“დღეს უნდა დაწერო ბიჭო, გაიგე?!” – მეუბნება ჩემი მეორე მე, აი ის – 90-იანებში რომ იზრდებოდა და ძალაუნებურად ცოტას ბლატაობდა, ცოტა შავები ეცვა და ცოტას ქურდობაზე ოცნებობდა. მერე ტუალეტში ანძრევდა, მონიკა ბელუჩიზე. “კაი დავწერ” – პასუხობს კიდევ ერთი მე, აი ის – 90-იანებში რომ იზრდებოდა და ძალაუნებურად ცოტას ჩმორდებოდა, ცოტა ჭრელები ეცვა და ცოტას როკ ვარსკვლავობაზე ოცნებობდა. მერე ესეც ტუალეტში ანძრევდა, ოღონდ ევრილ ლავინზე.
ამ ბოლო დროს კარგი ამინდებია თბილისში. წვიმს. ხო რა იყო, რომანტიული ტიპი ვარ, პრობლემაა რამე? რანაირად მიყურებ. თუ არ გინდა დავაი რა. უკვე აღარ შემიძლია ეს ზედმეტად მიმტევებლური, ცოტათი “შემეცოდე” სახეები: “უი, შე რომანტიკოსო” ან “უი როგორი რომანტიკოსი ხარ”. მერე? შენ თორემ თუ რომანტიკოსი არ ხარ, ბებიაშენისამ რა, ჩემზე კაი ტიპი ხარ. დაახვიეთ რა! აი ეგრე!
რომანტიკოსი ვარ. ხო ვარ. თან მაგრად. ვგიჟდები დეტალებზე. აი ისეთ დეტალებზე, შენ რომ მუღამს ვერ უჭერ, მე კიდევ მაგარს რო ვკაიფობ. მომწონს, როგორ შეიღებე ორშაბათს თვალები. იდეაში ისეთივე მაკიაჟი გაიკეთე, როგორსაც კვირის სხვა დღეებში იკეთებ ხოლმე, მაგრამ მე მაინც ვამჩნევ განსხვავებას. ამ ორშაბათს გაკეთებული მაკიაჟი ოდნავ ნაჩქარევია და უფრო ბუნებრივი. ვსო. მე გავჭედე. ორშაბათი კარგი დღეა.
მაგრად მიტყდება, რომ აქამდე არცერთ გოგოს არაფერი ისეთი არ უჩუქნია, აი მე როგორსაც ვჩუქნი ხოლმე. მე როგორს ვჩუქნი? როგორს და ჩემეულს. ჩემსას. იმას, რაც ჩემთვისაა ძვირფასი. ბევრად უფრო გამიხრდება გოგომ თავისი სამაჯური რომ მოიხსნას და მაჩუქოს, ან საყურე მომცეს, თავისი საყვარელი საყურე. აი რომ წავიდეს და საათობით მაღაზიაში ეძებოს საჩუქარი, კი კარგია, მაგრამ ეგრევე, ექსპრომტად რომ მაჩუქოს თავისი ნაწილი, უფრო გამისწორდება.
სამი დღე რომ სახლში ხარ და ფერი გეცვლება და მერე გინდა რამე ისეთი გააკეთო, რომ ბუნებრივი ფერი დაგიბრუნდეს – აი ასე ვარ დაახლოებით. ამ პოსტსაც ვწერ, იმიტომ რომ დიდი ხანია არ დამიწერია არაფერი. და უკვე ვჭედავ იმაზე, რომ არ ვარ სტაბილური. ვყოფილიყავი რა პრაგმატული გამოსირებული ტიპი. ხო მეკიდებოდა რომანტიკა და ამბები. აი ახლაც როგორი ცვალებადი ვარ. ზემოთ კბილებით ვიცავდი ჩემს “მეობას” და ახლა ვამბობ, სულაც არ მინდა, უკან გაიკეთეთ-მეთქი.
მიყვარს ისეთი გაჭედვები, აი ერთ გოგოს რომ მუღამს უჭერ და ეს გოგოც რომ აგყვება. ოდნავ შესამჩნევად, დასტოინად, ქალურად. კისერზე რომ მეკიდებიან არ მიყვარს. აუფ, მაგრად ვატრაკებ რა. არადა მიყვარს. ანუ მომენტი, რომ კისერზე მეკიდებიან მიყვარს, მაგრამ ის გოგო აღარ მიყვარს. და აი დასტოინად რომ ხდევა ყველაფერი – ერთი-ორი გასეირნება, ხანგრძლივი საუბრები და პატარ-პატარა მინიშნებები. ეგაა კაიფი. მერე პირველი კოცნა – არავითარ შემთხვევაში ფრანგულად. მეორე უკვე ფრანგულად – გემრიელად. ენებით.
სიზმარი ვნახე. ერთი გოგო მომწონდა. ხოდა ამ გოგოსთან არაფერი რა. არ ამყვა, არ შემომყვა ფლირტში, არც დასტოინად და არც ისე. დავიკიდე. ოღონდ ნუ მომწონს ტიპი და რას იზავ. გარეგნობით კაი გოგოა. ხოდა არ ვიცი რატომ, სიზმარში გამეჩითა: ვითომ მონაზონია, კათოლიკურ ეკლესიაში ოღონდ. მე საიდანღაც, ვაფშე ნიპრიჩომ, მაგის ოთახში ვიჩითები და ეს ამ დროს აბაზანიდან გამოდის. ნუ მერე ჩვეულებრივი ბაზარი – “წადი თორემ ხო იცი, არ შეიძლება” და ამბები. მერე კოცნა და ბრახ – სიზმარშივე არ მომწონს როგორ მკოცნის. პახოდუ სიზმარშივე ვიწყებ ფიქრს: არა, ცუდად კი მკოცნის, მარა ისე კაი გოგოა და კოცნას დაამუღამებს. მაგრად მივქარე სიზმარში რა. მე ვაფშეტა მგონია, რომ ზოგ გოგოში სულ არ დევს მოფერების ელემენტი. არც კოცნის. არც სექსუალურობის. აი მინახავს ლამაზი გოგოები და ვაფშე არაფერი ემოცია არ გამოუწვევიათ. მინახავს გოგო, ისე უკოცნია, რომ სიამოვნებისგან თვალები ტომ იორკივით გამქცევია, ერთი ზემოთ, ერთი ქვემოთ.
როცა წვიმს და მერე მზე გამოდის (მზე პირს იბანს დვიჟენია რო იჩითება), მაგ დროს მაგრად მინდება გასეირნება. ხელიხელჩაკიდებული გასეირნება. ნუ ამის გარეშეც შეიძლება, ეს იდეალური ვარიანტია. მარა სადაა ეგრე. ზემოდან მგონი ვიღაც ტიპი დამცინის. წვიმას გამოუშვებს, მომანდომებს სეირნობას და მერე ღადაობს ჩემზე, რომ ასე მარტოხელად ვლპები კომპიუტერის მონიტორთან. მაგარი გაიძვერა ტიპია, ვინც წვიმის სამუშაო გრაფიკს არეგულირებს. ან არაა გაიძვერა და უბრალოდ კარგი იუმორის გრძნობა აქვს. და ვაფშე ვის მოყავს რო წვიმა? დამაკავშირეთ რა თუ გაიგებთ. ვეტყვი, რომ სანამ თანამოსეირნეს ვერ ვიშოვი, ცოტა ხანი თავი შეიკავოს რა. თორემ ახლაც წვიმს და მე კიდევ დებილივით ველოდები ერთ გოგონას, მინდა რომ მომწეროს. ეტყობა არ მოხვდა ფეისბუკზე. ნუ დამცინი, თავს არ ვიმშვიდებ. არ მწერს არა, ვერ. კარგად დააკვირდი სიტყვას – ვერ მწერს, არაა ფეისბუკზე. ეეე, ნუ მშლი ნერვებზე! შემოგარტყავ!
გოგოები წერენ ხოლმე, მუცელში პეპლები გვყავსო. ნეტა როგორია პეპელა მუცელში. ისე რა ცოდოა ტო. ისედაც რა ცოტა ხანი ცხოვრობს და ისიც მუცელში უწევს ყოფნა. მაგრად ტეხავს. ბიჭებს არ გვყავს მუცელში პეპლები. მუცელში ვაფშე არაფერი არ გვყავს ხოლმე. ახლა იფიქრებთ, მე ვიცი სადაც რა გყავთ, შარვალში გაქვთ ბილიარდის ბურთებიო. აი ეგრეა, სტერეოტიპულად აზროვნებთ. არა იმას არ ვამბობ, რომ ბლა ბლა ბლა, ქალს ტრაკზე არ ვუყურებ და ა.შ. მარა მთლად მარტო ეგ არაა. ყველაზე მაგარი გოგო ისაა, გულს რომ გიჩქარებს. მემართება ხოლმე ეგრე. გული რომ გიჩქარდება, მერე ყველაფერიც უფრო მაგარია. ზედემეტად მაგარი.
“შე ჩემა, რომ გითხარი დაწერე მეთქი, ის კი არ მითქვამს, რუსთაველი გაიჩითე-თქო.” – მეუბნება ის, ბნელი მე. “ნუ მჩაგრავ, პატარა აღარ ვარ. და აღარც ჩვენი ქვეყანაა ძველი ბიჭების” – პასუხობს ის, ნათელი მე. ორივეს მაგრად აკლია რა. ჯერ წერეო, მერე რატომ წერო. ესეც ეტყვიან წერეო – წერს. გაჩერდიო – ჩერდება. დედიკოს ბიჭი. მალჩიკ ნა პაბეგუშკახ რა. ფუ. არ მევასებით!
“შუქი მოვიდა!!!” – ისმის გახარებული ბავშვის ყვირილი თექვსმეტსართულიანი კორპუსის ბოლო სართულზე. ტელევიზორს ვრთავთ და კასანდრას დაწყებას ველოდებით. თუმცა, როგორც ყოველთვის, ახლაც სულ რაღაც ხუთ წუთში ქრება შუქი და ჩვენც სიბნელეში ვიძირებით. “წავედით, ჯულიას აკუმულატორი აქვს და მთელი სამეზობლო იქ ვუყურებთ სერიალს” – ამბობს დედაჩემი და ჩვენ ერთად, მთელი ოჯახით ჩავდივართ ჯულიასთან მე-14 სართულზე კასანდრას საყურებლად. შარვალზე მუხლები მაქვს გაცვეთილი და ძალიან მრცხვენია, ამიტომაც შესვლისთანავე ხალიჩაზე ვეცემი და ასე მივღოღავ პატარა ტელევიზორისკენ, რომელიც შავ-თეთრად გადმოსცემს ბოშა ქალის ისტორიას. უფროსებს ჰგონიათ, რომ ძაღლის იმიტაციას ვაკეთებ და მათ გახალისებას ვცდილობ, სინამდვილეში კი შარვლის გაცვეთილი მუხლების მრცხვენია. მთელი ჩემი კორპუსი აქაა, გარდა შეძლებული მეზობლებისა, რომელთაც საკუთარი აკუმულატორი ან, უკეთეს შემთხვევაში, გენერატორი გააჩნიათ. სერიალი მალე მთავრდება, ჩვენც სახლში ვბრუნდებით.
დედა თბილად გვაცმევს, რადგან ვარკეთილში და თანაც მეთექვსმეტე სართულზე, საშინელი ზამთარი იცის. სათამაშოდ გავდივარ. ვეძახი ვიტალიკას, რომას, ტიგრანას და ნოდარს, ჩემი ბავშობის განუყოფელ მეგობრებს. დერეფანში ვთამაშობთ ფეხბურთს, ომობანას, დაჭერობანას. მერე ეზოშიც ჩავდივართ. არცერთს არ გვეზარება 16 სართულის ფეხით ჩასვლა, რადგან ვიცით, რომ ქვემოთ ძალიან კარგად გავერთობით. დახუჭობანას თამაშს ვიწყებთ. პირველი უიღბლო ვიტალიკაა – სწორედ მას უწევს დახუჭვა. ისე ძლიერ მინდა ვერავინ მიპოვოს, რომ დასამალად სხვა მიკრო-რაიონში გადავდივარ და კორპუსების გროვაში ვიკარგები. გულმოდგინედ დახუჭული ვიტალიკა კი არა, თავად დეტექტივი კოლომბოც კი ვერ მიპოვის ისე ვარ ჩაკარგული ცივ შენობებში. მივუყვები გზას და თან ვაკვირვდები ხალხს, რომელიც თბილად საუბრობს, თამაშობს, შიგადაშიგ ჩხუბობს კიდეც. კორპუსების წინ ყოველთვის ნახავ ბირჟაზე დროის გასაყვანად გამოსულ რამოდენიმე ადამიანს, ეს ხომ ჩვენი დროის ტრადიციაა. მბეზრდება მარტო ხეტიალი და ჩემ კორპუსთან ვბრუნდები. ვიტალიკას ჩემთვის სამი ქულა მოუცია: ოღონდაც გამოდი, ნუღარ იმალებიო. მეც გახარებული ჩემი სამი ქულით, ვაგრძელებ დახუჭობანას თამაშს გვიანობამდე.
Double Illusion 