წვიმის წვეთები მშვიდად და აუღელვებლად ეცემა სამარშრუტო ტაქსის მინას. ყურსასმენები კომფორტულად მაქვს მორგებული, თუმცა ძრავის გაგუდული ხმა მაინც მესმის შორიდან. მანქანა სისწრაფეს ავითარებს. ნელ-ნელა. მე ფანჯრუდან ვიყურები და წვიმიან ქუჩებში მოსეირნე წყვილებს ვეძებ. ისინი ჯერჯეობით არსად ჩანან. იქნებ იმიტომ, რომ მე და შენ არ ვსეირნობთ?
წვიმა უკვე მონოტონურ რეჟიმში გადავიდა. როგორ გვგავს ხასიათით წვიმა! ძალიან გვგავს. თავიდან აფორიაქებულია, გული სწრაფად უცემს და სიხარულით მოდის დედამიწისკენ. ყველას გვეფერება სახეებზე, სიყვარულით გვეთამაშება და ცოტას გვაბრაზებს კიდეც. მერე იღლება და ნელ-ნელა კარგავს აღტაცებულობის გრძნობას – მონოტონური ხდება. რაღაც პერიოდი თანაბრად მოდის: წკაპ, წკაპ, წკაპ. მერე ეგეც ბეზრდება. ეხ, როგორ ვგავართ ადამიანები წვიმას. ყოველთვის გადავიღებთ ხოლმე. და მერე სამყაროც შრება. ხანდახან გვალვებიც იცის. ეს მაშინ, როცა სულ გადავიღებთ ხოლმე.
ახლა სიამოვნებით წამოვიდოდი წვიმად შენს სამყაროში. შენს გამხდარ სხეულს თბილად მოვეფერებოდი, ლავიწის ძვლებზე პატარა ნაკადულებად ჩამოგეღვენთებოდი, სწორ და გრძელ ფეხებზე კი წვეთებად შეგაშრებოდი. შენს თმებშიც სიამოვნებით დავიბუდებდი. გავიჟღინთებოდი შენი თმების სურნელთან და მერე შიგადაშიგ ჩამოვვარდებოდი წვეთებად და შენს პატარა, ბავშვურ ცხვირზე დავეცემოდი. შენ გაგეღიმებოდა, რადგან ვიცი, რომ ყოველთვის გეღიმება, როცა თმაში დარჩენილი წვიმის წვეთი ცხვირზე ჩამოგიგორდება ხოლმე. მაგრამ შენ ახლა მზეს ელი. და მეც ჯერ ვერ ვიწვიმებ და გემრიელად ვერ მოგეფერები.
წვიმამ გადაიღო. ხალხმა ქოლგები შეინახა. ან საერთოდ რათ უნდოდათ ქოლგები? წლებია წვიმაში არ უსეირნიათ. მერე რატომღაც უკვირთ, რატომ არ ვართ ბედნიერებიო. ყველას უყვარს წვიმა და ყველას უნდა სეირნობა. მერე სხვა რაღაცები და ვიღაცები უშლიან ხელს და ამიტომ… აღარავინ აღარ სეირნობს. თითქმის აღარავინ.
მე ჩემ გოგოსთან ერთად ვსეირნობ ხოლმე. ხელს მოვკიდებ და დაუფიქრებლად ვიწყებთ სიარულს. მე თვალებში შევციცინებ და ვუღიმი. მომენტებში დებილი მგონია საკუთარი თავი. განსაკუთრებით მაშინ, როცა ვფიქრდები, რომ ღმერთმა უწყის სიხარულისგან უკვე რამდენჯერ დამრჩენია პირი ღია. ჩვენ უსიტყვოდ ვსველდებით ზაფხულის წვიმის ნაზი წვეთებით. “არ გადაიღოს რა” – ორივე ერთდროულად ვფიქრობთ, უჩუმრად. მერე ცოტ-ცოტას ორივე ვტირით. ოღონდ ვერ ვატყობთ ერთმანეთს ან უბრალოდ საკუთარ თავს ვარწმუნებთ, რომ ეს მხოლოდ წვიმაა. ვტირით, იმიტომ რომ ჩვენ თვითონაც არ გვჯერა ბედნიერების. არ გვჯერა, რომ როგორც იქნა გაწვიმდა. გადაუღებლად. კოკისპირულად. გვინდა სულ წვიმდეს.
ნახე, ყვავილები. შენ თმებში ჩაბნეული ყვავილები. წვიმიანი ყვავილები. უკვე აღარც ვიცი, ყვავილის სურნელი მახვევს თავბრუს თუ შენი თმების ჰაეროვანი არომატი. სახლზე რომ ვოცნებობდით, ტყეში მდინარის პირას, უკვე გვაქვს. ხო გვაქვს. მომკიდე ხელი. თვალები დახუჭე და მომენდე. ხომ ლამაზია ჩვენი სახლი? ისეთია როგორიც გვინდოდა. მყუდრო, ძველებური და წარსულის სუნიანი. მოგონებების სუნიანი. ვგიჟდები ჩვენი თითოეული შეხების გახსენებაზე. ყველაფერს თავიდან ვგრძნობ: ბავშვურ ნერვიულობას და ღელვას, ატმისფერ ვნებას და შენ სუნს. ასეთ მომენტებში ჰაერი ზედმეტი რაოდენობით მომეწოდება და მეშინია, რომ სუნთქვას ვეღარ შევძლებ. თუმცა შენ მეხმარები: თვალებში მიყურებ და უჩუმრად, წამწამების ნაზი მოძრაობით მახვედრებ, რომ გიყვარვარ და შენგან მიღებული ჰაერი ვერაფრით ვერ იქნება ზედმეტი. მეც გაბედულად ვიმართები წელში და ვიწყებ სუნთქვას. თავისუფლად სუნთქვას. ჩვენ ერთად ვსუნთქავთ, თანაბრად გვებურცება სხეულები და ასევე თანაბრად, ოდნავ აღელვებულად და ოდნავ ხმაურიანად გვებერება ნესტოები. შენ სველი ხარ. მეც სველი ვარ. მოდი არასდროს გავშრეთ. იწვიმოს, სულ იწვიმოს. და მე გპირდები, რომ ჩვენ ყოველთვის გვექნება სახლი ტყეში, მდინარის პირას. შენ და მე. მე და შენ. ხო, და კიდევ წვიმა, რა თქმა უნდა.
Double Illusion 