგრანას და ნოდარს, ჩემი ბავშობის განუყოფელ მეგობრებს. დერეფანში ვთამაშობთ ფეხბურთს, ომობანას, დაჭერობანას. მერე ეზოშიც ჩავდივართ. არცერთს არ გვეზარება 16 სართულის ფეხით ჩასვლა, რადგან ვიცით, რომ ქვემოთ ძალიან კარგად გავერთობით. დახუჭობანას თამაშს ვიწყებთ. პირველი უიღბლო ვიტალიკაა – სწორედ მას უწევს დახუჭვა. ისე ძლიერ მინდა ვერავინ მიპოვოს, რომ დასამალად სხვა მიკრო-რაიონში გადავდივარ და კორპუსების გროვაში ვიკარგები. გულმოდგინედ დახუჭული ვიტალიკა კი არა, თავად დეტექტივი კოლომბოც კი ვერ მიპოვის ისე ვარ ჩაკარგული ცივ შენობებში. მივუყვები გზას და თან ვაკვირვდები ხალხს, რომელიც თბილად საუბრობს, თამაშობს, შიგადაშიგ ჩხუბობს კიდეც. კორპუსების წინ ყოველთვის ნახავ ბირჟაზე დროის გასაყვანად გამოსულ რამოდენიმე ადამიანს, ეს ხომ ჩვენი დროის ტრადიციაა. მბეზრდება მარტო ხეტიალი და ჩემ კორპუსთან ვბრუნდები. ვიტალიკას ჩემთვის სამი ქულა მოუცია: ოღონდაც გამოდი, ნუღარ იმალებიო. მეც გახარებული ჩემი სამი ქულით, ვაგრძელებ დახუჭობანას თამაშს გვიანობამდე.
“მერაბ! ამოდი სახლში” – მესმის დედაჩემის ხმა მაღლიდან.  ზანტად და მოწყენილად ავდივარ 16 სართულს, მთლიანად მტვერში ამოგანგლული და დაღლილი. დედა კერასინკაზე გაცხელებული წყლით მბანს და თბილად მაცმევს, რომ არ გავცივდე. ყველანი ვემზადებით და იმედი გვაქვს, რომ დღეს მაინც მოვა შუქი და შევძლებთ სერიალის ყურებას. “მეცხრე ბლოკი გაფუჭებულა” – უხალისოდ გვეუბნება ჩვენი მეზობელი. კვლავ სიბნელეში მოგვიწევს საღამოს გატარება. დღეს ჯულიასთანაც ვეღარ ჩავალთ – აკუმულატორის დატენვა ვერ შეძლო და მის სახლშიც ისეთივე სიწყნარე და სიბნელეა, როგორც ჩვენთან. სამაგიეროდ კარტს ვითამაშებთ ოჯახურ გარემოში, ან დედა წაგვიკითხავს ზღაპრებს სანთლის შუქზე. მიუხედავად უშუქობისა, სიცივისა თუ სიღარიბისა, მე მაინც ბედნიერი ბავშვი ვარ.
ხშირად მენატრება 90-იანები, რადგან გაჭირვების ჟამს ხალხი ყოველთვის უფრო ახლოსაა ერთმანეთთან. თანაც მაშინ თოვლის ბაბუას ჯერ კიდევ მოჰქონდა ჩემთვის საჩუქრები: დღემდე ვერ ვივიწყებ ბალიშის ქვეშ სათამაშო რკინიგზის აღმოჩენის სიხარულს. მე ძალიან ბედნიერი ბავშვი ვიყავი.

Read Full Post »

ფრანგული დღიურები #1

ოჯახის ფრანგი მეგობრები გვეწვივნენ ყველისა და ბაგეტის ქვეყნიდან: დედა და შვილი – 56 წლის მარტინა და 15 წლის პიერი, მოფერებით პიერო. ეს პიერო მხოლოდ ასაკითაა პატარა, თორემ უკვე მაღალიცაა და საკმაოზე მეტად დაკუნთულიც (განსაკუთრებით გამოკვეთილი მკერდი და სექსუალურად გამობზეკილი უკანალი იქცევს ყურადღებას). მარტინა უმაგრესი ქალია – ამაზე კარგი სიტყვა ვერ მოვიფიქრე მის დასახასიათებლად. ასაკისდა მიუხედავად, ბევრ მასზე უმცროსს ჩაისვამს ჯიბეში, როგორც ჩვენი მამა-პაპა იტყოდა. სამი კვირის მანძილზე იქნებიან საქართველოში და ხშირად მომიწევს მათი “გიდობა”. დღეს პირველი დღე იყო და გზაში გადავწყვიტე, რომ საღამოს მთელი დღის ამსახველი პოსტი დამეწერა. ასე მოვიქცევი ყოველი გიდური დღის შემდეგ და გაგიზიარებთ რა ვნახეთ, რა მოეწონათ, რა არ მოეწონათ და ა.შ. უფრო კარგად რომ გავიგოთ, რა აზრის არიან უცხოელები ჩვენზე (ნუ ორი კაცი ვერ იქნება რეპრეზენტატული, მარა მაინც საინტერესო უნდა იყოს წესით).

მამა დავითი – ჯიპიანი მღვდლები, ექსტრემისტი ქალები და აგრესიული დაცვა. ვინაიდან და რადგანაც მთაწმინდაზე ვცხოვრობთ, პირველი ტურისტული დღის დაწყება მამა დავითზე ასვლით გადავწვიტეთ. გზაში მოკლედ ვესაუბრე ასურელ მამებზე, სარწმუნოების განმტკიცებაზე, საქართველოში სამონასტრო ცხოვრების გავრცელებაზე და ა.შ. ისინი ყურადღებით მისმენდნენ, შიგადაშიგ თავს მიქნევდნენ და ძველებური არქიტექტურის საქებარ სიტყვებსაც არ იშურებდნენ: “Qu’est-ce que ces bâtiments sont vieux et en même temps beaux!” (რა ძველი და ამავდროულად რა ლამაზია ეს შენობები). როგორც იქნა ავაღწეით მამა დავითზე. ეკლესიის ასეთ აღმართზე მდებარეობა იმით ავუხსენი, რომ მორწმუნე ადამიანმა ტაძარში მისასვლელად ტანჯული და მძიმე გზა უნდა გაიაროს, რათა უკეთ გააცნობიეროს საკუთარი მიკუთვნება რელიგიისადმი და განიმტკიცოს რწმენა. რამოდენიმე სურათის გადაღების შემდეგ, ეკლესიაში შესვლაც გადავწყვიტეთ. აი აქ დაიწყო სანახაობა: ექსტრემისტი ქალების (ასე შევარქვი 40 წლის ქალიშვილებს, რომლებიც შვებას ღმერთისადმი პლატონურ სიყვარულში პოულობენ) მთელი არმია გვეცა და გარეთ გამოგვაგდო: ეკლესიაში შორტებით შესვლა არ შეიძლებაო. მე ავუხსენი, რომ ეს ადამიანები არ იყვნენ მართლმადიდებლები, რომ ისინი უბრალოდ დათვალიერებას აპირებდნენ და ეკლესიასაც აღიქვამდნენ როგორც ისტორიული ძეგლს და არა სალოცავ ადგილს. ისიც შევახსენე, რომ მართლმადიდებლობა პირველ რიგში ტოლერანტობას და მიმტევებლობას გულისხმობს, რომ პირველი ლიბერალები მართლმადიდებლები იყვენენ (თუ დავუჯერებთ გუბაზ სანიკიძეს) და ა.შ. თუმცა, როგორც იტყვიან “ქვა ააგდე და თავი შეუშვირეო”! მერე სიმშვიდის ნიღაბს ამოფარებული აგრესიული დაცვაც მოვიდა და ასეთი არგმუნეტი წამოგვიყენა: “კი მაგრამ, მე რომ მაგათ ეკლესიაში ტრუსიკით შევვარდე, შეიძლებაო?!” არგუმენტია ისეთი, ქვას რომ გახეთქავს და წყალს გამოადენს. ეტყობა მისთვის შორტებსა და მაისურში სიარული იგივეა, რაც ტრუსიკით ტანტალი. მოკლედ, სიტუაცია არ გავამწვავეთ და გავეცალეთ იქაურობას. პანთეონი დავათვალიერეთ და გასასვლელისკენ გავემართეთ. ამ დროს შემოსასვლელში ბოლო მოდელის ჯიპები იდგა. გაკვირვებულ ფრანგებს შეკითხვა დაებადათ: “Ce sont à qui ces belles voitures de luxe?” (ვისია ეს მდიდრული და ლამაზი მანქანები?). პასუხი მგონი თქვენც კარგად მოგეხსენაბათ… ფრანგების პირველი შთაბეჭდილება: ჯიპიანი მღვდლები, ექსტრემისტი ქალები და აგრესიული დაცვა + ლამაზი ბუნება და ხედი (ეს ნამდვილად გვაქვს).

Read Full Post »

ყალბი პლასტიკური ხეები

სანამ დაიწყებთ პოსტის კითხვას, ეს სიმღერა ჩართეთ:

ეს ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი სიმღერაა. თანაც რედიოჰედი ჩემი ცხოვრების საკმაოდ სასიამოვნო პერიოდს უკავშირდება. მერე რა რომ ეს პერიოდი სევდიანი, მელანქოლიური და დეპრესიული იყო? განა არ შეიძლება დეპრესიული კარგი იყოს? პირადად ჩემთვის იყო. მე კარგად მახსოვს ის დრო: სწორედ იმ რთულ პერიოდში ვისწავლე ბევრი რამ, თუნდაც ის, თუ როგორ არ უნდა დავბრუნდე უკან, დეპრესიაში. ვისწავლე ის, რომ არ შეიძლება ყველას უყვარდე, ისევე როგორც შეუძლებელია ყველა გიყვარდეს. ხოდა რა შუაშია დღეს ეს სიმღერა და საერთოდ, რატომ დავწერე ეს პოსტი (თანაც სულ რაღაც 10 წუთში, “ნაუცფათევად”)? ისეთი არაფერი, უბრალოდ FaceBook-ზე პატარა დებატები გაიმართა და მეც ეს სიმღერა და მასში აღწერილი რეალობა გამახსენდა. ყველაფერი ყალბია. ყველაფერი ტყუილია. ყველა თვალთმაქცობს, ყველა გარბის, ყველა ზურგს გაქცევს, ყველას შენი მოკვლა უნდა (ნუ აქ ცოტას ვამეტებ და ალბათ ვხუმრობ კიდეც, არ ვიცი ზუსტად).

ამ ბოლო დროს ძალიან ყალბად მეჩვენება ყველაფერი, მხოლოდ წიგნებში და ფილმებში თუ ვპოულობ რაღაც “ნამდვილს”. მყავს მეგობრები, რომელთანაც პირადად მე არასდროს არ მიცდია ვყოფილიყავი ყალბი. თუმცა შეიძლება სწორედ ამაში ვიყავი ყალბი, რომ არ მიცდია ვყოფილიყავი ყალბი და ისეთი, როგორიც მათ გაუხარდებოდათ ან ესიამოვნებოდათ. ხანდახან შეიძლება უხეშიც ვარ, ხანდახან უტაქტოც, მაგრამ ეს სწორედ იმიტომ, რომ ის ადამიანები მიყვარს და განვიცდი მათ მდგომარეობას. ესაა მეგობრობა, ჩემი მოკრძალებული აზრით. არც მათგან მიგვრძვნია სიყალბე, ამის თქმა ტყუილი იქნება. სიყალბე უფრო ნაცნობი (და არა მეგობარი) ადამიანების ურთიერთობში დავინახე, ვიდრე ჩემი და ჩემი მეგობრების ურთიერთობისას (თუმცა ჩვენც ადამიანები ვართ, რა თქმა უნდა). მაგალითისთვის ავიღოთ სმაილი “:*” – ეს სმაილი გამოხატავს კოცნას. ვის ვკოცნით ჩვენ? ჩვენთვის ძვირფას ადამიანს, რომელსაც ვაფასებთ და გვსურს სითბო გავუზიაროთ ამბორით. რა ხდება ფეისბუკზე? მასობრივი ზასაობა! ყველა ყველას ეზასავება და ენას ადებს თუ უყოფს, ვეღარ გაარკვევ კაცი. ადრე ვთქვი, რომ სექსუალური რევოლუცია გვჭირდებოდა. კიდევ უფრო ვრწმუნდები ამაში. ყველას რატომ კოცნით? მე არ ვიცი ამაზე პასუხი, ალბათ თქვენც არ იცით (ან იცით და ამიტომაც ზასაობთ ფეისბუკზე). მაგრამ ის ვიცი, რომ შეუძლებელია ისე გიყვარდეს 1000 კაცი, რომ ათასივესთან პირზე კოცნით იყო ადამიანი. შეიძლება ვცდები, შეიძლება სწორედ მე ვარ ყალბი, ცუდი, ბოღმა, ჩაკეტილი, მარტოსული და მიუსაფარი. არ ვიცი, შეიძლება ასეცაა. რაც არ უნდა იყოს, ამის დაწერა მჭირდებოდა და დავწერე კიდეც. თუ თქვენ მართლა გიყვართ 750 კაცი, მე მშურს თქვენი, რადგან ჩემი აზრით სიყვარული და მეგობრობა ძალზედ ინტიმური გრძნობებია, რომელსაც დიდი ენერგია და შინაგანი სიმდიდრე სჭირდება. თუ თქვენ გაქვთ იმდენი ენერგია, რომ 750 კაცს ერთდოულად მოემსახუროთ, მე მშურს თქვენი და ამას ღიად ვამბობ, ნაცნობ-მეგობრებო. დამშვიდობებისას კი ვკოცნი ჩემი პოსტის ყველა მკითხელს :*. მიყვარხართ! ♥ :*

Read Full Post »

საქმიანი ზარმაცი ქართველები: "მეჩქარება, გავრბივარ"

“მეჩქარება, გავრბივარ” – ვინ მოსთვლის რამდენჯერ გაგვიგონია ეს ჯადოსნური ფრაზა (“ჯადოსნური” არ ასოცირდება “სატანისტურთან”. ასე რომ იმედი მაქვს მართმადიდებელ მშობელთა კავშირისგან ვერანაირ საყვედურს ვერ (არ) მივიღებ). ყველას ეჩქარება: ზოგს სახლში, ზოგს სამსახურში, ზოგს შეყვარებულთან, ზოგს კონკრეტულად არსად და არავისთან – უბრალოდ ეჩქარება. არასდროს არაფერს არ ვაკეთებთ: გამყიდვლები კარგად არ გვემსახურებიან, ბანკის სალაროში თავაზიანად არ მოგვმართავენ, სასტუმროებში ცხვირჩამოშვებული პერსონალი გვემსახურება, უნივერსიტეტში “მეჩემფეხება” ლექტორები და მთქნარებისგან ძალაგამოცლილი ადმინისტრაცია და ა.შ. ყველაფრის ჩამოთვლა ძალიან შორს წაგვიყვანს. მიუხედავად ამისა, ყველას ეჩქარება და ყველა დროის ნაკლებობას განიცდის. უსაქმრუბა, სიზარმაცე და ამავდროულად “დროის ნაკლებობის” განცდა ადრეული ასაკიდანვე გვიჯდება ძვალ-რბილში.

სკოლა. ერთი საყვარელი, “პუტკუნა” და ქერა 7 წლის მეზობელი მყავს. მასზე ასე იტყვიან კეკლუცი თბილისელები: “ჩასაყლაპი ბავშვიაო” (ისე არ მესმის, რატომ უნდა ჩაყლაპო ბავშვი). მართლაც ყველას უყვარს და ყველა ლოყებზე ჩქმეტს; მისთვის ღიაა ყველა მეზობლის კარი და გული. ბავშვიც გათამამებულია, უკვე დაუკაკუნებლადაც კი შედის “მეგობარ” მეზობლებთან. მეორე კლასშია, სკოლაში კი სულ რამოდენიმეჯერ იყო მოსული. არ ვაზვიადებ, მართლა ასეა. როგორ იწყება “ჩასაყლაპი ბავშვის” დილა? “მა, ხაჭაპური მომიტანე რა” – თხოვნა შესრულებულია. “მა, ლობიანიც მინდა რა” – თხოვნა შესრულბულია. “აუ მეზარება რა დღეს სკოლაში” – თხოვნა შესრულებულია. ყოველ დილას, ბავშვის “თხოვნები” სრულდება და ისიც ნელ-ნელა ეჩვევა სიზარმაცეს, უარს ამბობს სკოლაში სიარულზე და ძვალ-რბილში უჯდება ქართული ხასიათი, “მეჩქარება-გავრბივარ” სინდრომი.

Read Full Post »

სტუდენტური ფიქრები

გამოცდები მომიახლოვდა. გულს ვერ ვუდებ – ვერც სწავლას და ვერც სხვა საქმიანობებს. ივნისის შუა რიცხვებია. ცხელა. ჩვენ კიდევ სასწავლო წლის დასრულებამდე კიდევ ერთი თვე დაგვრჩა. სად არის სამართალი? ივნისში ადამიანი უნდა ისვენებდეს, მითუმეტეს თუ ისეთ ქვეყანაში ცხოვრობს, სადაც ზაფხულის პირველ თვეს უკვე საშინელი სიცხეები იცის. მაგრამ ვინ ფიქრობს სტუდენტობასა და ახალგაზრდობაზე? მთავარია სექტემბერში ვისვენებთ – თურმე “ბარხატნი” სეზონია და ადამიანებს დასვენება, ხოლო ბიზნესმენებს – ფულის გაკეთება სჭირდებათ. ევროპაში არ სჭირდებათ დასვენება, ისინი ადამიანები არ არიან და ამიტომაც სექტემბერში იწყებენ სწავლას. არადა სწორედ მაგ “არაადამიანებმა” ააშენეს სახელმწიფოები, ჩვენ კი ისევ ძველ კალაპოტში ვიმყოფებით – არც შამფურს ვწვავთ და არც ხორცს.

ასეთ სიცხეებში დღეში რამოდენიმეჯერ უნდა გადაივლო წყალი, წინააღმდეგ შემთხვევაში გგონია რომ იწვი და ბოლი აგდის. ქალაქიც ზედმეტად ბინძურდება ზაფხულში. კახა თოლორდავას ეწერა ერთ-ერთ სტატიაში (ვინც არ იცით: ეს ადამიანი ჟურნალ “ლიბერალში” წერს ჩვენს ქალაქზე და საკმაოდ კარგადაც, გირჩევთ გაეცნოთ), თბილისში თეთრი პერანგების ჩაცმა შეუძლებელიაო: დილით გასულს შუადღეზე უკვე გაშავებული საყელო გაქვს და თავი ჭუჭყიანი გგონიაო. ეს მართლაც ასეა. თბილისელები საერთოდ აღარ ზრუნავენ ქალაქზე, საერთოდ არ ადარდებთ მისი ბედი. ვერ აცნობიერებენ, რომ თვითონვე არიან ეს ქალაქი, ეს სახელმწიფო, ეს მსოფლიო…

შაბათს პირველი გამოცდა მაქვს. ასე თუ ისე მზად ვარ. რაც არ უნდა იყოს, თავს დავიძვრენ და გადამსვლელ ქულებს ნებისმიერ შემთხვევაში ავიღებ. გამოცდების პერიოდი ძალიან დამღლელია, საშინელად დამღლელიც კი. ყველა აქეთ-იქით დარბის, მეცადინეობს და ცდილობს მთელი სემესტრი რაც არ უკეთებია, ერთ კვირაში “ჩაიყაროს” თავში, გამოცდის შემდეგ კი – სანაგვეზე გადააგდოს. ამიტომ გვყავს კარგი პროფესიონალები.

ისე არ გაინტერესებთ რა ხდება ჩემთან უნივერსიტეტში? ესეც ხომ ქართული საზოგადოებაა! მოკლედ გეტყვით: არაფერი. თუ რამ ხდება, მხოლოდ ბოღმა, ერთმანეთის ჭამა ან მეორე უკიდურესობა – “პოხუისტობა” და უსაქმურობა. ჩემ სპეციალობაზე კონკურსი დააწესეს პირველკურსელთათვის და თქვენ უნდა ნახოთ ხალხი რა დღეშია: ვისაც სწავლა უნდა თვალებამოღამებული დაიარება, სხვა აღარაფერს აკეთებს. ეს არსებული კონკურსი კიდევ უფრო აკარგვინებს ადამიანობას და იქ იწყება ყველაზე საშინელი რამ – შური და აუტანელი “შენ რა მიიღე?” “როგორ დაწერე?” “გადადიხარ კონკურსის ზღვარს?” და ა.შ. ოღონდ ეს კითხვები მხოლოდ ირონიისა და პირფერობისთვის თუ დაისმის, გრძნობებზე და გულითად დაინტერესებაზე საუბარიც ზედმეტია. მე საერთოდ არ ვდარდობ და არც მაღელვებს ეს ყველაფერი. მეცინება კიდეც არსებულ სიტუაციაზე. სხვა რა რეაქცია უნდა მქონდეს ერთმანეთის დასაჭამად მზადყოფნაში მყოფი 100 სტუდენტის დანახვაზე? სასაცილოა, სატირალი რომ არ იყოს. ვერ ვისწავლეთ ჯანსაღი კონკურენცია, ვერა და მორჩა. მთელს ევროპაში არის კონკურენცია, ოღონდ ჯანსაღი ფორმით და არა იმის მტკიცებით, რომ ვიღაც ლექტორი არაობიექტურია, რომ ვიღაცა თეა თუთბერიძეს გავს (ეს საერთოდ აბსურდია), ვიღაც სოროსელია და ა.შ. პარანოია სჭირს ამ ხალხს, პარანოია! მოდუნდით ადამიანებო, ნუ გელანდებათ მსოფლიო შეთქმულება თქვენს გარშემო, დაწყნარდით. სწავლის გარდა სხვა რამითაც რომ იყოთ დაკავებული, ეს ყველაფერი ასე ძალიან არ შეგაწუხებდათ და არც ამაზე ფიქრით გადაიღლიდით თავს.

ლუდის ფესტივალზეც უნდა გიამბოთ. 13-14 ივნისს რესპუბლიკის მოედანზე აგერ უკვე მესამედ გაიმართა პირველი ლუდის ფესტივალი. გაგიკვირდათ? იმედია არა: წესით უკვე მიჩვეული უნდა იყოთ იმ ფაქტს, რომ ყველაფერი რაც საქართველოში ხდება, აუცილებლად “პირველი” და “განუმეორებლია”. გავაგრძელოთ ფესტივალის თემა და შევეხოთ რამოდენიმე მტკივნეულ საკითხს. საშინელი ლუდი – წყალგარეული ნატახტარი. მე ვიყო რასისტი და ჰომოფობი, თუ მაგ ლუდს 2 ლიტრიან ბოთლებში ჩამოსხმული ნატახტარი არ ჯობდეს. ლუდს დავანებოთ თავი. პრომო გოგონები – მცდელობა იყო მათი მეშვეობით გაელამაზებინათ ლუდის ფესტივალი. კაბები კარგი ეცვათ, თავი შუა საუკუნეების რომელიმე გერმანულ სოფელში გეგონებოდათ, ქუდებიც კარგი ეხურათ, ფეხზეც ლამაზი “ბაჩები” ეცვათ. თუმცა ორგანიზატორებს ერთი მთავარი რამ გამორჩათ და დაავიწყდათ (ან შეიძლება სულაც არ იცოდნენ): კი მაგრამ ბატონებო, სად არის სავსე მკერდი და ემოციურად მოძრავი თეძოები? განა შეიძლება ლუდი უმკერდო და უთეძოო ქალმა შემოგთავაზოს? არავითარ შემთხვევაში. ესეც ნაკლი ნომერი 2. მაგრამ მაინც გადავიდეთ უმთავრეს ნაკლზე: მუსიკა – რა იყო ეს? სამი ძირითადი შეფასება შეიძლება გაკეთდეს: (1)ჯაზი: კარგით, გავიგეთ რომ ჯაზი გენიალურია, რომ ჯაზი ელიტარული მუსიკაა და მის მოსასმენად ტრაკში პეროები უნდა გავიკეთოთ. ჩვენ გვაპატიეთ, უბრალო მოკვდავებს. უბრალოდ ცოტა მეტს ვითხოვთ, ვიდრე ვოკალისტის მიკროფონში ბურდღუნი და სლოკინია. ნუ ეს რა თქმა უნდა არ ეხება ზოგადად ჯაზს, მაგრამ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში მართლაც მომაბეზრებელი და სრულიად უადგილო იყო. არავინ არ უსმენდა, არავის არ აინტერესებდა. ლუდის ფესტივალს უფრო მეტად როკი მოუხდება, ქანთრიც მშვნეიერი იქნება. მეექვსე კორპუსის მიწისქვეშა გადასასვლელში ბიჭები ისე კარგად უკრავენ ქანთრის, დარწმუნებული ვარ ლუდის ფესტივალსაც ძალიან გაალამაზებდნენ. თუმცა რათ გინდა: მათ ფულიანი პატრონი არ ყავთ. (2)უნდა ავღნიშნო ბენდი (სახელად ზარები, თუ არ ვცდები), რომელიც უკრავდა ქავერებს – ეს იყო ერთადერთი ნათელი წერტილი ლუდის ფესტივალის მუსიკალური გაფორმების თვალსაზრისით. რაც არ უნდა სამწუხარო იყოს, მათ ადრე დააკვრევინეს, რათა საღამოს სცენა დაეთმოთ გენი(ტ)ალური ბენდებისთვის. (3)კულმინაცია გახლდათ ქართული “სალ კლდეებს გაუმარჯოს” სიმღერები და ჯგუფები: ფრანი, მგზავრები… კარგით რა, კარგით! არ გეყოთ, არ დაიღალეთ? გავიგეთ რომ გიგი დედალამაზიშვილი ყველაზე კარგი, ძლიერი, სიმპატიური და ღიპიანი მომღერალია, გავიგეთ რომ ფრანის ვოკალისტი გაგა ჩიხლაძე არაფერში არ გაცვლის სამშობლოს სალ კლდეებს. მაგრამ გაისმის მთავარი კითხვა: სადაა აქ მუსიკა? სადაა აქ მდუღარე გრძნობა, ეიფორიის მომგვრელი ნოტები და თეძოების ამამოძრავებელი რითმები? ნურას უკაცრავად (ჩვენთვის ცნობილი ადამიანის აქცენტითა და მიმიკებით)! ჩვენ შემოგვთავაზეს მხოლოდ ფსევდო-პატრიოტული სულისკვეთებით გაჟღენთილი “ჯგუფები”.  ვიღას სჯერა ასეთი რამეების – სალი კლდეების და უცვლელი სამშობლოსი? აღარავის. სიმღერის დროს ყველა ყვიროდა – “არ გავცვლი სალსა კლდეებსაო”, მაგრამ რეალობა სულ სხვანაირია. ამ ყველაფერზე ჩემი მეგობრის ნათქვამი მახსენდება: “მანახეთ სხვისი სამოთხე და ჩემი სალი კლდეები ჭირსაც წაუღიაო!” – ესაა რეალობა, ჩემო მეგობრებო.

Read Full Post »

ბირჟა – უბნის საკრებულო თუ თბილისური საფიხვნო?

არ დავიჯერებ ვინმე თუ მეტყვის თბილისური ბირჟები არ მიყვარს და არც ვდგავარ ხოლმეო. არ დავიჯერებ და მორჩა! თუ ერთხელ მაინც არ იდექი თბილისის ბირჟაზე, ბევრი რამ დაგიკარგავს ამ ცხოვრებაში… მე არ ვარ ბირჟის მუდმივი “ბინადარი”, მაგრამ იმის გამო, რომ თბილისის ერთ-ერთ ყველაზე ძველ(ამ სიტყვის ორივე გაგებით) უბანში – ვორონცოვზე ვცხოვრობ, წელიწადში რამოდენიმეჯერ აუცილებლად მიწევს ჩვენი უბნის საპატიო ბირჟის გამაგრება. აქ უზომო მრავალფეროვნებაა: გაიგონებ ყველანაირ იუმორს – სასაცილოსაც და სატირალსაც; მოისმენ ყველაფერს – ხშირ შემთხვევაში უაზრობას, საზიზღრობას და ბილწსიტყვაობას, თუმცა ალაგ-ალაგ ჭკვიანურსაც გამოკრავ ხოლმე ხელს(თუ ყურს, თუ როგორცაა, რა მნიშვნელობა აქვს); ნახავ ყველანაირ ადამიანებს – ძველებს, ახლებს, მაღლებს, დაბლებს, გამხდრებს, მსუქნებს, ქერებს, “რიჟებს”, შავტუხებს, მშიშრებს, გაბედულებს, დაოჯახებულებს, დასაოჯახებლებს, შიგადაშიგ ქვრივებსაც კი (ამ ბოლო დროს “ფარულ” ჰომოსექსუალებსაც, რომლებიც ჰეტეროობენ უბნის დასანახად, ლოგინში კი ბუნებრივ მდგომარეობას უბრუნდებიან ხოლმე); გადააწყდები მულტინაციონალურ პალიტრას – ერთი-ორ რუსს (მათი რაოდენობა ბოლო პერიოდში შემცირდა, ჩემდა გასაკვირად), ბევრ სომეხს (ღმერთო ადიდე მესროფ მაშტოცი), ცოტა აზერბაიჯანელს (მარნეულში გადავიდნენ, უფრო დიდ “ბირჟაზე”), საკმაო რაოდენობის ქურთს (“კურო ვარე?”) და უთვალავ ქართველს (ნამდვილ მუჟიკებს);

სასაუბრო თემები. რომ დაფიქრდე მთელი დღე საუბრობენ და ალბათ რამდენი რამის განხილვას ასწრებენ არა? პრინციპში ეგრეცაა. მეორე საკითხია რამდენად საინტერესო საკითხებზე “მსჯელობენ”. “აუ ლევან, ბრატ, რომას ორიანი მოვა ხვალ?” – “რავი ნიკუშ, რომა გასვლაზე “ტეხავს” ხოლმე და რა გითხრა ბრატ. ისე გამაზე ერთი 500 ლარიანი, შენი რა მიდის, მაგის დედაც ტო!”. ლევანიც უჯერებს ნიკუშას, “მაზავს” 500 ლარს რომაზე და აგებს. წაგების შემდეგ სულ სხვანაირ დიალოგია მათ შორის: “ნიკუშ ძმაო, სად გავჩითო ახლა 500 ლარი? ასეთ პონტში პირველად ვარ ტო. მე და უბანში ფული ვერ გავჩითო? გავგიჟდები რა!” – “კაი რა მოგივიდა, სიმონ. ხო იცი როგორ მომრავლდნენ “კრიჟანები”, ამათი დედაც ვატირე მე, 500 ლარს არავინ მოგცემს რა!”. ცოტა ხნის მერე ვიღაცის მობილურს დაალომბარდებენ, მერე ვინმე “გულკეთილი” ერთ 100 ლარს  აჩუქებს და ასე “შეკრავენ” დაახლოებით 500 ლარს. ასე დამთავრდება ერთი დღის აზრიანი საუბარი და ლევანსაც არ მოუწევს ჭრელების ჩაცმა და უბანში სახელგატეხილი სიარული. ერთი ისაა, რომ ნერვიულობისგან რამოდენიმე ჭაღარა მიემატება შავტუხა თმაში.

საყვარელი საქმიანობა. “ბიჭო რა ვქნათ დღეს?” – “დავლიოთ, შე ჩემა”. 3.50ლარი ერთი ბოთლი გომი “ორიგინალი”, 1.65ლარი ერთი ზეიკიძის ძეხვი, 65თეთრი – შავი პური – ესეც 5.70 ლარად გაწყობილი სუფრა. “სად მოვსხდეთ?” – ესეც მნიშვნელოვანი საკითხია, რომელიც მარადიულ პრობლემას წარმოადგენს “ბირჟავიკებისთვის”. ადრე უბანში გაჩერებული მანქანების “კაპოტებზე” ნადიმობდნენ ხოლმე, მაგრამ ახლა ჟიგულების რაოდენობა თითქმის ნულს გაუტოლდა და მერსედესის “კაპოტზე” ქეიფი კიდევ არ გამოვა რა, მაინც გერმანულია ტო. არსებობს მეორე ვარიანტი: რომელიმე მყუდრო, ყველასგან მოფარებული სადარბაზო; ან ხიდთან, მტკვირს სანაპიროზე – ლამაზი ხედიცაა და თან შენთვის, მყუდროდ იქნები. თუ დათვრები და ბანაობა მოგინდება, მტკვარიც იქვეა. ასე რომ, რაც გინდა სულო და გულო!

საყვარელი საქმიანობა 2. ნებისმიერი ბირჟა წარმოუდგენელია ცხარე “დებატების” გარეშე. დებატები მიმდინარეობს ყველანაირ თემაზე: ფეხბურთზე, ტოტალიზატორზე, მანქანებზე, ქალებზე, კაცებზე, კაი ბიჭებზე, ჩმორებზე, დედებზე, დებზე, ძმებზე და ა.შ. რა გამოლევს მათი წარმოსახვის ამოუწურავ და დაუშრეტ წყაროს? იმ დღეს შემთხვევით მოვკარი მეზობელ ბირჟაზე გამაგრებული ორი თინეიჯერის ანუ “პაცანას” საუბარს:”აუ ბიჭო, რაგბი უფრო ისეთია რა: დარბიხარ, სრიალდები, ურტყავ” “კი ეგრეა. სხვათაშორის კალათბურთი რაღაცით გავს რაგბს: იქაც ხელით უტევ და აქაც.” “რაგბში 13 კაცი თამაშობს არა?” “კი, ეგრეა. კალათბურთში 7 თუ 8, ზუსტად არ მახსოვს” – ალბათ შეამჩნიეთ, თუ როგორი ენთუზიაზმით განიხილავს ეს ორი ახალგაზრდა ქართული სპორტის ორ, ასე თუ ისე ნათელ წერტილს. სპორტში მთავარია დაარტყა, წააქციო და გასრიალდე, თორემ “გავარტყი ჩოგბურთს, ორი ტიპი აქეთ-იქით აგდებს რაღაც პატარა ბურთს”.

საყვარელი საქმიანობა 3.“მიყვარს ტო!” “დაგენძრა შე ჩემა?!” – დაენძრა, იმიტომ რომ უყვარს. სიყვარული ხომ კარგია, მაგრამ ამავდროულად ზიანის მომტანიც. თბილისური საფიხვნოს წევრს ან არ უნდა უყვარდეს ან კი ჩუმად უყვარდეს, არავინ რომ არ შეამჩნიოს ისე (ეს ტუალეტში ჩუმად ანანისტობას გავს რაღაცით, მეზობელმა რომ დაგინახოს თავი მოგეჭრება). და მაინც, საკმაოდ მნიშვნელოვანი თემაა ეს “ოხერტიალი სიყვარული”. უსაქმურობისგან შთამომავლობისმომცემადგილგაყინული ქართველი მამულიშვილები, დალევის, მოწევის და საკაცობრიო თემების გარჩევის შემდეგ გადადიან ამ ფრიად მნიშვნელოვან თემაზე. “ოხ, თამუნია, თამუნია…” როგორ ახსოვს თითოეულ მათგანს პირველი სიყვარული, მისი პირველი ჩამოსეირნება ბირჟის მახლობლად. პირველ რიგში ის უნდა გაარკვიონ, მეგობრის და ხომ არ არის; მერე ისიც უნდა გაიგონ, კაი ბიჭის და ხომ არ გახლავთ ან ნათესაობაში ვინმე ქურდი ხომ არ ჰყავს; თუ ეს ყველაფერი არ გამართლდება, საფიხვნოს წევრსაც დიდი იმედი მიეცემა და აქტიურ ქმედებაზე გადავა. მაინც? იყიდის N რაოდენობის ყვავილებს, დაუწყებს გოგონას დევნას ყველგან და ყოველთვის, უბანში გაავრცელებს ხმებს, რომ ეს “მისი გოგოა” და ა.შ. არსებობს მოვლენების შემდგომი განვითარების ორი ვარიანტი: (1) გოგონა ებმევა ბიჭის მახეში და ბირჟის მბრძანებელი უკვე გოგონას გულის მბრძანებელიც ხდება; (2) გოგონა ყველაფერს ხვდება, არ უნდა გახდეს უბრალო “ხორცი” ბიჭის ხელში(© “ჩემო ქალბატონო”); თუ მოვლენები მეორე გზით წავა, ბირჟის მბრძანებელს ეს სრულებითაც არ დაწყვეტს გულს: “გოგოებს რა გამოლევს?”. თუ მოვლენები პირველი სცენარის მიხედვით განვითარდა, გოგონასა და ბიჭის დამოკიდებულება რადიკალურად შეიცვლება: სადღაც გაქრება რომანტიული, მუდმივად ყვავილებით გამანებივრებელი და მზრუნველი ბიჭი და მის ნაცვლად მკაცრი, ეჭვიანი და სულთამხუთავი რაინდი გამოჩნდება. გოგონაც შეეგუება, რადგან “ეს მისი ბედია, უბანში უკვე დაინახეს ერთად” და ა.შ. აღარ გავაგრძელებ, თორემ მოგბეზრდებათ.

პ.ს. რომელი ტერმინი გირჩევნიათ ისე? “უბნის საკრებულო” თუ “თბილისური საფიხვნო”?

Read Full Post »

კარგად გათხოვება ანუ გათხოვება ქართულად

ჩემთვის მეტად საინტერესო საკითხია. წესით და რიგით საზოგადოებაც უნდა განიცდიდეს ამ პრობლემას, მაგრამ ვაი რომ არა: სწორედ ამ საზოგადოებამ შექმნა ეს მოვლენა და შესაბამისად არც განიცდის მის არსებობას. ჩემმა მეგობარმა დაწერა თავის ბლოგზე ამ ფენომენის შესახებ და მეც პირველად მაშინ დავფქირდი. შევეცდები ჩამოვაყალიბო რამდენიმე პუნქტად, თუ რა შეიძლება ჩაითვალოს “კარგად გათხოვებად”. მცირე ფიქრის შემდეგ დავრწმუნდი, რომ წარმატებლად შეიძება ჩაითვალოს რამოდენიმე ტიპის გათხოვება.

1.გათხოვება ანუ ოჯახი და ბავშვობის ოცნება
ყველა ქალის ოცნებაა გათხოვება. ადრეული ასაკიდან გოგონები უკვე არჩევენ საქორწილო კაბებს, წარმოიდგენენ საკუთარ თავს პატარძლის ამპლუაში და ამით გაჰყავთ დრო. თითქმის ყველას უსრულდება ეს “ოცნება” – საქორწილო კაბაში, შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი მეუღლის გვერდით, ნაზად გაღიმებულნი იღებენ უამრავ სურათს. შემდეგ იწყება რუტინული ცხოვრება: სახლის საქმეები და ქმრის მოვლა. ერთ წელში ქმარს ემატება შვილი, მერე შვილები და უკვე მათი მოვლაც ხდება ქალის ყოველდღიური “საქმიანობა”. შემდეგ ქმრის მოხუცებული მშობლების მოვლა, საკუთარ მშობლებზე ზრუნვა. შვილებიც იზრდებიან, მათზე საზრუნავიც უფრო და უფრო იმატებს. თუმცა ქალი, რომელიც ბავშვობიდან გათხოვების ოცნებით იყო შეპრყობილი, ზედმეტი შეკითხვების გარეშე ასრულებს ამ ყველაფერს, რადგან ეს მისი მოვალეობაა. ის შეიძლება წარმატებულად ჩაითვალოს, რადგან გათხოვდა, შვილებიც ჰყავს და ბავშვობის ოცნებაც აიხდინა. ბევრი არ დამეთანხმება, მაგრამ მიმაჩნია, რომ ასეთ ტიპის ქალებისთვის ეს იდეალური ქორწინებაა.

2. გათხოვება ანუ აუცილებლობა და სტატუსის მოპოვება
გადავივეთ მეორე ტიპის ქორწინებაზე. ამ კატეგორიაში გადიან ქალები, რომლებსაც არასდროს უოცნებიათ გათხოვებაზე. ისინი წყნარად მიჰყვებოდნენ საკუთარი ცხოვრების მდარე და უინტერესო დინებას. ინერციით მოქმედებდნენ მთელი ცხოვრების მანძილზე: დაამთავრეს სკოლა და უმაღლესი სასწავლებელი (ბაკალავრიატი + მაგისტრატურა), დაიწყეს მუშაობა. თვალსა და ხელს შუა გადააბიჯეს 23 წლის ზღვარს და აქ დაიწყო მთელი “უბედურება”: ოჯახი, ნათესავები და მეზობლებიც კი ლაპარაკს იწყებენ – “ეს გოგო არ აპირებს გათხოვებას? კი მაგრამ, რამე პრობლემა ხომ არ აქვს?” და ასე უსასრულოდ. გოგონა, რომელიც არ გამოირჩევა შინაგანი სიძლიერით, ვერ იტანს ასეთი ჭორების გავრცელებას. ოჯახი, მეგობარი ან სხვა რაიმე საშუალებები ეხმარება მას იპოვოს “ცხოვრების მამაკაცი”, რომელიც მას იმ აუცილებელ და საციცოცხლოდ მნიშვნელოვან – გათხოვილი ქალის სტატუსს მიანიჭებს. ამის შემდეგ მისი ცხოვრება კალაპოტში ჯდება. უჩნდება შვილები, გარკვეული პერიოდის შემდეგ მოდის სამსახურიდან და სიცოცხლის დარჩენილ წლებს 2 საყვარლიან ქმართან ერთად ატარებს. ქალი არ არის ბედნიერი, სამაგიეროდ მას აქვს “კარგი ქალის” სტატუსი და ეს უმთავრესია, სასიცოცხლოდ უმთავრესიც კი.

3. გათხოვება ანუ სექსი აკრძალვის გარეშე
თოჯინებთან თამაშის სტადიიდან ყველა გოგო გადადის ბიჭებთან თამაშის სტადიაზე. ეს პერიოდი დგება დაახლოებით 14-15 წლის ასაკში. თუმცა ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, მთავარი ის არის, რომ ეს პერიოდი აუცილებლად დგება, განურჩევლად რელიგიისა და ეროვნებისა. ქართულ ღირებულებებზე ადრეც მეწერა და აქაც მომიწევს, სამწუხაროდ თუ საბედნიეროდ, ეს თქვენ განსაჯეთ. ქალიშვილობის ინსტიტუტი (სამჯერ დავაკაკუნე მაგიდაზე) ყველას გაგვიგია. მის მიერ დაწესებული “შეზღუდვების” გამო, გოგონათა უმეტესობა (კარგია რომ “ყველა გოგონადან” “გოგონათა უმეტესობა”-ზე გადავედით) ვერ იკმაყოფილებს ბუნებრივ მოთხოვნილებებს ან იკმაყოფილებს, მაგრამ “ისე რა”, ნახევრად. ამიტომ, გოგონათა გარკვეული ნაწილი ირჩევს გათხოვებას, რათა ამით დაიკანონოს ის, რაც მას ისედაც ეკუთვნის ყველა კანონისა თუ წესის დაცვით: სექსი. სამწუხაროა, მაგრამ რეალობაა: ასეთი “ოჯახები” ძალიან მალე იშლება, რადგან ერთი პარტნიორით დაკმაყოფილება არავის არ უყვარს და არც სიამოვნებს. ახალი პარტნიორების ძებნას კი ბუნებრივად მივყავართ ოჯახის დაშლამდე. თუმცა არ შეიძლება იმის თქმა, რომ ასეთ შემთხვევაში გოგონა უბედურია. მას სურდა სექსის დაკანონება. მან ეს შეძლო და ახლა თავისუფლად შეუძლია ფეხი აწიოს ან დაწიოს, ისაუბროს იმაზე მუხლებზე ურჩევნია და ფეხზე მდგარს, მისიონერულად მოსწონს თუ დომინანტურ პოზაში და ა.შ. გოგონა ბედნიერია და ესეც შეიძლება ჩაითვალოს “კარგად გათხოვებად”.

4. გათხოვება ანუ “გამდიდრება”
მოდი ყველამ კარგად ჩავიხედოთ საკუთარ თავში: რამდენჯერ გიფიქრიათ, ერთი ამ ადგილს დამაღწევინა თავი, ერთი აქედან გამიყვანა და პირველივე შემხვედრს გავყვებიო. ოღონდ ეს “პირველივე” აუცილებლად მდიდარი უნდა იყოს, სასურველია უცხოელიც. საქართველოს ჭაობიდან გასაღწევად, ეს იდეალური საშუალებაა. თუ უცხოელი არა, ვაკელი ან ვერელი მაინც უნდა იყოს: გარეუბნიდან (ან თუნდაც რაიონიდან) თბილისის ცენტრში გადასვლა უკვე გარკვეული სტატუსის და პატივისცემის მოპოვების ტოლფასია. ასეთი ტიპის გათხოვება ჩაითვლება ბედნიერად, რადგან გოგონას სხვა არაფერი სურდა, გარდა სიმდიდრისა. ახლა იკითხავთ, კი მარა სექსიო? კი მაგრამ, მართლა გჯერათ რომ სექსი მხოლოდ გათხოვების შემდეგ აქვთ? მიმოიხედეთ გარშემო, ოღონდ ფართოდ გახელილი და არა ვარდისფერი შუშით შენიღბული თვალებით.

ამდენი ვწერე და რატომ ნამდვილად არ ვიცი. ბრმები მაინც ვერ დაინახავენ, ყრუები მაინც ვერაფერს გაიგებენ და მუნჯებიც არაფერს იტყვიან. მე კი მაინც ვიტყვი დასკვნის სახით: ჩვენ გვჭირდება ის, რაც კუბამ 60-70 იან წლებში, ხოლო ევროპამ უფრო ადრე გამოიარა. ჩვენ გვჭირდება რევოლუცია, სექსუალური რევოლუცია.

პ.ს. გაფუჭებული და უზნეო ვარ, მართალია. მაგრამ ჩემ თავთან მაინც ვარ გულახდილი და არაფერს ვმალავ. მადლობ ყურადღებისთვის.

Read Full Post »

ღორებო!

ყველგან ღორები, ყველგან ფულის მოყვარულები, რომლებიც არაფრად აგდებენ ადამიანის შრომას, მთავარია თვითონ აიღონ რაც შეიძლება მეტი ფული! მეზიზღებით, ღორებო! პირველად ვწერ ასეთი განწყობით პოსტს, ძალიან ვარ გაბრაზებული და გეუბნებით: “ვერ გიტანთ, ღორებო!”

ადამინებს ამუშავებთ დღე და ღამე, აკეთებინებთ იმას რაც ევალებათ და იმასაც რაც არ ევალებათ. ისინიც, ოჯახი რომ არ მოუკვდეთ შიმშილში, ყველაფერს ასრულებენ, ზედმეტი პროტესტის გარეშე. თქვენ მაინც მეტი გინდათ, უფრო და უფრო მეტი. მერე ვინ დალიოს 3000 ევროიანი შამპანური? ვინ უყიდოს ცოლს ბრილიანტის ბეჭედი? ჩვენ კიდევ კვირაში ერთხელ 4 ლარიან ორცხობილას რომ ვჭამთ, ეგეც ზეიმად მიგვაჩნია და ავღნიშნავთ. კვირაში ერთხელ თუ ხორცი ვჭამეთ, ეგეც იშვიათობაა. სად გვაქვს ხორცი? არადა მშობლები ღამეებს ათენებენ, თქვენ კიდევ მხოლოდ 12 საათისთვის იღვიძებთ, საღამოობით კიდევ წითელ ღვინოს წრუპავთ, ბუხართან მოკალათებულნი.

ღორებო! ჩემი მეგობარი ყოველ ღამე ტირის, რადგან იმის ფული არ აქვს, რომ დას წამალი უყიდოს. მას სულ რაღაც 10 ლარი სჭირდება დღეში, თქვენ კიდევ 10 ლარი ქუჩაში რომ დაგივარდეთ, არც აიღებთ, დახრა დაგეზარებათ. თქვენ ხართ ადამიანები, რომლებიც ყველაფერს აკეთებთ იმისთვის, რომ არაფერი აკეთოთ: მუცლები მოიზარდოთ, სალონებში იაროთ, მანიკური და პედიკური გაიკეთოთ, საღამოობით კაფე-ბარებში იაროთ, ზაფხულობით კარგად დაისვენოთ და ფულიც ყველაფერ არასასარგებლოში დახარჯოთ. თქვენ არ ფიქრობთ, რომ ბავშვი უწამლოდ მოკვდება.

ღორებო! თქვენ არაფერი გესმით, არაფერი გაგეგებათ. თქვენთვის უცნობია ადამიანობა, სიყვარული , სიხარული, თანაგრძნობა, მოწყალება, სიკეთე… თქვენთვის მთავარი კაპიტალი და ფულია! რა კარგი იქნებოდა სამყარო თქვენს გარეშე. ფულის მონებო, არაადამიანებო! ერთხელ რატომ არ გაიფიქრებთ იმას, სად სძინავს ბავშვს, ქუჩაში რომ მოწყალება გთხოვათ? ერთხელ რატომ არ იფიქრებთ რა მოსდით ადამიანებს, რომლებსაც მკურნალობის ფული არ აქვთ? თქვენ ეს არ გადარდებთ. რატომ? იმიტომ რომ ადამიანები არ ხართ, თქვენ ღორები ხართ!

ღორებო! ერთ დილას გაიღვიძებთ და თქვენი ფული ოხრად დაგრჩებათ. ადამიანის ცხოვრებაში ყოველთვის დგება პერიოდი, როცა ის განვლილ ცხოვრებას აფასებს. თქვენ მარტონი დარჩებით თქვენ თავებთან და სასოწარკვეთას მიეცემით, საბოლოოდ კი ან გალოთებული მოკვდებით, ანდა ჰეროინ შეშვებული საკუთარ ნარწყევში ჩაიხრჩობით. მეტის ღირსებიც ხართ! თქვენი დევიზია: “ყველას დამსახურების მიხედვით”. არადა ჩემი მშობლები ბევრად მეტს იმსახურებენ, ვიდრე კვირაში ერთხელ ორცხობილის ჭამაა. ჩვენ არასდროს დაგვისვენია გუდაურში, არც ბაკურიანში. ჩვენ არ გვინახავს არც მთა და არც ზღვა, რადგან ჩემს მშობლებს, დღედაღამე შრომის მიუხედავად, არ აქვთ ამის საშუალება. თქვენ ხართ პირფერები, რომლებიც მონებივით ამუშავებთ ხალხს. ხალხს, რომელსაც საჭმლის ფული არ აქვს.

ღორებო! თქვენთვის უცნობია სინანულის გრძნობა. თქვენ მხოლოდ იმას ნანობთ, რომ თებერვლის თვეში 100 000 ევროს მაგივრად, 99 950 ევრო ნახეთ მოგება. 50 ევროს დაკარგვას ეხუმრებით? ეს ხომ ერთი ჭიქა ვისკია, სასმელი რომელიც გავიწყებთ, რომ ღორები ხართ! მე ვიცი, რომ თქვენ უბედურები ხართ, რადგან იცით, რომ ხალხი შიმშილობს, ხოლო თქვენ ხიზილალას ჭამთ უთვალავი რაოდენობით. ფრთხილად იყავით, ყელზე არ დაგადგეთ.

ღორებო! ტანსაცმლის საყიდლად უცხოეთში დაიარებით, როდესაც ჩემ მეზობელ ირაკლის ბოტასის საყიდელი ფული არ აქვს და ზაფხულობით ფეხშიშველი, ხოლო ზამთარში – თბილისიდან გაგზავნილი გაცვეთლი ფეხსაცმლებით შემოსილი დადის. იმ ფეხსაცმელსაც ისევ ჩვენ, ღარიბები ვუგზავნით. მდიდარი ღორები ტანსაცმელს ნაგავში გადაგდების წინ წვავთ, არ გინდათ ვინმე გაჭირვებულმა ჩაიცვას. თქვენ ასე გესმით ადამიანობა, ასე გესმით თანაგრძნობა. “ხელი გაანძრიე და იშოვე!” – ეს არის თქვენი გასამართლებელი საბუთი, იმას კი არ უკვირდებით, რომ ჩვენ თქვენზე მეტს ვმუშაობთ.

ღორებო! სახლში თუ საჭმელი შემოგრჩათ, ნაგავში ყრით. რესტორანში რამე თუ დაგრჩათ უჭმელი, სპეციალურად აფუჭებთ ან ძალით ჭამთ, ნარჩენები რომ არ ჭამოს სხვამ. ამის მერე რა უნდა გელაპარკოთ? თქვენ არ გაგაჩნიათ ადამიანობა, რადგან თქვენსავით მხოლოდ ღორები იქცევიან. ნეტავ გადაგეყაროთ სადმე, ისეთ ადგილას, სადაც ვერ შეძლებთ თქვენი ნიღბის ტარებას. მერე გნახავთ სასოწარკვეთილს, არსად წასასვლელი რომ არ გექნებათ.

გოჭებო, რომლებიც ჯერ არ გამხდარხართ ღორები, მოგმართავთ: გონს მოეგეთ! შეინარჩუნეთ ადამიანობა. ჯერ გაქვთ შანსები, რომ არ გაღორდეთ. მერე ყველაფერი გვიან იქნება. ღორების ბოლო ხომ იცით? ისევ ღორების კუჭში მოხვდებით, მწვადის სახით!

Read Full Post »

ნაგავომანია ანუ სისუფთავე ქართულად

ზაფხულის ერთ მშვენიერ დილას, კარგად გამოძინებულმა შევისეირნე სამზარეულოში, ცხელი ჩაის დასალევად. არაფერი სჯობს ცხელ ჩაის ზაფხულში! ჩაიდანი დავდგი და პარალელურად ტელევიზორიც ჩავრთე. სანამ წყალი ადუღდებოდა, ყველა არხი დავათვალიერე, ვერაფერ საინტერესოს ვერ წავაწყდი და გამოვრთე. ჩემი საყვარელი ჭიქა გამოვიღე კარადიდან, ჩავყარე ერთი კოვზი შაქარი, ჩავასხი ჩაის ფერი და წყლის ადუღებას დაველოდე. 3 წუთში ჩემი ლოდინი დასრულდა და სხეულიც ცხელმა ჩაიმ გამიგრილა. თითქოს ყველაფერი მშვენივრად მიდიოდა, მანქანების ხმაც კი არ მაწუხებდა (ჯერ მხოლოდ დილის 7 საათი იყო). მაგრამ ვინ გაცდის ბედნიერებას… ბრახ! – მოისმა ხმაური ქუჩიდან. გულგახეთქილი მივვარდი ფანჯარასთან და გადავიხედე (ჩემი ფანჯარა ქუჩის მხარესაა). ვხედავ ხესთან ნაგვით სავსე ცელოფნის პარკი გდია, რომელიც ოდნავ ააცილეს ნაგვის ყუთს. უცბად ვერ მივხვდი საიდან გაჩნდა პარკი შუა ქუჩაში, რადგან არავინ ჩანდა შორიახლოს. რამოდენიმე წამში გონება გამინთდა, მეორე სართულზე ავიხედე და ჩემს მომღიმარ მეზობელს წავაწყდი: “ბოდიში, მერაბი (ამ ი-ს დამატება ხომ ბოლოს მიღებს), შემთხვევით ავაცილე და შენც ტყუილად გაგაღვიძე. აი ამ მეორეს ნამდვილად ზუსტად ჩავაგდებ!” ბრახ! და მეორე პაკეტი პირდაპირ ნაგვის ყუთშია… ასე ესმით ჩემს მეზობლებს “ნაგვის გადაყრა”.

Read Full Post »