მე დღეს შენ გნახე. ყოველ წელს გნახულობ. მერე ვეღარ. მერე რა. მაინც მადლობელი ვარ. ვისი? არ ვიცი. ალბათ ისევ მადლობა ცხოვრებას იმისთვის, რომ გნახულობ თუნდაც წელიწადში ერთხელ თუ ორჯერ, ხანდახან სამჯერ. მე ესეც მაბედნიერებს და მყოფნის იმისთვის, რომ მოვიდე და დავწერო რამე. მივჯღაბნო რამე. შენზე. ჩემზე. ჩვენზე. რა თქმა უნდა აბსტრაქტულ ჩვენზე. შენ კარგი ხარ. იცი როგორი კარგი ხარ? აი სახეზე ღიმილი რომ გეფინება გახსენებისას. მერე სულ ვიღიმი. დებილივით. მართლა. არ ვაჭარბებ ერთ სიტყვასაც. მე ცოტას ვიცნობ კარგს. შენსავით კარგს. ცოტას რა, მარტო შენ გიცნობ. მართლა. და მიხარია, რომ თუნდაც წელიწადში ორჯერ (და გამართლების შემეთხვევაში მეტჯერ) მხვდები და მიხალისებ ცხოვრებას. ისე მიხალისებ, რომ მერე კვირები გაღიმებული დავდივარ. დღეს არ ვიცოდი რა მეთქვა. შენ ისევ ისეთი ლამაზი იყავი, როგოც მაშინ, პირველად რომ გნახე. შენ სულ ასეთი ლამაზი ხარ. სულ. არ შეიძლება რა ასე. დამინდე. ერთი ფილმი ვნახე და ტიპმა თავის ძაღლს იმ გოგოს სახელი დაარქვა ვინც უყვარდა. შეიძლება მეც ეგრე მოვიქცე. ლაბრადორის ყიდვას ვაპირებ და რა თქმა უნდა შენს სახელს დავარქმევ. იცი რატომ? შენ სახელს რომ დავიძახებ და ვინმე მიპასუხებს გამიხარდება. თანაც შენ სულ იქნები ჩემს ცხოვრებაში. ხო მართლა. დღეს რაღაცები გებუტბუტე. მარა ეგ რა არის. არ შეიმჩნიო. მე ხომ პატარა ბიჭი ვარ. მხოლოდ ის შემიძლია, რომ გიმღერო და ჩემი გრძნობა მოგცე. მეტი არაფერი. გინდა კი ეს ყველაფერი შენ? არ ვიცი. შენ ჩამოყალიბებული ადამიანი ხარ. მე ალბათ არ გჭირდები. მერე რა, მე გაგიგებ და მესმის კიდეც შენი. შეიძლება მეწყინოს, მარა დებილი არ ვარ. გაგიგებ და გამიხარდება შენი კარგად ყოფნა. შენ ყოველ ნახვაზე ისე მინდა ჩეგეხუტო და გითხრა, რომ სახლამდე მიგაცილებ. ან თუნდაც ის, რომ ხვალ გნახავ. ან საერთოდ უკეთეს შემთხვევაში ის, რომ ხვალ ერთად გავისეირნებთ. არადა ყოველი შეხვედრა ისე მთავრდება: “კაი, შეხვედრამდე. იმედია მალე შევხვდებით” და მერე სულ ან მეგობრის დაბადების დღეზე ვხვდებით, ან ქალაქგარეთ გავდივართ ერთად. იცი რა მომენტია? მე გავიზარდე. შევიცვალე. მართლა. შემიძლია ვიყო შენ გვერდით. მესმის შენიც, მე ხომ პატარა ბიჭი აღარ ვარ, თავის ცხოვრება რომ ვერ მიუგნია და არ იცის რა უნდა. იცი, მე ვიცი რა მინდა. მე სითბო მინდა. კიდევ სიმშვიდე მინდა. არ ვიცი, გავგიჟდი? ალბათ გავგიჟდი, იმიტომ რომ შენ არასდორს წაიკითხავ ამას და ეს ყველაფერიც ისეთივე უცნობი დარჩება შენთვის, როგორც ის, რასაც მე ვგრძნობ. მე მთელი ცხოვრება, ბუხრის წინ მოვუყვები ჩემ შვილიშვილებს, რომ არსებობდა პრინცესა, რომელიც ჩემ მთელ ცხოვრებას ჯობდა. რომ იცოდე, ალბათ შენც გაგიხრდებოდა. მაგრამ ამას ვერ გეტყვი. არ გეტყვი. შენ განწირული ხარ იყო ჩემი ცხოვრების ნაწილი. სხვანაირად არ შემიძლია. მართლა არ შემიძლია. მადლობა რომ არსებობ. მე შენ… არ ვიცი რა ვთქვა. მაგრამ იცოდე, რომ უფრო მეტი, ვიდრე უბრალოდ მე შენ…
გამიხარდებოდა, ძალიან გამიხარდებოდა, რომ გამეგო ეს წერილი მე მეკუთვნის. სამწუხაროდ საერთოდ არ ვარ ასეთი ღვთაებრივი, ვინმემ ამხელა სიყვარულითით წეროს ჩემს შესახებ.
მეც მქონია და მიგრძვნია ეს ყველაფერი.
მინდა გითრა, რომ ბედნიერი ხარ!
უბედნიერესი, მანამ სანამ შეგიძლია ამ ყველაფრის შეგრძნება და ამაზე წერა! მე ცარიელი ვარ დიდი ხანია და სიყვარულითაც ვერაფერს ვწერ უკვე.
ყველა ადამიანი არის ვიღაცისთვის ღვთაებრივი 🙂 მე ასე მგონია 🙂
ასე რომ, პესიმისტურად ნუ უდგები საკითხს 🙂
ძალიან მაგარია. ძალიან ძალიან ძალიან მაგარი… : ))) იმიტომ რომ თქვენ წელიწადში ერთხელ ხვდებით ერთმანეთს, ან ორჯერ, გამართლების შემთხვევაში სამჯერაც…
მიყვარს, როცა მიმართლებს… ))
ძალიან მაგარია! დარწმუნებული ვარ ეს რომ იმ ადამიანმა წაიკითხოს ვინც შთაგაგონა ამის დაწერა გულგრილი ნამდვილა ვერ დარჩება :)))
ნეტავ წაიკითხა უკვე? :დ ))
რომ წაიკითხოს მიხვდება, რომ მას ეკუთვნის? 🙂
არ მიფიქრია მაგაზე. 🙂
და რატომ ვერ ბედავ რომ თუნდაც ერთად გაისეირნოთ?
არ ვიცი. შეიძლება იმიტომ, რომ ეს ის არის, რაც დიდი ხანია მინდა. ან რავი. არ ვიცი.
ის ფილმი გამახსენდა “ერთი დღე”, უბრალოდ ის ძალიან ცუდად მთავრდება :დ
რომელი ფილმია ეგ? :დ
http://allmovies.ge/ge/#movie/ABDFIA
esaa :d
ვიცი ეს ფილმი. დასასრული 😦
“სიჩუმის გარდა არის რაღაც რაც ჩვენს შორის მონაცვლეობს”
რა კარგი ფრაზაა ♥
ავტორი?
“და წვები გაბუტული და განაწყენებული
და რაკი აღარ იმუქრები — „ხვალიდან!“
რაკი „ხვალე“ და „გუშინ“ უკვე აღარ არსებობს,
ებუტები საკუთარ სიტყვასაც და სხეულსაც.”
მომეწონა ძალიან. ვისია?
xaranauli.
Ra magariaaaaaaaaaaaa! ❤
♥